Funkcja wstępnego podnoszenia lustra jest schowana w menu pośród funkcji oznaczonych skrótem C.Fn. Szybszy dostęp do niej może nam umożliwić zakładka „Moje menu”.

Rozdzielczość układu jako całości

Używając najmniej wyostrzonych zdjęć JPEG wyznaczyliśmy rozdzielczość (MTF50) układu aparat plus obiektyw obliczając ją w programie Imatest. Wartości wyrażone w liniach na wysokość obrazu pozwalają na porównanie z analogicznymi wykresami dla aparatów kompaktowych i ocenę stopnia wyostrzania zastosowanego przez producenta. Zdjęcia pomiarowe zostały wykonane z obiektywem Canon EF 50 mm f/1.4 USM.

Przy tak dużej gęstości pikseli należało oczekiwać dużych wartości MTF50. Maksymalna wartość jest jednak większa tylko o około 100 LWPH od analogicznej wartości dla Canona 50D. Zdjęcia JPEG z 7D przy najmniejszym stopniu wyostrzenia wyglądają jednak naturalnie i nie widać zbyt mocnego lub zbyt słabego wyostrzenia.

Rozdzielczość matrycy

Zacznijmy od naszego standardowego podejścia, które polega na porównaniu osiągów matrycy testowanego aparatu do innych modeli, do których podpinamy ten sam obiektyw – w tym przypadku Sigmę 30 mm f/1.4 EX DC. Aby uciec od aberracji optycznych, mierzymy wartości MTF50 tylko dla zakresu przysłon f/5.6–f/16, w którym głównym czynnikiem ograniczającym osiągi obiektywu jest dyfrakcja. Przypomnijmy jeszcze tylko, że na każdej przysłonie wykonujemy kilkanaście-kilkadziesiąt zdjęć (zarówno z autofokusem, jak i ustawiając ostrość ręcznie), po czym wybieramy najlepsze. Zdjęcia są zapisywane w formacie RAW, a potem konwertowane do TIFF-ów bez wyostrzania za pomocą programu dcraw. Pomiarów MTF50 dokonujemy zarówno dla wartości pionowych, jak i poziomych oraz wykorzystujemy w nich program Imatest. Rzućmy okiem na wyniki.

Jak widać, dla wartości przysłony f/5.6, układ Sigma plus EOS 7D notuje rekordowy wynik sięgający prawie 60 lpmm. Warto zauważyć, że są to rezultaty znacznie wyższe od 15-megapikselowego 50D i 14-megapikselowego Pentaxa K-7. Porównując 7D do 50D można łatwo obliczyć, że przejście z 15 do 18 milionów pikseli, spowodowało wzrost gęstości liniowej komórek światłoczułych o 9%. Gdyby w taki sam sposób wzrosła maksymalna rozdzielczość, to wynik 7D powinien wynosić w okolicach 57 lpmm. Jest wyższy, co może wskazywać na dwie rzeczy. Po pierwsze, Canon chwalił się nową technologią, która została zastosowana do produkcji nowego detektora. Być może jej efektem są właśnie tak doskonałe osiągi w rozdzielczości. Drugi czynnik, dzięki któremu łatwo podwyższyć wartości MTF50 to wyostrzanie. Trzecim jest usunięcie lub osłabienie filtra AA. Z czym mamy tutaj do czynienia? Spróbujemy odpowiedzieć na to pytanie.

Na początek warto zauważyć, że wartości zaprezentowane na powyższym wykresie są potwierdzone dodatkowo przez testy oparte o obiektyw Canon EF 50 mm f/1.4 USM. Zawsze jest bowiem tak, że w naszych testach rozdzielczości staramy się nie polegać tylko na Sigmie, lecz potwierdzić wyniki w oparciu o klasyczną dla danego systemu 50-tkę. Tutaj potwierdzenie to wypadło pozytywnie, bo wyniki uzyskane przy pomocy Sigmy 30 mm f/1.4 i Canona 50 mm f/1.4 są ze sobą zgodne w granicach błędów.

Warto jednak zaznaczyć, że niektóre obiektywy mogą nie pozwalać w pełni rozwinąć skrzydeł gęsto upakowanym matrycom. W szczególności może być to prawdziwe dla Canona 50 mm f/1.4, który, jak pokazał nasz test tego obiektywu, jest zaprojektowany tak, aby trochę kosztem jakości obrazu w centrum, uzyskać bardzo dobre zachowanie na brzegu kadru.

Nie znaczy to jednak, że Sigma i Canon nie nadają się do wykorzystania w testach rozdzielczości. Dopóki w taki sam sposób porównujemy osiągi różnych matryc, jesteśmy w stanie uzyskiwać wartościowe wnioski dotyczące ich zachowania. Nie oznacza to jednak, że układ Sigma plus matryca jest w stanie wygenerować nam najwyższe możliwe do uzyskania MTF-y. Być może jeszcze wyższe wartości uda się uzyskać podpinając do korpusu jakieś wyjątkowo ostre szkło.

