Olympus Zuiko Digital ED 14-42 mm f/3.5-5.6 - test obiektywu
5. Aberracja chromatyczna
Wyniki zaprezentowane powyżej to jednak średnia pomiarów z lewej i
prawej strony kadru. Gdy popatrzymy na nie osobno, już tak wesoło nie
będzie, bo tutaj w skórę daje nam plastikowa konstrukcja obiektywu. Jej
zastosowanie zawsze wiąże się z ryzykiem pewnego rodzaju luzów,
nachylania ruchomych układów soczewek pod niewłaściwym kątem do osi
optycznej, a przez co wybuchem wad pozaosiowych w niektórych
miejscach.
Choć obiektyw był nowiutki, świeżo wyjęty z pudełka, plastik już dał znać o sobie i spowodował bardzo duże różnice pomiędzy aberracją z lewej i prawej strony obrazu, co było najbardziej widoczne dla ogniskowej 42 mm. Tam, po lewej stronie kadru, aberracja jest praktycznie zerowa (poziom 0.02%), natomiast po prawej sięga granicy wartości średnich i dużych (0.15%). Bolesne jest to, że z czasem, gdy plastik wielokrotnie przesuwany i używany zacznie się wyrabiać, sytuacja pewnie ulegnie dalszemu pogorszeniu.