Nikon D5200 - test aparatu
4. Rozdzielczość
Model D5200, podobnie jak poprzednik, nie posiada pełnoprawnej funkcji wstępnego podnoszenia lustra. Jedyną możliwością wytłumienia drgań aparatu jest skorzystanie z tzw. trybu opóżnienia ekspozycji. Jego działanie polega na wyzwoleniu migawki ok. 1 sekundę po wciśnięciu do końca spustu migawki i uniesieniu lustra.
Rozdzielczość układu jako całości
Używając plików JPEG z wyostrzaniem ustawionym na najmniejszą możliwą wartość, wyznaczyliśmy rozdzielczość (MTF50) układu aparat plus obiektyw, obliczając ją w programie Imatest. Wartości wyrażone w liniach na wysokość obrazu pozwalają na porównanie z analogicznymi wykresami dla aparatów kompaktowych oraz ocenę stopnia wyostrzania zastosowanego przez producenta. Zdjęcia pomiarowe zostały wykonane z obiektywem Nikkor AF-S 24–70 mm f/2.8G ED na ogniskowej 24 mm.

Zastosowanie minimalnego wyostrzania daje w rezultacie dość miękki obraz, co ma odzwierciedlenie w wartościach MTF50. Maksymalny wynik nie osiąga poziomu 1800 lwph, co oznacza, że model D3200 uzyskał nieco wyższe rezultaty. Nie zauważamy natomiast żeby zdjęcia były wyostrzane, o czym świadczy zaprezentowany poniżej wykres wygenerowany w programie Imatest. Brak w nim oznak charakterystycznych dla tego procesu, czyli lokalnych ekstremów w przebiegu profilu na granicy czerni i bieli. Jako że mamy tutaj do czynienia z plikami skompresowanymi oraz poddawanymi innym procesom obróbki obrazu, które jesteśmy w stanie kontrolować tylko w niewielkim zakresie, przyjrzyjmy się wynikom analizy przeprowadzonej na plikach RAW.
![]() |
Rozdzielczość matrycy
Rozdzielczość matrycy (a dokładniej rzecz biorąc rozdzielczość układu matryca plus odcięty od wpływu aberracji optycznych dobrej klasy obiektyw) wyznaczamy w oparciu o funkcję MTF50, a pomiarów dokonujemy na niewyostrzonych plikach RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Zdjęcia wykonaliśmy przy użyciu obiektywu Carl Zeiss Makro-Planar T* 50 mm f/2, a także Nikkor AF-S 24–70 mm f/2.8G ED. Poniższy wykres prezentuje najwyższe wyniki uzyskane przy wykorzystaniu obydwu wspomnianych obiektywów.

Maksymalny zanotowany przez nas wynik to niemal 71.5 lpmm. Biorąc pod uwagę aparaty wyposażone w matryce formatu APS-C o porównywalnej liczbie pikseli, D5200 radzi sobie najlepiej z nich. Przypomnijmy – w teście Nikona D3200 uzyskaliśmy 63 lpmm, Sony A65 – 57 lpmm, a Sony A77 – 61 lpmm. Warto przy okazji wspomnieć, że ten ostatni jest modelem z serii aparatów półprofesjonalnych.
Wartości odpowiedzi w częstotliwości Nyquista na poziomie 13% i 17% pozwalają nam przypuszczać, że za wysokie wyniki rozdzielczości odpowiedzialny może być osłabiony filtr AA. Należy jednak zauważyć, że owe wartości nie są wyjątkowo duże, a zatem nie ma mowy o podejrzeniu usunięcia funkcji filtra antyaliasingowego w którejś ze składowych.
Podobnie jak w przypadku plików JPEG, przebieg profilu na granicy czerni i bieli nie zdradza oznak wyostrzania.
![]() |
![]() |
![]() |