Olympus E-PL1 - test aparatu
1. Wstęp
Tak zwane bezlusterkowce, czy też kompakty z wymienną optyką, to coraz bardziej powiększająca się, nowa grupa aparatów. Została zapoczątkowana przez Olympusa oraz Panasonica w połowie 2008 roku przez wprowadzenie nowego systemu - Mikro Cztery Trzecie. Idee kompaktów z wymienną optyką okazały się na tyle perspektywiczne, że prawdopodobnie większość producentów poważnie myśli już o zaproponowaniu swojego rozwiązania. Firmy Samsung i Sony już wykonały ten krok, przedstawiając dwa nowe systemy – Samsung NX oraz
Sony NEX. Obecnie mamy więc na rynku trzy rozwiązania tego typu, a zaczynają już pojawiać się pierwsze plotki na temat możliwych premier Nikona, Canona czy Pentaksa.
Najbardziej prężnie rozwija się oczywiście system Mikro Cztery Trzecie, zarówno ze względu na najdłuższe istnienie na rynku, jak i zaangażowanie dwóch niezależnych producentów. O ile Panasonic skupił się głównie na oferowaniu rozwiązań przypominających tradycyjne lustrzanki, wyposażając je w wizjer cyfrowy, o tyle Olympus skoncentrował się na aparatach bardziej kompaktowych. Nawiązują one do historycznych modeli Olympus PEN, po których przejęły również potoczną nazwę. Pierwszym modelem tej serii był Olympus E-P1, którego premiera odbyła się w połowie 2009 roku, rok po inauguracji systemu Mikro 4/3. Został on pozytywnie przyjęty przez użytkowników, choć z pewnością pewną barierą była jego dość wysoka cena. Wielu użytkowników chciałoby te aparaty widzieć jako alternatywę dla zaawansowanych kompaktów lub najprostszych lustrzanek, zwłaszcza właśnie pod kątem kosztów. Tymczasem ich cenom bliżej jest do lustrzanek i to wcale nie tych najtańszych.
Jeszcze w tym samym, 2009 roku, odbyła się premiera następcy, Olympusa E-P2. Jednak krótka lista modyfikacji nieco rozczarowała zwolenników systemu Mikro Cztery Trzecie – najważniejszą zmianą było dodanie możliwości podłączenia opcjonalnego wizjera elektronicznego VP-2 oraz kilka zmian w oprogramowaniu aparatu (m.in. dodanie dwóch nowych filtrów artystycznych). Parametry techniczne, w tym matryca, budowa i jakość wykonania – wszystko to pozostało niezmienione. Z tego względu premiera nowego Pena nie odbiła się dużym echem, a identyczność parametrów skłoniła nas do rezygnacji z testu tego aparatu, w gruncie rzeczy będącego jedynie drobną modyfikacją przetestowanego już Olympusa E-P1.
W lutym 2010 roku odbyła się natomiast premiera kolejnego PEN-a, testowanego właśnie Olympusa E-PL1. Wprowadzono w nim szereg zmian względem poprzednich modeli. Po pierwsze, wiele osób narzekało na brak wbudowanej lampy, dodano ją więc do E-PL1, z możliwością chowania w korpusie. Zmienił się również trochę wygląd, układ przycisków oraz jakość wykonania – zamiast aluminiowej obudowy zastosowano tworzywo sztuczne, a z tylnej ścianki zniknęły pokrętła. Zmniejszono rozmiar wyświetlacza LCD (z 3 cali w E-P1/2 do 2.7 cala), maksymalną dostępną czułość ograniczono do ISO 3200 (względem ISO 6400 w poprzednich modelach). Zmniejszyła się również podawana przez producenta skuteczność stabilizacji z 4 EV do 3 EV – choć nie jest jasne, czy wynika to z zastosowania mniej skutecznego mechanizmu stabilizacji, czy z podania wartości bardziej zbliżonej do faktycznej. Nietrudno zatem zauważyć, że Olympus E-PL1 został pomyślany jako bardziej „budżetowa” wersja swoich starszych braci. Pozwoliło to faktycznie zbliżyć go cenowo do zaawansowanych kompaktów, ponieważ zestaw wraz z kitowym obiektywem 14–42 mm dostępny jest już w cenie poniżej 2000 zł (stan na koniec lipca 2010 roku). Czy wprowadzone zmiany nie zmniejszają nazbyt wygody użytkowania? Czy oferowana jakość zdjęć jest zbliżona do poprzedników? Czy warto zatem rozważyć zakup tego aparatu, w szczególności jako alternatywę dla zaawansowanych kompaktów bądź najtańszych lustrzanek? Mamy nadzieję, że niniejszy test pozwoli Wam odpowiedzieć na to pytanie.
Naszą procedurę testową można znaleźć w artykule „Jak testujemy lustrzanki cyfrowe”, choć z pewnością pojawienie się nowej grupy aparatów wymusi zmianę jego nazwy. Jeśli pojawią się dodatkowe wątpliwości związane z procedurą testową, zachęcamy do lektury artykułu „Często zadawane pytania”. Aparat wypożyczyła do testów firma Olympus Polska za co bardzo dziękujemy.
Porównanie danych technicznych aparatu Olympus E-PL1 z podobnymi modelami dostępne jest tutaj.
Producent | Olympus |
---|---|
Model | E-PL1 |
Data premiery | 2010-02-03 |
Liczba pikseli | 12.2 Mpix |
Dostępne rozdzielczości | • 4032 x 3024 (RAW, JPEG)
• 2560 x 1920 (JPEG) • 1024 x 768 (JPEG) • Tryby: 4:3, 3:2, 16:9, 6:6 (w trybie RAW zapisywane w EXIF) |
Matryca | 17.3 x 13 mm (4/3) Hi Speed Live-MOS, 4:3, całkowita liczba pikseli: 13.1 MPix
mechanizm samoczyszczenia matrycy za pomocą ultradźwięków (SSWF) |
Procesor obrazu | TruePic V |
Format zapisu | • Zdjęcia: JPEG (EXIF 2.21, DPOF, DCF),
RAW (12-bit, pliki .ORF), JPEG+RAW Rodzaje JPEG: Fine/Normal • Filmy: AVI (Motion JPG) • Dźwięk: Stereo PCM/16bit, 44.1kHz, WAVE |
Zakres ISO | Auto (200–3200 ISO), 100–3200 ISO z krokiem co 1/3 lub 1 EV
• ISO Bracketing: 3 klatki w krokach co 1/3, 2/3 i 1 EV |
Migawka | 60 s – 1/2000 s, Bulb do 30 min. |
Konstrukcja obiektywu | Obiektywy systemu micro 4/3,
poprzez adapter także obiektywy systemu 4/3 lub OM powiększenie w stosunku do klatki 35mm: x2.0 |
Ogniskowa obiektywu | n/a |
Światłosiła | n/a |
Zoom optyczny | 0x |
Zoom cyfrowy | 0x |
Stabilizacja obrazu | Tak |
Zapis wideo | • 1280 x 720 pix (HD 16:9),
• 640 x 480 pix (VGA), z szybkością 30 kl./s, maks. czas nagrania: 7 min. (HD), 14 min. (VGA), maks. wielkość pliku 2 GB, • Wbudowany mikrofon mono, opcjonalnie zewnętrzny mikrofon stereo SEMA-1 |
Ogniskowanie | AF oparty o detekcję kontrastu, MF
(w przypadku użycia obiektywów nie wspierających funkcji AF w trybie detekcji kontrastu aparat pracuje w trybie MF z asystą) • Strefy AF: 11 punktów, możliwość automatycznego lub ręcznego wyboru punktów AF 25 punktów, wybór automatyczny z funkcją wykrywania twarzy 225 punktów, w trybie MF • Tryby AF: Pojedyncze zdjęcie (S-AF), Ciągły (C-AF), Ręczny (MF), S-AF + MF, Śledzenie AF • Funkcja wykrywania twarzy |
Pomiar światła | 324-strefowy TTL,
Tryby pomiaru: • Digital ESP (matrycowy 324-strefowy), • centralnie ważony, • punktowy, • punktowy z jasnym tłem, • punktowy z ciemnym tłem, Zakres pomiaru: od 0 do 18 EV (dla 50mm, F2.0, ISO 100) Technologia Kompensacji Cienia |
Ostrość od | zależne od obiektywu |
Balans bieli | Auto, Światło dzienne, Cień, Chmury, Światło żarówki, Światło jarzeniowe (3 rodzaje), Lampa błyskowa,
• ustawienia własne wg wzorca, • ustawienia wg skali Kelvina (w zakresie 2000–14 000 K), • Korekcja i bracketing balansu bieli |
Kompensacja ekspozycji | Kompensacja: +/- 3.0 EV w skoku co 1/3, 1/2 lub 1 EV
Bracketing: 3 klatki, w skoku co 1/3, 1/2, 2/3 lub 1 EV |
