Balans bieli

W Pentaxie X70 mamy do dyspozycji następujące tryby balansu bieli:

• Automatyczny,
• Światło dzienne,
• Cień,
• Światło żarowe,
• Świetlówka (3 rodzaje),
• Pomiar manualny.

Zwróćmy uwagę na fakt, że w X70 nie ma popularnych w innych aparatach balansów bieli dla światła w dzień pochmurny i lampy błyskowej. Mamy za to trzy różne balanse bieli dla świetlówek. Ocena takiego rozwiązania zależy od tego, jak dobrze działa automatyczny balans bieli oraz od tego, jak indywidualny użytkownik podchodzi do kwestii balansu bieli. Po pierwsze, jeśli automatyczny balans bieli działa poprawnie w większości przypadków, spora liczba użytkowników nie będzie się bawiła w przełączanie pomiędzy dedykowanymi balansami bieli. Po drugie, z balansem bieli dla świetlówek bywa różnie. Im większa liczba różnych balansów bieli dla świetlówek, tym większe prawdopodobieństwo, że w danej sytuacji któryś z nich będzie działał poprawnie. Z drugiej jednak strony jest cała masa różnych świetlówek o różnej charakterystyce światła i eksperymentowanie z dopasowaniem danego balansu bieli do konkretnej świetlówki może okazać się stratą czasu. Czasami szybciej byłoby skorzystać z manualnego balansu bieli lub nawet automatycznego bo ten ostatni niejednokrotnie będzie lepiej spełniał swoje zadanie. Jak zatem w świetle tego co zostało powiedziane przedstawia się sytuacja z balansem bieli w Pentaxie? Trudno uznać brak dedykowanego balansu bieli dla światła w dzień pochmurny i lampy błyskowej za ewidentną wadę, skoro jak widać automatyczny balans bieli działa poprawnie w takich sytuacjach. Dla światła słonecznego widać, że dedykowany balans bieli działa tylko nieznacznie lepiej w stosunku do automatycznego. Wszystkie tryby balansu bieli dla świetlówek zostały sprawdzone na jednym rodzaju światła i widać, że automatyczny balans bieli radzi sobie jednak najlepiej w tym przypadku. Czy zatem trzy tryby balansu bieli dla tego rodzaju światła to przerost formy nad treścią? Niekoniecznie. Jak się zwykło mówić, od przybytku głowa nie boli i może się okazać, że któryś z tych trybów będzie pomocny w specyficznej sytuacji. Jak pokazują otrzymane przez nas wyniki, warto jednak w pierwszej kolejności postawić na automatyczny balans bieli. Jedyna sytuacja w której warto przełączyć się na dedykowany balans bieli to światło żarowe. To jednak nie jest dla nas żadnym zaskoczeniem bo w tej kwestii X70 wpisuje się w regułę, którą obserwujemy już od dawna podczas naszych testów.

Podsumowując, należy pochwalić Pentaxa za pracę automatycznego balansu bieli. Błędy koloru utrzymują się na dobrym poziomie i są mniejsze niż w przypadku P90. Aparat ma tendencję do niewielkiego przesycania kolorów ale poza automatycznym balansem bieli dla żarówki utrzymuje się ono na satysfakcjonującym poziomie. Przypomnijmy, że w Nikonie P90 automatyczny balans bieli we wszystkich przypadkach dawał kolory bardziej przesycone niż ma to miejsce w Pentaxie. W tym pojedynku zatem X70 prowadzi.

Poniżej przedstawiamy szczegółowe wyniki naszych pomiarów:

Światło Balans bieli	Tablica kolorów	Przestrzeń kolorów Lab
Światło: słoneczny dzień Balans bieli: auto
Światło: słoneczny dzień Balans bieli: słoneczny dzień
Światło: żarówki Balans bieli: auto
Światło: żarówki Balans bieli: żarówki
Światło: pochmurny dzień Balans bieli: auto
Światło: lampa błyskowa Balans bieli: auto
Światło: świetlówka Balans bieli: auto
Światło: świetlówka Balans bieli: świetlówka D
Światło: świetlówka Balans bieli: świetlówka N
Światło: świetlówka Balans bieli: świetlówka W

Szumy

Pomiar szumów matrycy wykonaliśmy na zdjęciach tablicy Kodak Q-13, korzystając z programu Imatest. Szum zmierzyliśmy dla wszystkich dostępnych czułości. Wyniki prezentujemy na poniższym wykresie.

