Historia fotografii potoczyła się w sposób bardzo ciekawy. Rozpowszechnienie się cyfrowych metod detekcji obrazu potasowało graczy na rynku w sposób bardzo znaczący. Ci co grali pierwsze skrzypce w czasach fotografii analogowej, spadli z podium, a na nie szturmem wdarły się firmy, które postawiły na elektronikę.

Firmę Leica można uznać za tą, która sporo straciła na wejściu fotografii cyfrowej. Wiek XX - królestwo fotografii analogowej - to czas największych sukcesów tej firmy. Wtedy wszystko zależało tylko od Leiki, bo to ona robiła wszystko, co było związane z produktami, na których umieszczała swoje logo. Z jej fabryk wyjeżdżały więc świetne obiektywy, doskonałe lornetki i lunety oraz precyzyjne, doskonale wykonane i niezawodne aparaty. Wszystkie te elementy opierały się na perfekcji mechanicznej połączonej ze świetną kontrolą jakości i mało miały związku z elektroniką. Sytuacja zmieniła się diametralnie wraz z nadejściem ery cyfrowej. Leica, nie mając żadnych doświadczeń w cyfrowej rejestracji obrazu, musiała wejść w sojusze (niektórzy napisaliby nawet mezaliansy) z innymi firmami. Sytuacja rynkowa doprowadziła więc do współpracy z firmami takimi jak Kodak i Panasonic.

Pierwsze próby na polu fotografii cyfrowej trudno uznać za udane. Najpierw Leica nie zdecydowała się na zaprezentowanie światu pełnoprawnej lustrzanki cyfrowej systemu R, a ścianka cyfrowa dołączana do R9 nie cieszyła się dużą popularnością. Firma zdecydowała się jednak na cyfrowe wejście w to, z czego jest znana od dawna, czyli w aparaty dalmierzowe. W sierpniu 2006 roku świat ujrzał Leikę M8 - cyfrowego dalmierzowca z 10-megapikselową matrycą CCD wyprodukowaną przez firmę Kodak.

Czas pokazał, że premiera ta była chyba przedwczesna i era cyfrowych dalmierzy jeszcze nie nadeszła. Matryca Kodaka ani nie miała niskich czułości, na których można by uzyskać duże rozdzielczości i wysoki zakres tonalny, ani wysokich ISO wolnych od szumu. Co więcej, okazało się, że zrobić cyfrowy dalmierz wcale nie jest łatwo. Największym problemem okazała się mała odległość tylnej soczewki obiektywu od detektora. W przypadku filmu fotograficznego nie było to problemem, bo nie potrzebowaliśmy zabierających miejsce filtrów podczerwonych, mikrosoczewek czy filtrów Bayera. Poza tym ziarno filmu było czułe na światło, które padało pod dużym nawet kątem. Piksele cyfrowej matrycy stawiały znacznie wyższe wymagania. Światło padające pod dużym kątem często do nich nie docierało, będąc pochłaniane przez elementy znajdujące się nad komórką światłoczułą. W efekcie w M8 znalazło się mnóstwo kompromisów. Po pierwsze, zrezygnowano z matrycy pełnoklatkowej i zastąpiono ją formatem APS-H o mnożniku ogniskowej 1.3 raza. Po drugie, sprzed matrycy zdecydowano się usunąć gruby filtr podczerwony i jego funkcję przekazać filtrom wkręcanym na obiektyw. Dochodziło więc do kuriozalnej sytuacji, w której kupujący aparat za grube kilkanaście tysięcy złotych i obiektywy za podobną kwotę, musiał degradować jakość uzyskiwanego obrazu przez dodatkowe elementy optyczne. Dodatkowo musiał te filtry zmieniać, dokręcać, bo Leica w cenie aparatu dawała tylko dwie sztuki o wybranej średnicy, a użytkownik mógł przecież mieć większą ilość obiektywów. W efekcie Leica M8 zebrała chyba najwięcej uwag krytycznych ze wszystkich aparatów serii M.

Wydaje się jednak, że czas skończyć z narzekaniami, bo dzień 9 września 2009 roku może okazać się prawdziwym początkiem ery cyfrowych dalmierzy. To dzień, w którym na rynek weszła nowa Leica M9 - wolna od chorób wieku dziecięcego. Mamy więc pełną klatkę o dobrze dobranej ilości pikseli, wciąż najniższą natywną czułością jest ISO 160, ale mamy za to trochę więcej możliwości po stronie wyższych czułości i nie musimy już wkręcać filtrów podczerwonych do naszych obiektywów. Cena, największa bolączka produktów tej firmy, paradoksalnie nie wygląda źle. Można znaleźć sporo zastosowań, w których Leica M9 lepiej sprawdzi się od aparatów takich jak Canon 1Ds MkIII czy Nikon D3x, a jest przecież od nich tańsza. No i daje możliwość stosowania malutkiej gabarytami, a wielkiej osiągami optyki dalmierzowej.

Zapraszamy więc do lektury następnych rozdziałów i sprawdzenia co pokazały nasze procedury w przypadku M9. Jednocześnie prosimy o wybaczenie wszelkich wpadek i tego, że test jest mniej obszerny niż zwykle. Finalna M9 dotarła do nas w poniedziałek, więc na wykonanie pełnego testu mieliśmy niespełna trzy dni. To rekord, bo nigdy wcześniej nie udało nam się przetestować aparatu w tak krótkim czasie.

Naszą procedurę testową można znaleźć w artykule ''Jak testujemy lustrzanki cyfrowe''. Jeśli pojawią się dodatkowe wątpliwości z tym związane, zachęcamy do lektury artykułu ''Często zadawane pytania''.