Na najkrótszej ogniskowej winietowanie, w granicach błędów, jest takie same jak w przypadku starej wersji. Spadek jasności w rogach kadru, dla przysłony f/2.8, wynosi bowiem 10% (−0.30 EV) i maleje do 4% dla f/4.0.

Na dłuższych ogniskowych nowa wersja zaczyna akcentować swoją przewagę. Dla ogniskowej 135 mm i maksymalnego otworu winietowanie wynosi 12% (a więc o 5% mniej) i spada do 4% dla f/4.0.

Największy spadek jasności w rogach kadru notujemy dla maksymalnej ogniskowej. Tam, na maksymalnym otworze, winietowanie wynosi 24% (−0.80 EV), spada do 16% dla f/4.0 i do niezauważalnego poziomu 5% dla f/5.6.

Zobaczmy teraz jak sytuacja wygląda na pełnej klatce.

Ogniskowa 70 mm nie daje nam żadnych poważnych powodów do narzekań. Na maksymalnym otworze spadek jasności w rogach kadru wynosi 22% (−0.71 EV) i maleje do 14% po przymknięciu obiektywu o 1 EV. Dalsze przymknięcie, tym razem do f/5.6, likwiduje problem prawie całkowicie (9%).

W środku zakresu ogniskowych sytuacja ulega lekkiemu pogorszeniu. Na maksymalnym otworze, mamy do czynienia z winietowaniem na poziomie 28% (−0.96 EV), które spada do 20%, po przymknięciu obiektywu do f/4.0 i do 15%, po przymknięciu do f/5.6. Winietowanie znika zupełnie dopiero dla f/8.0, gdzie wynosi 9%.

Winietowanie daje się łatwo zauważyć na maksymalnej ogniskowej. Dla f/2.8 wynosi tam bowiem 34%, dla f/4.0 sięga 26%, a dla f/5.6 spada o kolejne 3%. Dla przysłony f/8.0 wciąż mamy szanse dojrzenia tej wady, bo wynosi ona 18%. Niewiele lepiej jest dla f/11, gdzie spadek jasności w rogach dochodzi do 14%.

Choć te 34% na maksymalnej ogniskowej może wydawać się wartością sporą, jeśli weźmiemy pod uwagę, że mamy do czynienia z dość jasnym teleobiektywem zmiennoogniskowym oraz fakt, że testujemy go na pełnej klatce, nie powinniśmy narzekać praktycznie wcale. Pełna klatka stawia obiektywom bardzo wysokie wymagania w tej kategorii i winietowania na poziomie 50% lub większym wcale nie są rzadkością. W tym świetle wyniki notowane przez Nikkora wyglądają dobrze.