Rozdzielczość układu jako całości

Korzystając z obiektywu Panasonic LUMIX G 20 mm f/1.7 ASPH., wyznaczyliśmy rozdzielczość układu aparat+obiektyw (w rozumieniu wartości funkcji MTF50). Pomiarów dokonaliśmy za pomocą programu Imatest na zdjęciach tablicy testowej, zapisanych w formacie JPEG z wyostrzaniem ustawionym na minimalną wartość, która w przypadku GH2 wynosi −2. Wyniki prezentujemy na poniższym wykresie, a wartości wyrażone są w liniach na wysokość obrazu. Pozwalają one na porównanie z analogicznymi wykresami dla aparatów kompaktowych oraz ocenę stopnia wyostrzania zastosowanego przez producenta.

Maksymalny wynik osiągnięty przez GH2 na JPEG-ach jest o około 200 LWPH wyższy niż w przypadku modelu G2. Należało się spodziewać lepszego wyniku, ze względu na wyższą rozdzielczość matrycy. Trzeba jednak pamiętać, że istotnym czynnikiem jest poziom wyostrzania. Jak pokazuje przypadek Panasonika GF1, który mimo obecności analogicznej matrycy jak w G2 osiągnął w tej kategorii wynik porównywalny do GH2, minimalny poziom wyostrzania może się różnić nawet pomiędzy różnymi modelami tego samego producenta. Różnice w poziomach wyostrzania można zauważyć na wykresach przebiegu profilu na granicy czerni i bieli oraz funkcji MTF. Przykładowy wykres otrzymany podczas testowania GH2 pokazujemy poniżej

Na obu wykresach widać wyraźne maksimum związane z obecnością zauważalnego wyostrzania, które działa nawet dla poziomu −2. W związku z tym radzimy umiar ze stosowaniem wyższych poziomów wyostrzania, w szczególności nie zalecając stosowania wartości dodatnich tego parametrów. Nadmiar wyostrzania nie dodaje bowiem szczegółów, a wręcz je zamazuje.

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy wyznaczyliśmy jak zwykle w oparciu o funkcję MTF50, a pomiarów dokonaliśmy na niewyostrzonych plikach RAW, które uprzednio przekonwertowaliśmy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Uzyskane przez nas wyniki prezentujemy na poniższym wykresie.

Maksymalny wynik, jaki osiągnął w tej kategorii GH2, to ponad 75 lpmm. Jest on wyższy o około 7 lpmm niż w przypadku modelu G2 i o około 3 lpmm niż w przypadku GF1. Ze względu na obecność w Panasoniku GH2 matrycy o wyższej rozdzielczości można było się spodziewać lepszych wyników w tej kategorii. Podobnie jednak jak w przypadku starszych modeli wartość ta jest na tyle duża, że warto pokusić się o sprawdzenie, czy nie mamy przypadkiem do czynienia z wyostrzaniem surowych plików. Spójrzmy na poniższy wykres.

Przebieg profilu na granicy czerni i bieli (linia czarna na wykresie) oraz funkcji MTF dla GH2 jest bardzo zbliżony do tego co obserwowaliśmy dla G2 i GF1. Na górnym wykresie nie widać objawów w postaci ekstremów świadczących o wyostrzaniu. W przebiegu funkcji MTF można zauważyć natomiast sporą wartość – w okolicy 20% – dla częstotliwości Nyquista. Możemy więc przypuszczać, że osłabiono filtr AA w testowanym Panasoniku. W zasadzie można było to przewidzieć, skoro podobne rozwiązanie producent zastosował w modelach G2 i GF1, na co wskazały wyniki naszych testów.