Niniejsza tabela pokazuje porównanie podstawowych własności omawianego obiektywu i innych pełnoklatkowych instrumentów makro o podobnej ogniskowej. To, co rzuca się w oczy, to komplikacja optyki nowej Sigmy. Pomimo braku stabilizacji ma ona więcej soczewek niż stabilizowani konkurenci. Mimo tego wcale nie jest obiektywem najcięższym, bo większą wagę od niej ma Nikkor i lustrzankowa wersja Sigmy. Sigma A 105 mm f/2.8 DG DN Macro jest za to najdłuższym obiektywem w tej stawce.

Na poniższym zdjęciu Sigma A 2.8/105 Macro stoi pomiędzy lustrzankową Sigmą A 35 mm f/1.4 DG HSM a Voigtlanderem Apo-Lantharem 2/65 Macro na bagnecie Sony FE.

Omawiany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki i wewnętrzny tubus, w którym na głębokości prawie 3 cm znajdziemy tylną i nieruchomą soczewkę. Ów wewnętrzny tubus jest bardzo ładnie wyczerniony i zmatowiony, a jednocześnie zawiera sporo karbowań. Sama tylna soczewka jest umieszczona za czarną ramką o rozmiarach 28 na 22 mm. Od tej strony wszystko wygląda więc znakomicie, mamy pełną szczelność i wysoką dbałość o wyczernienie.
----- R E K L A M A -----

Pierwsza część właściwego korpusu obiektywu to gładki, czarny metalowy pierścień, który płynnie i szybko powiększa swoją średnicę. Znajdziemy na nim białą kropkę ułatwiającą mocowanie obiektywu do aparatu, znak „020” oznaczający rok modelowy instrumentu oraz napis „MADE IN JAPAN”, a także minimalną odległość, do której ustawiana jest ostrość: „MIN 0.295M/0.968FEET–∞”.

Kolejnym elementem jest pierścień do zmiany wartości przysłony. Ma on szerokość 19 mm i jego większą część zajmuje karbowanie. Zawiera znaczniki dla wszystkich dostępnych wartości przysłon (wraz z mniejszymi znacznikami dla kroku 1/3 EV) oraz wartość A, dla automatycznego wyboru. Pierścień może pracować płynnie lub ze skokiem 1/3 EV. Wyboru dokonuje się tutaj za pomocą specjalnego przełącznika. Jeszcze inny przełącznik służy do blokady tego pierścienia.

Idąc dalej natrafimy na nieruchomy i pokryty tworzywem sztucznym element, na którym znajdziemy logo firmy, nazwę i parametry obiektywu, jego numer seryjny, drobne karbowanie, symbol „A”, który oznacza zaklasyfikowanie instrumentu do linii Art oraz serię przełączników. Pierwszy z nich – przełącznik AF/MF FOCUS – służy do wyboru trybu pracy mechanizmu ustawiającego ostrość, a drugi – przycisk AFL – pozwala na przywołanie odpowiedniej pozycji autofokusa, ale jednocześnie mogą mu być przypisane inne funkcje. Jeszcze dalej znajdziemy przełącznik służący do wyboru zakresu pracy autofokusa – mamy możliwość wyboru przedziałów: FULL, 0.5 metra–∞ oraz 0.295–0.5 metra. Kolejny przełącznik – CLICK OFF/ON – służy do zmiany trybu pracy pierścienia zmiany przysłon. Po drugiej stronie obiektywu niż omawiana seria przełączników znajdziemy jeszcze suwak blokady pierścienia do zmiany wartości przysłony.

Następnym, a jednocześnie największym elementem obudowy jest pierścień do manualnego ustawiania ostrości, który ma szerokość aż 62 mm i w większości jest pokryty ułatwiających uchwyt gumowanym karbowaniem. Nie znajdziemy na nim żadnej skali odległości ani głębi ostrości. Pierścień pracuje z przełożeniem elektronicznym, a jednocześnie z równym i prawidłowym oporem. Przebieg całego zakresu wymaga obrotu nim o kąt co najmniej 270 stopni. Wartość ta zapewnia odpowiednią precyzję nastaw.

Pracując w skali odwzorowania 1:1 fotografowany obiekt znajduje się w odległości troszkę ponad 14 cm od przedniej soczewki. Sama przednia soczewka jest płaska, nieruchoma i ma średnicę 52 mm. Znajduje się ona na samym końcu obiektywu i jest otoczona tylko nierotującym mocowaniem filtrów o średnicy 62 mm i gwintem do mocowania dołączanej w zestawie osłony przeciwsłonecznej.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, to zawiera ona aż 17 soczewek ustawionych w 12 grupach. Jeden element został wykonany z niskodyspersyjnego szkła SLD. Wewnątrz znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, którą możemy maksymalnie domknąć do wartości f/22.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki, osłonę przeciwsłoneczną i sztywny futerał.