Pod względem wygody użytkowania, Panasonic GH2, w swojej klasie sprzętowej, plasuje się bardzo wysoko i zasługuje na bardzo dobrą ocenę w tej kategorii. Składa się na nią kilka czynników. Niewątpliwym plusem testowanego aparatu jest spora liczba elementów sterujących (w tym trzy programowalne przyciski), które ułatwiają i przyspieszają dokonywanie najważniejszych ustawień. Nie bez znaczenia jest również uchylny i obrotowy wyświetlacz LCD, który będzie pomocny przy fotografowaniu z nietypowej perspektywy. Dodatkową zaletą jest funkcja jego dotykowej obsługi.

Pod względem wygody użytkowania niewątpliwym plusem GH2 jest bogate menu, mnogość opcji oraz spora elastyczność konfiguracji aparatu. Z tego punktu widzenia, w pierwszym kontakcie z aparatem można się czuć nawet nieco przytłoczonym ilością możliwości w tym zakresie. Nie trzeba jednak wcale dużo czasu aby zapoznać się z najważniejszymi funkcjami GH2.

Ze względu na niewielkie rozmiary aparatu musimy się liczyć z tym, że również rękojeść aparatu jest stosunkowo niewielka. Trzeba jednak przyznać, że konstruktorom GH2 udało się wypracować w tej kwestii całkiem rozsądny kompromis. Użytkownicy o niewielkich dłoniach nie powinni mieć większych zastrzeżeń pod tym względem, a aparat leży dość wygodnie nawet w większej dłoni. Wygoda uchwytu jest jednak zależna od podpiętego obiektywu. Z typowym „naleśnikiem” cały zestaw jest na tyle lekki, że bez problemu można trzymać go w jednej dłoni przez dłuższy czas i nie odczuwać dyskomfortu. Zupełnie inaczej sytuacja wygląda, jeśli do GH2 podepniemy ciężki obiektyw, jak na przykład G VARIO HD 14–140 mm f/4.0–5.8 ASPH. MEGA O.I.S. Trzymanie wówczas aparatu jedną ręką nie jest szczególnie wygodne. Obiektyw wyraźnie ciągnie go w dół i trzeba silnie zacisnąć dłoń na rękojeści, aby zapewnić stabilny uchwyt. W takim przypadku podparcie obiektywu drugą ręką jest praktycznie nieuniknione i pozwala nieco rozluźnić uchwyt prawej dłoni.

Obiektywy

Panasonic posiada aktualnie w swojej ofercie 11 obiektywów przeznaczonych dla systemu Micro 4/3. Liczba ta nie jest może szczególnie imponująca, jednak jest w czym wybierać, gdyż w ofercie poza standardowymi kitami znajdują się również stałki i telezoom. Pełna lista obiektywów wygląda następująco:

• LUMIX G FISHEYE 8 mm f/3.5
• Lumix G 12.5 mm f/12
• LUMIX G 14 mm f/2.5 ASPH.
• LUMIX G 20 mm f/1.7 ASPH.
• DG MACRO-ELMARIT 45mm f/2.8 ASPH. MEGA O.I.S.
• G VARIO 7–14 mm f/4.0 ASPH.
• G VARIO 14–42 mm f/3.5–5.6 ASPH. MEGA O.I.S.
• G VARIO 14–45 mm f/3.5–5.6 ASPH. MEGA O.I.S.
• G VARIO HD 14–140 mm f/4.0–5.8 ASPH. MEGA O.I.S.
• G VARIO 45–200 mm f/4–5.6 MEGA O.I.S.
• G VARIO 100–300 mm f/4.0–5.6 MEGA O.I.S.

Szybkość

Nie mamy powodów do narzekań jeżeli chodzi o szybkość działania Panasonika GH2. Po włączeniu aparat jest od razu gotowy do pracy, a zrobienie pierwszego zdjęcia to kwestia jednej sekundy. Poruszanie się po głównym menu aparatu, dokonywanie zmian za pomocą podręcznego menu, czy też przeglądanie zdjęć odbywa się płynnie. Także powiększanie zdjęć i przechodzenie do podglądu miniaturek nie powoduje opóźnień. Usuwanie pojedynczych zdjęć odbywa się niemal natychmiastowo, a sformatowanie karty o pojemności 8 GB i zapełnionej w 45% zabiera niecałe 4 sekundy.

Zdjęcia seryjne

Panasonic GH2 posiada 3 podstawowe tryby zdjęć seryjnych o szybkościach: High, Middle i Low. Pierwszy z nich umożliwia fotografowanie z maksymalną prędkością 5 kl/s (4.5 kl/s jeśli zdecydujemy się zapisywać pliki RAW lub RAW+JPEG), drugi z prędkością 3 kl/s, a trzeci 2 kl/s. W przypadku zapisywania plików JPEG instrukcja aparatu nie specyfikuje dokładnej liczby zdjęć możliwych do wykonania z maksymalną prędkością. Mowa jest tylko o zależności od wolnego miejsca na karcie pamięci oraz parametrów takich jak rozmiar zdjęcia, jakość, czułość. Przy zapisywaniu plików RAW lub RAW+JPEG, z maksymalną prędkością można wykonać od 4 do 7 zdjęć.

W GH2 odnaleźć można również tryb zdjęć seryjnych SH (Super high speed). Umożliwia on wykonywanie zdjęć z szybkością 40 kl/s, jednak ich wielkość jest ograniczona do rozmiaru S. Zdjęcia zapisywane są pojedynczo, jednak aparat rozpoznaje je jako grupę zdjęć seryjnych, umożliwiając tym samym ich automatyczne poklatkowe odtwarzanie.

Test zdjęć seryjnych wykonaliśmy z kartą SDHC SanDisk Extreme III o pojemności 8 GB, przy ustawionej czułości ISO 1600 i migawce 1/1000 sekundy. Zdjęcia w formacie RAW zajmowały 18.6 MB, a pliki JPEG LARGE FINE o rozdzielczości 4608×3456, 7.3 MB. Test wykonaliśmy osobno dla plików JPEG, RAW oraz RAW+JPEG. W 30-sekundowym czasie testowym dla trybu High otrzymaliśmy następujące rezultaty:

• 32 zdjęcia JPEG LARGE FINE ze średnią prędkością około 1.1 kl/s,
• 22 zdjęcia RAW ze średnią prędkością około 0.7 kl/s,
• 17 zdjęć RAW+JPEG ze średnią prędkością około 0.57 kl/s.

Panasonic GH2 osiągnął deklarowaną prędkość fotografowania w trybie High we wszystkich przetestowanych przypadkach (5 kl/s dla JPEG-ów oraz 4.5 kl/s dla plików RAW i RAW+JPEG). Trzeba jednak przyznać, że fotografowanie z tą prędkością nie trwa długo, a seria w przypadku plików JPEG zawiera 8 zdjęć, a w pozostałych dwóch przypadkach tylko 7 zdjęć. Następnie aparat wyraźnie zwalnia, zwłaszcza w przypadku plików RAW i RAW+JPEG. Dla JPEG-ów dalsze fotografowanie odbywa się z prędkością na poziomie 0.8 kl/s, czyli naprawdę niewielką. Dla porównania można przywołać wyniki jakie osiągnął G2 w naszym teście. Co prawda maksymalna prędkość w jego przypadku wyniosła 2 kl/s (mimo deklarowanych 3 kl/s), jednak dla JPEG-ów był on w stanie utrzymać ją przez cały 30-sekundowy test.

Sprawdziliśmy również osiągi super szybkiego trybu zdjęć seryjnych. Aparat faktycznie osiąga prędkość na poziomie 40 kl/s, a w czasie 30 sekund jest w stanie wykonać dwie serie. Po wykonaniu pierwszej serii trzeba odczekać, aż aparat zapisze zrobione zdjęcia na kartę. W naszym teście trwało to około 18 sekund.

Stabilizacja obrazu

Panasonic GH2 nie posiada wbudowanej stabilizacji obrazu. W przypadku dłuższych ogniskowych fakt ten niejako wymusza używanie obiektywów tylko Panasonika, które mają optyczną stabilizację MEGA O.I.S. Jest to pewna niekonsekwencja systemu Mikro 4/3 jako całości, bo większość obiektywów Mikro 4/3 i 4/3 nie jest stabilizowanych, a ich producentem jest głównie Olympus, który wyposaża swoje aparaty w stabilizowane matryce.

Czyszczenie matrycy

Panasonic GH2 ma ultradźwiękowy mechanizm czyszczenia matrycy. W trakcie testowania aparatu aktywna była funkcja automatycznego czyszczenia matrycy podczas włączania/wyłączania aparatu. Nie zauważyliśmy aby kurz gromadził się na detektorze, zatem można uznać, że system działa sprawnie.

Lampa błyskowa

Panasonic GH2 posiada wbudowaną lampę błyskową o liczbie przewodniej 13.9 (ISO 160) i minimalnym czasie synchronizacji 1/160 s. Korekcja siły błysku może odbywać się w zakresie od −2 do +2 EV z krokiem 1/3 EV. Lampa błyskowa w GH2 może pracować w następujących trybach:

• automatyczna lampa błyskowa,
• automatyczna z redukcją efektu czerwonych oczu,
• lampa wymuszona,
• lampa wymuszona z redukcją efektu czerwonych oczu,
• synchronizacja z długimi czasami,
• synchronizacja z długimi czasami z redukcją czerwonych oczu.

