K-30 mile nas zaskoczył w kwestii ergonomii. Mimo iż jego korpus nie jest szczególnie wysoki i nie mamy całkowitego podparcia dla małego palca prawej dłoni, to ogólnie komfort trzymania jest dość duży. Przyczynia się do tego gumowa wyściółka uchwytu, a także obecne na nim mocno zaznaczone wcięcie przeznaczone na środkowy palec. Podczas wykonywania zdjęć testowych nie odczuliśmy większych trudności utrzymania w jednej ręce korpusu z zamocowanym obiektywem Pentax-smc DA* 16–50 mm f/2.8 AL ED IF SDM. Oczywiście, najwygodniejszym rozwiązaniem byłoby dołączenie uchwytu do zdjęć pionowych. Niestety, do modelu K-30 nie przewidziano tego akcesorium.

Prostota użytkowania testowanego Pentaksa stoi na zadowalającym poziomie. Duża liczba przycisków plus obecność jednego konfigurowalnego z pewnością ułatwia obsługę poszczególnych funkcji aparatu. Na pochwałę zasługuje wyposażenie K-30 w dwa kółka sterujące – nie jest to bardzo popularny zabieg w tej klasie lustrzanek. Niewielkie zastrzeżenia mamy do kształtu przycisków kierunkowych na tylnej ściance aparatu. Są nieco za mało wypukłe, a co za tym idzie słabo wyczuwalne. To jednak jedyny mankament w temacie ergonomii, ponieważ generalnie w tej kategorii K-30 zanotował wysoki wynik.

Zauważalną cechą Pentaksa K-30 jest głośna praca jego mechanizmów. Podnoszenie i opuszczanie lustra, a także praca migawki są wyraźnie słyszalne. Do tego dochodzi również hałaśliwe ustawianie ostrości (w przypadku obiektywów bez napędu SDM). Rzecz jasna, cechy te nie wpływają na osiągi aparatu, należy jednak przyznać, że do dyskretnego fotografowania korpus ten się raczej nie nadaje.

Obiektywy

Pentax K-30 jest w pełni kompatybilny z obiektywami z bagnetem KAF3 (z silnikiem SDM), KAF2 (obiektywami posiadającymi styki ustawiania ostrości, styki informacyjne i zasilające), a także z KAF i KA. Korzystając z obiektywów z ręczną regulacją ostrości aparat potwierdza ostrość i mierzy przez obiektyw światło. Przy włączonej stabilizacji drgań można też podać wartość ogniskowej obiektywu, aby mechanizm ten działał prawidłowo nawet z obcą optyką.

Szybkość

Szybkość pracy testowanego aparatu jest zdecydowanie satysfakcjonująca. Poruszanie się po menu, dokonywanie zmian ustawień, przeglądanie i powiększanie zdjęć – wszystkie te czynności da się wykonać sprawnie. Kasowanie plików czy stosowanie filtrów cyfrowych do wykonanych fotografii zabiera kilka sekund, ale nie są to irytujące opóźnienia. Praca mechanizmu automatycznego ustawiania ostrości także nie daje powodów do narzekań, o czym piszemy w dalszej części rozdziału.

Zdjęcia seryjne

K-30 posiada dwa tryby wykonywania zdjęć seryjnych: Hi (szybkie) oraz Lo (wolne). Deklarowana prędkość rejestracji w przypadku serii szybkiej wynosi 6 kl/s, natomiast wolnej – 3 kl/s.

Test zdjęć seryjnych wykonaliśmy z kartą SanDisk Extreme 8 GB (10 klasy szybkości) przy czułości ustawionej na ISO 1600 i migawce 1/1000 sekundy. Zdjęcia w formacie RAW zajmowały 17.3 MB, a pliki JPEG LARGE w najlepszej jakości o rozdzielczości 4928×3264 pikseli około 6.7 MB. W obu dostępnych trybach wykonaliśmy test na JPEG-ach i RAW-ach, natomiast w trybie Hi sprawdziliśmy również zachowanie aparatu przy zapisie obydwu formatów. Dla trwającej 30 sekund serii otrzymaliśmy następujące rezultaty:

• seria Hi:
  • 89 zdjęć JPEG LARGE (2.97 kl/s),
  • 35 zdjęć RAW (1.17 kl/s),
  • 25 zdjęć JPEG LARGE + RAW (0.83 kl/s),
• seria Lo:
  • 89 zdjęć JPEG LARGE (2.97 kl/s),
  • 34 zdjęcia RAW (1.13 kl/s).

Jak widać na powyższych wykresach, deklarowana prędkość rejestracji w serii Hi utrzymuje się nieco ponad 2.5 s (format JPEG) lub ponad 1 s (format RAW). W przypadku JPEG-ów, po zapełnieniu bufora, zdjęcia wykonywane są w seriach po 10 szt. z ponad pół sekundową przerwą pomiędzy nimi. Liczba wykonanych zdjęć w ciągu 30 s jest w obu seriach Hi i Lo (zarówno dla plików JPEG jak i RAW) praktycznie taka sama. Ogólnie rzecz biorąc, wyniki jakie zanotował testowany Pentax są bardzo przyzwoite, jak na lustrzankę tej klasy. Nie sposób jednak nie zauważyć, że w innym aparacie z tego segmentu, mianowicie Sony Alpha SLT-A57, prędkość rejestracji zdjęć seryjnych jest zauważalnie wyższa. W Sony jednak, jest to bezpośrednio związane z z technologią nieruchomego lustra, o czym pisaliśmy w teście tego modelu.

Zdjęcia z przedziałem czasu

K-30 został wyposażony w interwałometr. Aby wykonać zdjęcia z wykorzystaniem tej funkcji, należy wpierw określić czas pomiędzy kolejnymi wyzwoleniami migawki (od 3 s do 24 h), a następnie podać liczbę fotografii, które chcemy zrobić (od 2 do 999). Istnieje także opcja zdefiniowania godziny rozpoczęcia rejestracji serii zdjęć.

Stabilizacja obrazu

Testując stabilizację obrazu dla różnych wartości czasu ekspozycji wykonujemy serię minimum 20 zdjęć na każdym czasie ekspozycji z szerokiego zakresu czasów. Serię robimy raz z włączoną, a drugi raz z wyłączoną stabilizacją. Następnie sprawdzamy, ile zdjęć w danej serii jest poruszonych. Otrzymane wyniki prezentujemy w formie procentowej stosunku liczby zdjęć poruszonych do całkowitej liczby zdjęć w serii. Odległość między dwoma krzywymi na wykresie jest miarą skuteczności stabilizacji. Zero na skali poziomej odpowiada najkrótszej ekspozycji czyli czasowi 1/160 sekundy. Test wykonywany był z obiektywem Pentax-smc DA* 16–50 mm f/2.8 AL ED IF SDM ustawionym na 50 mm.

Skuteczność systemu redukcji drgań oceniamy na ok. 2.5 EV. W teście Pentaksa K-5 zanotowaliśmy wynik niższy o ok. 0.5 EV. Z kolei Pentax K-01 oraz Sony Alpha A57 wypadły lepiej o 1 EV, zatem rezultat, jaki osiągneliśmy za pomocą K-30 jest umiarkowanie zadowalający.

Zastosowanie stabilizacji realizowanej na zasadzie ruchów matrycy, umożliwiło zastosowanie dodatkowej funkcji zwanej „dostosowanie kompozycji” (znanej z K-5 i K-7). Jej działanie polega na możliwości precyzyjnego aczkolwiek nieznacznego sterowania położeniem sensora, co umożliwia dokładne wykadrowanie ujęcia. Należy jednocześnie zaznaczyć, że przy skrajnych przesunięciach matrycy, możemy zaobserwować wpływ winietowania obiektywu.

Czyszczenie matrycy

Czyszczenie czujnika obrazu polega na wprawieniu go w krótką serię drgań, w celu usunięcia drobinek kurzu. W menu istnieje opcja uruchomienia tej funkcji na żądanie, a także zaprogramowania by czyszczenie było przeprowadzane przy każdym włączeniu lub/i wyłączeniu aparatu. Podczas testowania zauważyliśmy kilka bardzo niewielkich cząstek kurzu na matrycy, których system czyszczenia nie był w stanie usunąć.

Lampa błyskowa

Lampa błyskowa w K-30 podnosi się dość wysoko nad korpus aparatu. Jej liczba przewodnia to 12 m (przy ISO 100), a pokrywa ona swym zasięgiem kąt odpowiadający obiektywowi o ekwiwalencie ogniskowej 28 mm. Kompensacja mocy błysku zawiera się w przedziale od −2 do +1 EV, a najkrótszy czas synchronizacji wynosi 1/180 s. Pomiar błysku działa na bazie automatyki P-TTL. Lampa może pracować w następujących trybach:

• Błysk automatyczny,
• Błysk automatyczny + redukcja efektu czerwonych oczu,
• Błysk ręczny,
• Błysk ręczny+ redukcja efektu czerwonych oczu,
• Synchronizacja z długimi czasami naświetlania,
• Synchronizacja z długimi czasami naświetlania + redukcja efektu czerwonych oczu,
• Synchronizacja na tylną kurtynę,
• Tryb bezprzewodowy.