Tak się składa, że w trakcie testu 7D w naszej redakcji gościł obiektyw Canon EF 100 mm f/2.8L Macro IS USM, który jest jednym z najostrzejszych instrumentów w systemie EOS. Sprawdźmy więc jak na nim poczyna sobie 7D i 50D. Odpowiedni wykres jest zaprezentowany poniżej.

Jak widać, z obu matryc da się „wycisnąć” ciut wyższe MTF-y i w przypadku 7D dochodzą one do poziomu prawie 62 mm. Biorąc pod uwagę, że błędy pomiarowe wynoszą tutaj na poziomie 0.5–0.7 lpmm, jest to wynik zauważalnie lepszy niż owe niespełna 60 lpmm uzyskane na Sigmie.

Całe to sprawdzanie osiągów matrycy 7D na różnych obiektywach, choć samo w sobie ciekawe, miało doprowadzić nas do jednej rzeczy. Otóż wzięliśmy najwyższą wartość MTF50 jaką udało nam się uzyskać ze wszystkich kombinacji 7D plus obiektyw plus tablica testowa plus poziomy lub pionowy przebieg i sprawdziliśmy jak dla niej wygląda cały przebieg funkcji MTF. Możemy to obejrzeć na poniższym rysunku. Pokazuje on dwa wykresy. Pierwszy to kształt profilu jasności na ukośnej granicy bieli i czerni (w tym przypadku pionowej), a drugi to kształt funkcji MTF uzyskany dla tej właśnie granicy.

Pomimo odnotowania rekordowej wartości ponad 1800 LWPH, oba przebiegi nie pokazują żadnych śladów wyostrzania. Obie krzywe są bardzo gładkie, tylko nieznacznie „poszarpane”, nie pokazują dziwnych ekstremów wtórnych i co ważne, w okolicach częstości Nyquista nie dają jakiejś niepokojąco wysokiej odpowiedzi. Trudno znaleźć więc tutaj jakąkolwiek przesłankę wskazującą na to, że wysoka rozdzielczość 7D została sztucznie wygenerowana. Wydaje się więc, że konstruktorzy matryc Canona zrobili tutaj naprawdę doskonałą robotę, dając nam detektor pozwalający rejestrować ogrom szczegółów. Wielkie brawa!

Gdy pojawiła się oficjalna specyfikacja EOS-a 7D, wiele osób zaczęło narzekać na ogrom 18 milionów pikseli upakowanych na małej matrycy APS-C. Szybko jednak pojawiły się głosy, że bardzo rozsądnym trybem pracy 7D może być tryb mRAW, który oferuje nam surowe pliki zawierające „tylko” 10 milionów pikseli. Wartość ta wydaje się bardzo rozsądna. To więcej niż w 20D/30D i tyle samo co w 40D. Biorąc pod uwagę, że taki mRAW powstaje przez uśrednianie sygnału (pewnie też interpolację) na poziomie sygnału z matrycy, można liczyć się z dobrą rozdzielczością, małymi szumami i dużym zakresem tonalnym. Ponieważ ten rozdział dotyczy rozdzielczości, zobaczmy jak wygląda ona w porównaniu do starego poczciwego 20D. Ponownie, aby z pikseli wycisnąć tyle ile się da, porównania dokonaliśmy w oparciu o obiektyw Canon EF 100 mm f/2.8L Macro IS USM. Odpowiedni wykres jest zaprezentowany poniżej.

I tutaj mamy poważną niespodziankę. Mający 8.2 milionów pikseli 20D jest w stanie współpracować ze 100L rewelacyjnie, uzyskując na nim rekordowe wyniki na poziomie 45 lpmm. Mający prawie 2 miliony więcej pikseli mRAW z 7D dociera ledwie do 40 lpmm. Nawet uwzględniając błędy pomiarowe i stosując kryterium 3-sigma, trudno uznać te wyniki za podobne do siebie. EOS 20D, przy zastosowaniu naprawdę ostrego szkła i przy pracy na najniższych czułościach (bo na takich prowadzimy nasz test rozdzielczości), da nam obrazy trochę lepszej jakości niż te z mRAW-ów EOS-a 7D.

Podsumowując, mamy tutaj ogromną zaletę w postaci bardzo wysokich MTF-ów z surowych 18 milionów pikseli EOS-a 7D i trochę rozczarowującą pracę trybu mRAW.

Obiektywy Sigma 30 mm f/1.4 EX DC wykorzystywane w pomiarze rozdzielczości otrzymaliśmy od: