Pomiar szumu wykonaliśmy również na JPEG-ach zapisanych w trybie wieloklatkowej redukcji szumu. Otrzymane wyniki prezentujemy na poniższym wykresie. Kiedy porównamy go z powyższym wykresem, zauważymy, że szum jest nieco niższy, jednak różnica jest stosunkowo niewielka i może mieć jedynie znaczenie przy wyższych czułościach. Było to widać już w poprzednim rozdziale przy porównaniu wycinków zdjęć.

Jak już wspomnieliśmy w poprzednim rozdziale, A55 posiada opcje związane z redukcją szumów na wysokich czułościach, a do wyboru mamy dwa ustawienia: słabe i automatyczne. W tabelce poniżej prezentujemy porównanie intensywności tego procesu dla obu możliwych ustawień na zdjęciach wykonanych przy czułości ISO 6400.

ISO 6400
NR Słaby
NR Automatyczny

Jak zauważyliśmy w poprzednim rozdziale, odszumianie na poziomie słabym jest bardzo intensywne i poza szumem dość mocno redukuje również ilość szczegółów widocznych na zdjęciu. Zastosowanie odszumiania automatycznego w zasadzie niewiele zmienia pod względem szumu w porównaniu do poziomu słabego, a jego bardziej widocznym efektem jest dodatkowe rozmycie obrazu.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z A55 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Dla porównania prezentujemy również wycinki zdjęć z modelu A450 i Canona 550D.

ISO 100
A55
550D
ISO 200
A55
A450
550D
ISO 400
A55
A450
550D
ISO 800
A55
A450
550D
ISO 1600
A55
A450
550D
ISO 3200
A55
A450
550D
ISO 6400
A55
A450
550D
ISO 12800
A55
A450
550D

Wycinki zdjęć zapisanych w formacie RAW dodatkowo potwierdzają fakt, z jak silnym odszumianiem mamy do czynienia w przypadku JPEG-ów. Widać to szczególnie wyraźnie na wyższych czułościach. Ogólnie, pod względem szumu na surowych plikach A55 prezentuje podobny poziom, jak starszy model Sony A450. Wizualnie trudno się dopatrzyć szczególnych różnic między tymi aparatami. Sama struktura szumu na zdjęciach z A55 wygląda zadowalająco i nic nie wskazuje na to aby surowe pliki były poddawane odszumianiu. Z powyższego porównania widać, że 550D mimo matrycy o najwyższej rozdzielczości szumi jednak nieco mniej od dwóch pozostałych aparatów.

Sprawdźmy teraz, jak wizualna ocena szumu przekłada się na konkretne liczby. Na poniższym wykresie przedstawiamy poziom szumu zmierzony na podstawie surowych zdjęć tablicy Kodaka Q-13, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów.

Porównanie powyższego wykresu z analogicznym zamieszczonym w teście lustrzanki Sony A450, potwierdza poczynione przed chwilą obserwacje. Szum na surowych zdjęciach w przypadku obu aparatów osiąga porównywalny poziom dla całego zakresu czułości. A poziom ten jest jednak stosunkowo wysoki. Można się co prawda cieszyć z faktu, że mimo większej rozdzielczości matrycy w A55 w stosunku do A450 szum nie jest większy. Spoglądając jednak na wyniki 550D w tej kategorii łatwo się przekonać, że nie ma powodów do zachwytu. Wnioski te potwierdzają również pomiary wykonane na 48-bitowych TIFF-ach, które prezentujemy na poniższym wykresie.

Tak wysoki poziom szumu może trochę dziwić. Z drugiej jednak strony mając na uwadze fakt, że praktycznie rzecz biorąc aparat cały czas pracuje w trybie Live View (obraz który widzimy, czy to w wizjerze, czy na ekranie LCD pochodzi z głównej matrycy) takie zachowanie nie powinno zaskakiwać. Siłą rzeczy cała elektronika związana z przetwarzaniem obrazu się grzeje, a to ma istotny wpływ na poziom szumu jaki rejestruje się na zdjęciach. Warto również wspomnieć, że półprzezroczyste lustro będące kluczowym pomysłem tej A55 zabiera część światła (około 1/3 EV), przez co matryca ma już na starcie cięższe zadanie do realizacji, w porównaniu do klasycznych lustrzanek.

Darki

Poziom prądu ciemnego testujemy na podstawie zdjęć wykonanych z 3-minutową ekspozycją bez dopływu światła. Zdjęcia wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze pokazujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat, a prezentowane dla nich histogramy zostały wykonane w skali logarytmicznej. Pliki RAW natomiast, wywoływane są programem dcraw do postaci czarnobiałej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku A55 zakres ten wynosi od 0 do 255. Identyczny zakres posiada również pozioma oś histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą milion zliczeń. Warto również zaznaczyć, że pomiędzy wykonywaniem kolejnych darków, pozwalaliśmy aby aparat się schłodził.

ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100 (RAW)
100 (JPEG)
200 (RAW)
200 (JPEG)
400 (RAW)
400 (JPEG)
800 (RAW)
800 (JPEG)
1600 (RAW)
1600 (JPEG)
3200 (RAW)
3200 (JPEG)
6400 (RAW)
6400 (JPEG)
12800 (RAW)
12800 (JPEG)

Zaprezentowane powyżej darki wyglądają całkiem nieźle, aczkolwiek w miarę wzrostu czułości ISO widać, że matryca zaczyna świecić na brzegach. Efekt ten nie jest jednak szczególnie intensywny i jest najprawdopodobniej wynikiem grzejącej się elektroniki aparatu. Otrzymane przez nas histogramy wyglądają rozsądnie do czułości ISO 3200. W tym zakresie obserwujemy charakterystyczny kształt gaussowskiego rozkładu, a odchylenie standardowe nie przekracza średniej wartości sygnału. Co prawda przy ISO 6400 wartość odchylenia standardowego nadal jest niższa od średniej wartości sygnału (patrz tabelka poniżej), jednak jak widać na zamieszczonym powyżej histogramie, rozkład gaussowski został obcięty nieznacznie z lewej strony. Dla czułości ISO 12800 widać, że rozkład jest bardzo szeroki, a z tabelki zamieszczonej poniżej, można się przekonać, że odchylenie standardowe jest większe niż średnia wartość sygnału. Dodatkowo w tym przypadku zastosowano bias o nieco większej wartości niż dla pozostałych czułości. Z powyższej analizy wynika, że z naturalnymi czułościami mamy do czynienia do ISO 3200 włącznie. Wyższe czułości wydają się być generowane programowo.