Zastosowanie matrycy, której rozmiar jest dwa razy mniejszy od klatki filmu małoobrazkowego miało swoje przyczyny. Złośliwi mogą powiedzieć, że pierwszą i podstawową przyczyną była niemożność lub niechęć wyprodukowania przez Panasonica większego detektora, ale to tylko część prawdy. Olympus zdecydował się na tej małej matrycy oprzeć cały system i zrobił to dobrze przemyślawszy całą sprawę. Mniejszy detektor to nie tylko wady związane z mniejszymi rozmiarami pikseli, ale także zalety związane z optyką. Odpowiednio zaprojektowane obiektywy mogą być lżejsze i mniejsze od pełnoklatkowych odpowiedników, a jednocześnie lepsze od nich optycznie. Jeśli waga i gabaryty pozostają na tym samym poziomie, system 4/3 jest nam w stanie zaproponować lepsze parametry. Doskonałym przykładem takiego instrumentu jest właśnie Olympus Zuiko Digital ED 14–35 mm f/2.0 SWD. Oferuje on takie same pola widzenia jak pełnoklatkowe klasyki o zakresie ogniskowych 28–70 mm, a jednocześnie daje światło f/2.0 czyli o 1 EV lepsze niż najlepsze odpowiedniki konkurencji. Żeby być do końca uczciwym, na niekorzyść Olympusa przemawiają dwa fakty – po pierwsze, współczesne zoomy reporterskie tej klasy zaczynają się od ogniskowej 24 mm, a więc dają pole widzenia aż 9 stopni większe, po drugie, głębia ostrości uzyskiwana przy świetle f/2.8 i tak jest mniejsza niż w przypadku Olympusa na f/2.0.

Suche porównanie parametrów to jednak nie wszystko. Ważne są jeszcze własności optyczne – a one, w znacznej większości przypadków, są potężnym atutem obiektywów Systemu 4/3. Czy tak będzie w przypadku Olympusa 14–35 mm? Jak wypada on na tle pełnoklatkowych konkurentów? Mamy nadzieję, że kolejne rozdziały naszego testu odpowiedzą na to pytanie.

Obiektyw wypożyczył do testów sklep Fotozakupy.

Zapraszamy też do zapoznania się z naszą procedurą testową, która została opisana w artykule „Jak testujemy obiektywy?”. A gdy to nie wystarczy, proponujemy jeszcze zapoznanie się z  działem FAQ.