Siłę błysku zawsze porównujemy wykonując zdjęcie w zupełnie ciemnym pomieszczeniu przy czułości ISO 100, migawce 1/100 sekundy i przysłonie f/8.0. Wszystkie pozostałe ustawienia, jak na przykład kompensacja błysku, są w pozycji neutralnej. Zdjęcia wykonane z obiektywem Pentax smc DA* 16–50 mm f/2.8 SDM w trybie manualnym (M) z opisanymi wcześniej parametrami i w trybie półautomatycznym (P) przy ISO 100 przedstawiamy poniżej. Dla porównania prezentujemy również zdjęcia wykonane w tych samych warunkach i przy tych samych ustawieniach aparatem Nikon D90 (z obiektywem Nikkor 50 mm f/1.8D).

K-30 tryb M	D90 tryb M
K-30 tryb P (ISO 100)	D90 tryb P (ISO 100)

Lampa w Nikonie nieco mocniej doświetliła scenę niż ta w Pentaksie, zarówno w trybie M, jak i P. Warto jednak zauważyć, że w trybie P, automatyka Nikona dobrała nieco inne parametry naświetlania.

Autofokus

Za pracę systemu automatycznego ustawiania ostrości w K-30 odpowiada czujnik SAFOX IXi+. Działa on w zakresie od −1 do 18 EV (przy ISO 100 i 1.4/50 mm). Do dyspozycji mamy 11 punktów AF, w tym 9 krzyżowych (o podwójnej precyzji). Przy pomocy przełącznika znajdującego się na obudowie, możemy wybrać jeden z trzech trybów ustawiania ostrości:

• AF.S – tryb pojedynczy automatyki ostrości – z możliwością określenia priorytetu ostrości bądź migawki,
• AF.C – tryb ciągły – z możliwością określenia priorytetu ostrości bądź zdjęć seryjnych,
• MF – ręczne ustawienie ostrości.

Punkty AF można wybierać ręcznie (korzystając z wybieraka wielofunkcyjnego), używać tylko centralnego punktu lub pozwolić, by automatyka wybierała je za nas spośród grupy 5 lub 11 punktów. Wspomaganie automatyki ostrości w warunkach słabego oświetlenia może odbywać się za pomocą wbudowanej diody świecącej. W trybie manualnego ustawiania ostrości możemy się posiłkować dwiema funkcjami, które tą czynność ułatwiają. Pierwsza, to opcja powiększenia obrazu (maksymalnie 6-krotnego) dostępnego po wciśnięciu przycisku OK, natomiast druga – to funkcja „focus peaking”. Jej działanie polega na silnym wyostrzeniu kontrastowych krawędzi na ekranie LCD. Obie funkcje działają oczywiście tylko w trybie live view.

Standardowo w teście celności autofokusa wykonujemy serię 40 zdjęć. Przysłonę w obiektywie ustawiamy na f/2.8 i fotografujemy tablicę rozdzielczości, każdorazowo przeogniskowując obiektyw. Wyniki przedstawiamy w postaci histogramu, który prezentuje procentowe wartości odchyłek od najlepszego pomiaru MTF50 w serii.

Pomiar światła

System pomiaru światła w Pentaksie K-30 jest analogiczny do układu zastosowanego w modelu K-5. Działa w zakresie od 0 do 22 EV (dla f/1.4 i ISO 100). Kompensacja ekspozycji może odbywać się w zakresie od −3 do +3 EV z krokiem 1/3 lub 1/2 EV. W testowanym Pentaksie dostępne są 3 standardowe tryby pomiaru światła:

• pomiar wielosegmentowy – ekspozycja jest automatycznie dobierana na podstawie pomiarów z 77 stref rozmieszczonych w kadrze,
• punktowy – pomiar odbywa się tylko w centralnym punkcie AF,
• centralnie ważony – pomiar dokonywany jest w całym kadrze ale uśredniany z większą wagą dla obszaru centralnego.

W menu znajduje się także możliwość połączenia pomiaru wielosegmentowego z wybranym punktem ostrości – odpowiednia opcja znajduje się w zakładce ustawień niestandardowych.

Podczas testowania aparatu, praca czujnika pomiaru światła nie sprawiała większych problemów, choć czasem posiłkowaliśmy się kompensacją ekspozycji o wartości +0.3 EV lub +0.7 EV.