Siłę błysku wbudowanej lampy błyskowej porównujemy zawsze wykonując zdjęcie przy czułości ISO 100, migawce 1/100 sekundy i przysłonie f/8.0. Wszystkie pozostałe ustawienia, jak na przykład kompensacja błysku, są w pozycji neutralnej. Ponieważ GH2 nie posiada ISO 100 zmuszeni byliśmy użyć najniższej dostępnej czułości, czyli ISO 160, zwiększając jednocześnie liczbę przysłony do f/10. Drugie zdjęcie wykonaliśmy również przy ISO 160 jednak w trybie P, pozwalając tym samym na to, by aparat dobrał parametry ekspozycji (w tym przypadku były to: f/1.7, 1/60 s). Porównanie do zdjęć wykonanych w tym samym czasie Canonem 50D prezentujemy poniżej.

GH2 (M)		50D (M)
GH2 (P)		50D (P)

Z porównania widać, że lampa w Panasoniku GH2 daje błysk na dobrym poziomie, którego moc jest porównywalna z tą oferowaną przez lampę Canona 50D.

Autofokus

Bezlusterkowce ustawiają ostrość w oparciu o detekcję kontrastu, tak jak to się dzieje w aparatach kompaktowych i Panasonic GH2 nie stanowi wyjątku pod tym względem. Trzeba jednak przyznać, że GH2 zachowuje się wyjątkowo dobrze pod względem szybkości autofokusu. Szybkość AF zależy jednak wyraźnie od podpiętego obiektywu. W zestawie z obiektywem G VARIO HD 14–140 mm f/4.0–5.8 ASPH. MEGA O.I.S. autofokus działa zadziwiająco szybko. W tym przypadku mógłby spokojnie konkurować z autofokusem fazowym stosowanym w amatorskich lustrzankach. Kiedy jednak podepniemy do niego obiektyw LUMIX G 20 mm f/1.7 ASPH. autofokus zauważalnie zwalnia i pod względem szybkość zachowuje się dość przeciętnie. W trudnych warunkach oświetleniowych autofokus wspomaga wbudowania dioda LED o zasięgu do 3 m. W trybie MF możemy korzystać z powiększenia 5- lub 10-krotnego.

Dwa osobne przełączniki na korpusie GH2 pozwalają na szybkie przełączenie pomiędzy trybami ręcznym MF, pojedynczym AFS i ciągłym AFC, a także pozwalają ustawić tryb AF związany z obszarem ustawiania ostrości:

• punktowy,
• automatyczny korzystający z 23 obszarów AF,
• śledzenie,
• wykrywanie twarzy.

Funkcją dodatkową jest wskazywanie punktu AF i zmienianie jego rozmiaru na dotykowym ekranie LCD. Funkcję wskazywania na dotykowym LCD miejsca, gdzie ma być ustawiona ostrość, można także połączyć z automatycznym wyzwoleniem migawki po ustawieniu AF.

Standardowo w teście celności autofokusu wykonujemy serię 40 zdjęć. W zastosowanym obiektywie, którym w tym przypadku był Panasonic 20 mm f/1.7G, ustawiamy przysłonę f/2.8 i fotografujemy tablicę rozdzielczości, każdorazowo przeogniskowując obiektyw. Wyniki przedstawiamy w postaci histogramu, który prezentuje procentowe wartości odchyłek od najlepszego pomiaru MTF50 w serii.

Widać z powyższego wykresu, że celności AF w GH2 nie ma czego zarzucić. Poradził sobie wyraźnie lepiej od G2 w tej kategorii i osiągnął wynik nieznacznie lepszy od tego, jaki w naszym teście zanotował Samsung NX 100.

Pomiar światła

System pomiaru światła w GH2 działa w zakresie od 0 do 18 EV (dla f/2.0 i ISO 100), w oparciu o czujnik 144-strefowy. Kompensacja ekspozycji może odbywać się w zakresie od −5 do +5 EV z krokiem 1/3 EV. W testowanym Panasoniku dostępne są 3 standardowe tryby pomiaru światła:

• punktowy centralny,
• centralnie ważony,
• wielosegmentowy.

Do skuteczności pomiaru światła w GH2 nie mamy szczególnych zastrzeżeń. Rzadko zdarzają się sytuacje, kiedy trzeba go korygować (najczęściej przy specyficznych warunkach oświetleniowych), a jeśli zachodzi taka potrzeba, to poprawki są rzędu 0.3 lub 0.7 EV.