W Nikonie Z50 II, tak samo jak w innych systemowych aparatach tego producenta, w menu fotografowania odnajdziemy funkcję redukcji szumu przy wysokich czułościach. Dostępne ustawienia obejmują: wyłączona, zmniejszona, normalna oraz zwiększona. Przykłady działania odszumiania w testowanym Nikonie przy poszczególnych ustawieniach można obejrzeć w poniższej tabelce. Zdjęcia wykonaliśmy dla czułości ISO 3200 i 6400.

ISO 3200
Odszumianie wyłączone
Odszumianie zmniejszone
Odszumianie normalne
Odszumianie zwiększone
ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie zmniejszone
Odszumianie normalne
Odszumianie zwiększone

Kolejne stopnie odszumiania pozbawiają obraz zarówno zakłóceń obrazu, jak i detali. Proces ten nie odbywa się jednak drastycznie, możemy bowiem całkiem precyzyjnie dobrać żądany stopień odszumiania. Naszym zdaniem ustawienie odszumiania na „zmniejszone” zapewnia rozsądny kompromis pomiędzy zachowaniem szczegółowości, a redukcją zakłóceń.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z Z50 II wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Canonem R10 i Sony A6700. Przypominamy jednocześnie, że na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne aktualnie w naszej bazie.

Pod względem odwzorowania detali, 20-megapikselowy sensor Z50 II naprawdę nie ma się czego wstydzić. Można powiedzieć, że w tej kategorii wypada on całkiem porównywalnie do 26-megapikselowej matrycy w Sony A6700, a od Canona R10 – wyposażonego w filtr antyaliasingowy – nawet lepiej. Pozytywnie prezentuje się również zachowanie na wysokich nastawach ISO. Naszym zdaniem, np. dla ISO 6400 wycinki z Z50 II mają nieco niższy poziom zakłóceń niż te od rywali. Ta nastawa wydaje się najwyższą z której warto korzystać, bowiem kolejne wartości wiążą się z obecnością zbyt dużej ilości szumu. Poza tym, zie dostrzegamy większej różnicy w jakości zdjęć pomiędzy Z50 II, a poprzednikiem.

Przejdźmy teraz do sprawdzenia, co w temacie szumów pokażą nam konkretne liczby. Wyniki pomiarów poziomu szumu na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów prezentujemy poniżej.

W całym zakresie ISO, przebieg poszczególnych składowych szumu ma charakter wykładniczy i nie widać niepokojących załamań. To progres względem poprzednika, w którym aplikowane było odszumianie RAW-ów powyżej ISO 6400.

Spójrzmy teraz na poniższy wykres, który prezentuje porównanie składowej luminancji dla Z50 II, EOS-a R10, Fujifilm X-S20 oraz Sony A6700. Dla lepszej czytelności, zakres ISO ograniczyliśmy do wartości 51200 – najwyższej wspólnej dla wybranych modeli.

W całym zakresie czułości, bezlusterkowiec Nikona generuje niższy szum niż rywale. Przykładowo, dla ISO 6400 przewaga Z50 II nad X-S20 to ok. 1/2 EV, a nad EOS-em R10 niespełna 1 EV. Największa różnica wystąpiła względem A6700 i wyniosła nieco ponad 1 EV.

Tradycyjnie, na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Wspominaliśmy już wcześniej, że Nikon Z50 II może zapisywać RAW-y w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast wywołujemy programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 800–1200. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 400 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800

Bias wynosi ok. 1000, tak samo jak w innych bezlusterkowcach Nikon Z. Do ISO 3200-6400 histogramy przypominają swoim kształtem rozkład Poissona, natomiast dla wyższych nastaw wypłaszczają się. To oznacza, że miejsce użytecznego sygnału zajmuje szum.

Darki nie wyglądają zbyt dobrze, ze względu na "świecący" obszar głównie przy lewej krawędzi kadru, a także – choć w mniejszym stopniu – przy pozostałych trzech. To zapewne efekt grzejącej się elektroniki i niemożności odprowadzenia ciepła, co może mieć wpływ na obraz przy dłuższych ekspozycjach. Wprawdzie nasze obrazy testowe uzyskaliśmy przy wyraźnie ograniczonym sygnale, ale efekt ten jest także widoczny na plikach JPEG.

Na zakończenie prezentujemy jeszcze darki w formacie JPEG, na których także widać wspomniane wyżej świecenie po lewej. Tu jednak zaczyna ono być widoczne dopiero dla ISO 25600.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800