Diabeł wie jakie licho siedzi w oprogramowaniu produkującym pliki JPEG w aparatach, zatem ocena szumów z tych plików nie jest wiarygodna. Można jednak powiedzieć parę słów o przedstawionych na powyższym wykresie wynikach. Po pierwsze trzeba przyznać, że zachowują się one w całkiem przyzwoicie. Szum rośnie w miarę wzrostu czułości i nie obserwujemy dziwnych załamań i skoków jak miało to miejsce w P90. Mimo pewnych różnic można powiedzieć, że oba aparaty zachowują się podobnie jeśli chodzi o poziom szumów. W przypadku Pentaxa jednak wykres wskazuje na bardziej jednorodną ze względu na czułość ingerencję oprogramowania w zapisywane pliki niż ma to miejsce w przypadku Nikona.

Dla zobrazowania tego, jak powyższe wyniki z wykresu przekładają się na obserwowalny szum na zdjęciach, prezentujemy poniżej tabelkę zawierającą w skali 1:1 fragmenty zdjęć z polami nr 3 oraz nr 11 tablicy Kodak Q-13 dla różnych czułości ISO.

ISO 50	ISO 100	ISO 200	ISO 400	ISO 800	ISO 1600	ISO 3200	ISO 6400

Standardowo w naszych testach porównujemy również fragmenty 1:1 zdjęć naszej scenki testowej. Poniższe zestawienie zawiera porównanie X70 i jego bezpośredniego konkurenta P90.

ISO 50
X70
ISO 64
P90
ISO 100
X70
P90
ISO 200
X70
P90
ISO 400
X70
P90
ISO 800
X70
P90
ISO 1600
X70
P90
ISO 3200
X70 5 Mpix
P90 3 Mpix
ISO 6400
X70 5 Mpix
P90 3 Mpix

Porównanie wycinków potwierdza, że poziom szumu jest podobny dla obu aparatów i na tyle wysoki dla wyższych czułości, że poddaje w wątpliwość ich użyteczność. W zasadzie dodatkowy komentarz dotyczący czułości ISO 3200 i ISO 6400 jest zbędny. Ich zastosowanie nie dość, że dramatycznie ogranicza rozmiar zdjęcia, to jego mizerna jakość jest wyraźnie widoczna na powyższych przykładach. Fragmenty dla czułości ISO 800 i ISO 1600 pokazują również różnicę w działaniu algorytmów stojących za produkcją JPEG-ów w obu aparatach, przejawiającą się w odmiennej strukturze obserwowanego szumu.

Zakres tonalny

Spójrzmy teraz na zakres tonalny Pentaxa X70. Ten parametr matrycy wyznaczamy w oparciu o zdjęcia tablicy Stouffer T4110. Obliczenia wykonujemy programem Imatest. Standardowo wyniki podajemy dla najlepszej jakości zdjęcia (stosunek szumu do sygnału na poziomie 0.1) i dla dobrej jakości (stosunek szumu do sygnału na poziomie 0.25). Pokazujemy również całkowity zakres tonalny.

Nie mając dostępu do surowego sygnału z matrycy zmuszeni jesteśmy ocenić zakres tonalny na plikach JPEG. Zastanawiać może wzrost całkowitego zakresu tonalnego dla ISO 200 i ISO 400. Całkowity zakres tonalny jednak jest zależny od szumu, zatem rozsądniej jest ocenić zakres tonalny bazując na wynikach dla wysokiej jakości zdjęcia. W tej kwestii można powiedzieć, że Pentax utrzymuje dobry poziom i jest on porównywalny z tym co osiąga P90.

Zakres tonalny na plikach zapisanych w formacie JPEG możemy ocenić wizualnie na wycinkach zdjęć tablicy Stouffer T4110. Odległość pomiędzy sąsiednimi polami szarości wynosi 0.3 EV.

ISO	Granica bieli
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
ISO	Granica czerni
50
100
200
400
800
1600
3200
6400

Wyostrzanie

Pentax pozwala na regulację stopnia wyostrzania plików JPEG w trzystopniowej skali. Efekty wyostrzania na poszczególnych poziomach pokazuje poniższa tabelka.

Wyostrzanie na poziomie -1
Wyostrzanie na poziomie 0
Wyostrzanie na poziomie +1