Programy | iAuto, Program AE (P), Priorytet przysłony (A), Priorytet migawki (S), Manualny (M), Filtry artystyczne (ART), Film
• Programy tematyczne (SCN): Portret, e-portret, Krajobraz, Krajobraz i ludzie, Makro, Sport, Nocny krajobraz, Nocny portret, Dzieci, Jasna tonacja, Ciemna tonacja, Cyfrowa stabilizacja obrazu (DIS), Makrofotografia przyrody, Świece, Zachód słońca, Fajerwerki, Dokumenty, Panorama, Plaża i śnieg |
Zdjęcia seryjne | Szybkość 3 kl./s, maksymalnie 10 zdjęć w formacie RAW, w formacie JPEG w zależności od poziomu kompresji i typu karty pamięci (13 klatek dla zdjęć JPEG Large Normal i karty Toshiba Super High Speed type "Class 6" 4GB). |
Lampa błyskowa | WBUDOWANA lampa błyskowa:,
• Liczba przewodnia 7 dla ISO100, • Obsługa typów błysku: TTL-Auto, Ręczny (Pełny błysk, 1/4, 1/16, 1/64) • Synchronizacja: 1-30 - 1/160 s, ZEWNĘTRZNE lampy błyskowe: • Obsługa typów błysku: TTL Auto, Auto, Ręczny, FP-TTL-Auto, FP-Ręczny • Synchronizacja w trybie Super FP Mode: 1/180 s - 1/2000 s, • Tryby pracy: AUTO, Redukcja efektu czerwonych oczu, Synchronizacja z długimi czasami naświetlania, Synchronizacja z długimi czasami naświetlania na drugą kurtynę migawki, Błysk dopełniający, Lampa wyłączona. • Kompensacja błysku: +/- 3.0 EV w skoku co 1/3, 1/2 lub 1 EV • Bezprzewodowego sterowania błyskiem (3 grupy, 4 kanały) |
Złącze hot-shoe | Tak |
Wyjście statywowe | Tak |
Samowyzwalacz | 2 s lub 12 s |
Karta pamięci | Secure Digital (SD/SDHC) |
LCD | Stały, 2.7 calowy, kolorowy HyperCrystal LCD, 230.000 pikseli
Jasność regulowana w 15 poziomach. Live View - cyfrowy podgląd obrazu na żywo, 100% pokrycie pola kadru |
Wizjer | Opcjonalnie zewnętrzne:
• VF-1, optyczny (powiększenie x0.47) montowany w złączu hot-shoe, dedykowany dla obiektywu M.ZUIKO DIGITAL 17mm 1:2.8 Pancake • VF-2, elektroniczny, 1.440.000 punktów, pokrycie 100% pola kadru, odchylany o 90 stopni, montowany w złączu hot-shoe. |
Komunikacja i złącza | Uniwersalne złącze: USB 2.0 Hi Speed / wyjście wideo (NTSC/PAL) / wejście na wężyk, wyjście Mini HDMI typu-C, złącze akcesoriów (wizjera elektronicznego lub mikrofonu)
• opcjonalnie zdalne sterowanie za pomocą wężyka RM-UC1 • obsługa wydruku bezpośredniego (PictBridge), PIM III |
Zasilanie | Akumulator litowo-jonowy BLS-1 (7.2 V, pojemność 1150 mAh, wydajność ok 280 zdjęć), |
Akcesoria | Akumulator BLS-1, ładowarka BCS-1, pasek na ramię, kabel USB, kabel audio-wideo, pokrywka bagnetu, instrukcja, sterowniki, oprogramowanie:
• OLYMPUS Master 2 |
Waga | 300 g (bez akumulatora)
ok. 360 g (z akumulatorem) |
Wymiary | 120.6 x 69.9 x 36.4 mm |
Dodatkowe informacje | Obsługiwane przestrzenie kolorów: sRGB, AdobeRGB.
Skuteczność stabilizacji wg producenta: 3 EV. Filtry artystyczne (6). Funkcja i-Enhance. Polskie menu. Tryb wielokrotnej ekspozycji. Wersje kolorystyczne: czarna, szampańsko-srebrna, biało-srebrna, czerwono-czarna |
Oceny użytkowników |