• L – 4912×3264 (3:2) oraz 4912×2760 (16:9),
• M – 3568×2368 (3:2) oraz 3568×2000 (16:9),
• S – 2448×1624 (3:2) oraz 2448×1376 (16:9).

Wygląd zdjęć zapisywanych jako JPEG można regulować pod względem kontrastu, nasycenia i wyostrzenia. W testowanym NEX-ie opcje te odnajdziemy w menu aparatu (kategoria Jasność/Kolor), pod pozycją „Strefa twórcza”. Można za jej pomocą wybrać jeden z sześciu zdefiniowanych trybów obrazu: Standard, Intensywny, Portret, Krajobraz, Zachód słońca lub Czerń i biel. W każdym z trybów natomiast mamy dodatkowo możliwość regulacji wspomnianych wcześniej parametrów w przedziale od −3 do +3 ze skokiem jednostkowym.

Standardowe porównanie jakości JPEG-ów

Poniżej przedstawiamy fragmenty zdjęć scenki w formacie JPEG przy ustawieniach neutralnych i minimalnym wyostrzeniu. Dla porównania prezentujemy zdjęcia z modelu NEX-7, Olympusa OM-D E-M5 oraz Samsunga NX20.

ISO 100
NEX-6
NEX-7
NX20
ISO 200
NEX-6
NEX-7
E-M5
NX20
ISO 400
NEX-6
NEX-7
E-M5
NX20
ISO 800
NEX-6
NEX-7
E-M5
NX20
ISO 1600
NEX-6
NEX-7
E-M5
NX20
ISO 3200
NEX-6
NEX-7
E-M5
NX20
ISO 6400
NEX-6
NEX-7
E-M5
NX20
ISO 12800
NEX-6
NEX-7
E-M5
NX20
ISO 16000
NEX-7
ISO 25600
NEX-6
E-M5

Aż do czułości ISO 6400 jakość obrazu na zdjęciach w formacie JPEG z Sony NEX6 jest bardzo dobra, a zaszumienie obrazu nieco niższe niż w NEX-7. Należy jednak pamiętać, że w obu aparatach Sony mamy do czynienia z redukcją szumu. Najmniejszą ingerencję oprogramowania aparatu w ten proces uzyskujemy wybierając odszumianie „niskie”. Jednak i ta opcja wpływa całkiem wyraźnie na końcowy wygląd obrazu, co widać po stopniu degradacji szczegółów na wyższych czułościach. Najniższe zaszumienie obserwujemy na zdjęciach z Samsunga. Dzieje się tak dlatego, że w NX20 odbywa się bardzo intensywny i pozbawiający szczegółów proces redukcji zakłóceń, którego efekt wielokrotnie krytykowaliśmy. W testowanym NEX-ie efekt odszumiania jest również widoczny (utrata detali), ale nie jest on tak silny jak w przypadku Samsunga.

Porównanie NEX-6 do Olympusa na najwyższych czułościach wypada minimalnie na korzyść aparatu Sony. Zarówno zaszumienie obrazu, jak i stopień utraty detali jest nieco niższy w NEX-ie. Z kolei przy niskich wartościach ISO, E-M5 wygrywa głównie za sprawą lepszej ostrości zdjęć. Warto jednak przypomnieć, że w Olympusie minimalne wyostrzanie (ustawienie −2) było bardzo intensywne (co pokazaliśmy w teście tego aparatu), co utrudnia wizualne porównanie plików JPEG.

Z powyższej tabelki widać jak trudna (a w zasadzie niemożliwa) jest jednoznaczna ocena możliwości matrycy danego aparatu, jeśli bazujemy jedynie na plikach JPEG. Efekt końcowy jest bowiem obarczony wpływem zbyt wielu czynników i jedyne co można powiedzieć na podstawie takiego porównania, to który aparat produkuje „ładniejsze” JPEG-i. Przy czym pojęcie ładniejsze jest względne, gdyż zależy od osobistych preferencji danego użytkownika.

Poniżej prezentujemy wynik działania funkcji wyostrzania zastosowanej w testowanym aparacie. Poza najniższym poziomem wyostrzania ustawionym na −3, pokazujemy również wycinki zdjęć zrobionych na wyostrzaniu neutralnym 0 oraz maksymalnie wyostrzone na +3. Warto zwrócić uwagę, że przy ustawieniu tego parametru na minimalnym poziomie wyostrzanie obrazu jest małe, choć obecne (co udowodniliśmy w rozdziale poświęconym rozdzielczości). Dla użytkowników korzystających jedynie z plików JPEG, rozsądnie będzie używać wyostrzania na poziomie 0.

