Podobnie jak w wcześniejszych PEN-ach, w E-PL2 odnajdziemy funkcję Anti-shock, która przypomina wstępne podnoszenie lustra stosowane w lustrzankach. Olympus E-PL2 nie posiada oczywiście lustra, a funkcja ta działa w taki sposób, że przed właściwą ekspozycją opuszczana jest mechaniczna migawka i dopiero po ustalonym czasie wykonywana jest właściwa ekspozycja. Umożliwia to wyeliminowanie wszelkich drgań mechanicznych wewnętrznych elementów układu.

Rozdzielczość układu jako całości

Korzystając z obiektywu M.Zuiko Digital 17 mm f/2.8, wyznaczyliśmy rozdzielczość układu aparat+obiektyw (w rozumieniu wartości funkcji MTF50). Pomiary wykonaliśmy za pomocą programu Imatest na zdjęciach tablicy testowej, zapisanych w formacie JPEG, z minimalnym wyostrzaniem, które w przypadku E-PL2 odpowiada ustawieniu −2. Wyniki prezentujemy na poniższym wykresie, a wartości wyrażone są w liniach na wysokość obrazu.

Wyniki jakie osiągnął E-PL2 w tej kategorii są nieco wyższe niż w przypadku jego poprzednika. Ponieważ w obu aparatach mamy matrycę o tej samej rozdzielczości, zatem ewentualna przyczyna różnicy w wynikach może leżeć w poziomie wyostrzania lub/i kompresji JPEG-ów. O tym, że w przypadku E-PL2 mamy do czynienia ze stosunkowo silnym wyostrzaniem przy minimalnym ustawieniu tego parametru, można się przekonać oglądając poniższy wykres.

Wykres przedstawia przykładowy przebieg profilu na granicy czerni i bieli oraz funkcję MTF, jakie otrzymaliśmy dla jednego z pomiarów wykonanych na JPEG-ach. Na górnym wykresie widać charakterystyczne lokalne maksimum w profilu na granicy czerni i bieli. Na dolnym natomiast widać, że funkcja MTF przyjmuje wartości wyraźnie większe od 1.0.

Pozostaje jeszcze kwestia mocy filtru AA. Przy okazji testowania modelu E-PL1, uzyskane przez nas wyniki wskazywały na użycie przez producenta słabszego filtru AA niż na przykład w E-P1. Z taką samą sytuacją możemy mieć do czynienia również w przypadku E-PL2. Czy jest on jeszcze słabszy niż w E-PL1, trudno jednak oceniać na podstawie wyników uzyskanych z JPEG-ów. Przyjrzyjmy się zatem bliżej wynikom z surowych plików.

Rozdzielczość matrycy

Test rozdzielczości matrycy przeprowadziliśmy zarówno z obiektywem M.Zuiko Digital 17 mm f/2.8 jak również Panasonic LUMIX G 20 mm f/1.7 ASPH. Wartości wyznaczyliśmy tradycyjnie w oparciu o funkcję MTF50, a pomiary wykonaliśmy na plikach RAW, które uprzednio przekonwertowaliśmy bez wyostrzania do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Uzyskane przez nas wyniki prezentujemy na poniższym wykresie. Dla porównania pokazujemy również wartości otrzymane dla modelu E-PL1 oraz testowanego niedawno Samsunga NX100.

Wyższe osiągi E-PL2 w stosunku do NX100 można częściowo tłumaczyć większą gęstością pikseli na jednostkę powierzchni w przypadku Olympusa. Nie usprawiedliwia ona jednak aż tak dużej różnicy. Warto zatem powrócić do wspomnianej wcześniej kwestii mocy filtru AA. Najpierw jednak przyjrzyjmy się bliżej wynikom uzyskanym przez oba modele Olympusa z obiektywem M.Zuiko Digital 17 mm f/2.8. Model E-PL2 notuje wartości o około 2–3 lpmm wyższe niż jego poprzednik. Trudno jednak jednoznacznie stwierdzić, czy przyczyną jest zastosowanie jeszcze słabszego filtru AA niż w poprzednim modelu zwłaszcza, że nie potwierdzają tego wyniki uzyskane obiektywem LUMIX G 20 mm f/1.7 ASPH. W tym przypadku, różnice w wartościach notowanych przez oba modele mieszczą się w zasadzie w granicy błędu. Można również się zastanowić, czy RAW-y w E-PL2 nie są dodatkowo wyostrzane. W przypadku takich podejrzeń, warto spojrzeć na wykres przedstawiający przebieg profilu jasności na granicy czerni i bieli oraz funkcję MTF dla jednego z pomiarów dokonanych na surowym pliku.

Powyższy wykres nie wskazuje jednak na nic mocno podejrzanego. Przebieg jasności jest płynny i nie widać objawów w postaci ekstremów świadczących o zastosowaniu popularnych metod wyostrzania. Odpowiedź w częstotliwości Nyquista na poziomie 0.2 również nie wzbudza dużych podejrzeń, choć gdyby była niższa wszystkie nasze wątpliwości byłyby rozwiane.

Wszystko zatem wskazuje na to, że w E-PL2 podobnie jak w E-PL1 mamy do czynienia z osłabionym filtrem AA. Dodatkowym argumentem wskazującym na prawdziwość tej hipotezy jest to, że w nowym PEN-ie na zdjęciach tablicy testowej obserwujemy pojawianie się kolorowych artefaktów w skali pojedynczych pikseli. Z taką samą sytuacją mieliśmy już do czynienia nie tylko w przypadku E-PL1, ale również w testowanych przez nas bezlusterkowcach Panasonika. Widoczny na poniższym wycinku tablicy testowej efekt mory, objawiający się charakterystycznymi przebarwieniami, wygląda bardzo podobnie do tego jaki obserwowaliśmy w przypadku E-PL1.