Sony NEX-6, ISO 100
wyostrzenie −3
wyostrzenie 0
wyostrzenie +3

Wybrane funkcje specjalne

Sony NEX-6, tak samo jak inne aparaty systemu Alpha, posiada dwie funkcje związane z podnoszeniem zakresu tonalnego na plikach JPEG. Pierwsze rozwiązanie – DRO (ang. Dynamic Range Optimizer), polega na automatycznej obróbce pojedynczego zdjęcia – głównie rozjaśnianiu cieni. W efekcie możemy spodziewać się poprawy wizualnego odbioru zdjęcia, jednak skutkiem ubocznym jest wzrost szumu w rozjaśnianych partiach obrazu. Znacznie ciekawszym rozwiązaniem jest fotografowanie z użyciem techniki HDR. Aparat wykonuje wówczas automatycznie trzy zdjęcia różniące się ekspozycją, a następnie składa je i tworzy jeden wynikowy obraz. Zarówno w przypadku DRO jak i HDR ustawić możemy rozpiętość dynamiki, która jest dla nas interesująca.

Sfotografowaliśmy scenę, na której występowały duże kontrasty między jasnymi i ciemnymi partiami obrazu. Poniżej prezentujemy kilka zdjęć dla różnych ustawień HDR wraz z wycinkami ilustrującymi poziom szumów w światłach i cieniach. Można zauważyć, że wynikowe pliki HDR są poprawne i da się nimi uzyskać zauważalnie lepszą rozpiętość tonalną – należy jedynie zadbać o dobranie odpowiedniej wartości różnicy EV, by uzyskany efekt nie był przesadzony. Na poniższym przykładzie widać, że dla scen o bardzo dużych kontrastach, HDR wykonany z maksymalnym zakresem 6 EV wygląda wciąż dość naturalnie. Można również wybrać opcję AUTO, wówczas aparat automatycznie dobierze wartość różnicy EV.

HDR/DRO off

DRO Lvl 1

DRO Lvl 3

DRO Lvl 5

HDR AUTO

HDR 1.0EV

HDR 3.0EV

HDR 6.0EV

Kolejną ciekawą funkcją dotyczącą JPEG-ów, a znaną z wcześniejszych modeli lustrzanek i bezlusterkowców Sony, jest rejestrowanie panoram. Pozwala ona w łatwy i szybki sposób tworzyć zdjęcia panoramiczne, bowiem większość procesu jest zautomatyzowana. Wystarczy tylko wcisnąć spust migawki i jednostajnie przesuwać aparat trzymając go pionowo lub poziomo. Migawka w trakcie wykonywania panoramy jest cyklicznie wyzwalana, a po zakończeniu całej operacji aparat przetwarza wykonane zdjęcia i tworzy obraz w formacie panoramicznym.

Wykonując panoramy możemy wybrać zarówno kierunek jej wykonywania jak i orientację (lewo-prawo, góra-dół). W efekcie do dyspozycji mamy następujące rozmiary obrazów wynikowych:

• rozmiar standardowy:
  • 3872×2160 pix w pionie,
  • 8192×1856 pix w poziomie,
• rozmiar szeroki:
  • 5536×2160 pix w pionie,
  • 12416×1856 pix w poziomie.

Poniżej przedstawiamy przykładowe panoramy.

Przy wykonywaniu panoram warto zawsze od razu sprawdzić efekt końcowy. Niektóre panoramy, na przykład, okazują się być niepełne. Wynika to zazwyczaj ze zbyt powolnego lub zbyt szybkiego przesuwania aparatu. Zdarzają się również mniejsze lub większe błędy łączenia na granicy kadrów. Część z nich wynika oczywiście z poruszających się obiektów, których warto unikać przy wykonywaniu panoram.

Na zakończenie tej części warto również powiedzieć kilka słów o funkcji filtrów artystycznych. Odnajdziemy je pod pozycją „Efekt wizualny” w menu Jasność/Kolor, a do wyboru mamy następujące możliwości:

• Aparat zabawka (normalny, zimny, ciepły, zielony, magenta),
• Kolor pop,
• Posteryzacja (kolor lub czarno-białe),
• Zdjęcie retro,
• Soft High-key,
• Czarno-białe z zachowaniem pojedynczego koloru (czerwony, zielony, niebieski, żółty),
• Czarno-białe z dużym kontrastem,
• Miękka ostrość (poziom: niski, średni, wysoki),
• Malowidło HDR (poziom: niski, średni, wysoki),
• Czarno-białe o bogatej gradacji,
• Efekt miniatury.

Efekt działania poszczególnych filtrów przedstawiamy poniżej.

Bez efektu

Aparat zabawka: Normalny

Kolor pop

Posteryzacja: kolorowa

Retro

High-key: Miękki

Kolor częściowy: czerwony

Kolor częściowy: zielony

Kolor częściowy: niebieski

Kolor częściowy: żółty

Czarno-biały – duży kontrast

Miękka ostrość: intensywność średnia

Malowidło HDR: intensywność średnia

Czarno-białe o bogatej gradacji

Miniatura