Warto zwrócić uwagę, że przebieg punktów w zależności on użytej czułości jest w V2 bardzo nieregularny. Pierwsze załamanie widać już przy ISO 400 i dalszy przebieg jest stosunkowo płaski. Kolejne załamanie następuje przy ISO 3200, a przy ISO 6400 wzrost jest w zasadzie nieznaczny. O tym, że JPEG-i na wysokich czułościach są odszumiane pisaliśmy już w poprzednim rozdziale, a potwierdzeniem tego są informacje zawarte w instrukcji aparatu. Tego, które czułości producent uważa za wysokie jednak nie wiemy. Widać natomiast po wykresie, że proces odszumiania działa w różny sposób w zależności od wybranej czułości. Co więcej, dane wskazują, że zaczyna być aktywny przynajmniej już przy ISO 400, dla którego szum jest w zasadzie na porównywalnym poziomie jak dla ISO 200. Kto wie jednak, czy również przy najniższych czułościach odszumianie nie zachodzi.

Wspomniana w poprzednim rozdziale opcja „Redukcja szumów – wysokie czułości” pozwala aktywować intensywniejsze odszumianie niż domyślne. Jak ono działa, i jaka jest różnica w stosunku do zdjęć z wyłączoną opcją odszumiania, prezentujemy poniżej na podstawie dwóch najwyższych czułości.

ISO 3200
Odszumianie wyłączone
Odszumianie włączone
ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie włączone

Niewątpliwie włączenie opcji redukcji szumu przynosi wyraźny efekt. Warto jednak zauważyć, że o ile przy ISO 3200 nie ma ono dużego wpływu na pogorszenie szczegółowości obrazu, o tyle przy ISO 6400 ten niepożądany efekt jest dość wyraźnie zauważalny.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z V2 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Sony NEX-6 i Olympusem E-PL5. Przypominamy jednocześnie, że na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne na dzień dzisiejszy w naszej bazie.

Porównanie jakości obrazu na surowych plikach pokazuje, że Nikon 1 V2 wypada jednak gorzej od swoich konkurentów z większymi matrycami. Co prawda dla ISO 200 trudno zauważyć różnicę, o tyle już przy ISO 400 widać, że szum w testowanym bezlusterkowcu jest nieznacznie wyższy niż w NEX-6, czy E-PL5. Niestety w miarę wzrostu czułości przewaga konkurentów nad V2 się powiększa i dla najwyższych ISO jest już bardzo wyraźna. Sytuacja jest zatem dość jasna i raczej nie wymaga dodatkowego komentarza.

Podobnie jak w poprzednim rozdziale warto jeszcze porównać RAW-y z V2 i kompaktu Sony RX100. Dla czułości do ISO 800 wyraźniejszych różnic w jakości obrazu pomiędzy tymi aparatami w zasadzie nie widać. Co więcej, w tym zakresie czułości pod względem ilości szczegółów widocznych na surowych zdjęciach bezlusterkowiec Nikona wcale nie ustępuje kompaktowi Sony, mimo że ten drugi ma matrycę o znacznie większej liczbie pikseli. Dla czułości ISO 1600 pod względem poziomu szumu RX100 zaczyna przegrywać, a przewaga Nikona V2 staje się coraz większa w miarę wzrostu ISO. Potwierdza się zatem to, co powiedzieliśmy w poprzednim rozdziale. Tak duża liczba pikseli z jaką mamy do czynienia w RX100, przy niewielkich rozmiarach matryc formatu CX powoduje uboczne efekty w postaci dużego szumu na wysokich czułościach. Jego redukcja natomiast prowadzi do wyraźnej degradacji szczegółów obrazu. Na podstawie wyników V2 śmiało można stwierdzić, że kompakt Sony niczym nie zyskuje na tej dodatkowej liczbie pikseli.

Co prawda wizualna ocena jakości obrazu na surowych plikach dość wyraźnie pokazała nam różnice pomiędzy porównywanymi aparatami, to jednak przyjrzyjmy się tradycyjnie wynikom pomiarów poziomu szumu jakich dokonaliśmy na surowych plikach.

Niestety liczby są dość bezlitosne i potrafią pokazać nawet różnice, które na oko są trudne do zauważenia. Porównując powyższy wykres z analogicznymi z testów NEX-6 i E-PL5 można zauważyć, że V2 przegrywa pojedynek w tej kategorii już na najniższych czułościach. Podczas gdy w bezlusterkowcach konkurencji przy ISO 200 żadna ze składowych szumu nie przekracza 1.5%, w testowanym Nikonie składowa niebieska sięga aż 2.5%. Z jednej strony taka różnica nie wydaje się być duża, jednak warto zauważyć, że w tym przypadku konkurenci mają przewagę na poziomie aż 2 EV, bowiem notują porównywalny szum dopiero przy ISO 800. Operując w tych jednostkach w miarę wzrostu czułości różnica ta maleje do 1 EV. Trzeba jednak zauważyć, że dla wysokich ISO oznacza to, iż V2 pozostaje w tyle o kilka punktów procentowych, a zatem wizualnie różnica staje się wyraźna.

Pomiary potwierdzają także obserwacje dotyczące porównania V2 i RX100. Liczby jednak wskazują, że bezlusterkowiec ma już przewagę mniej więcej od ISO 800. Różnica na jego korzyść staje się coraz większa w miarę wzrostu czułości. Przy ISO 3200 RX100 notuje szum nawet na minimalnie wyższym poziomie niż V2 przy ISO 6400.

Tradycyjnie, na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów. Wyniki te potwierdzają to, co do tej pory powiedzieliśmy.

Darki

Sprawdźmy teraz, jak Nikon 1 V2 zachowuje się pod względem prądu ciemnego. Normalnie jego poziom testujemy na podstawie zdjęć wykonanych z 3-minutową ekspozycją bez dopływu światła. W V2 jednak istnieje ograniczenie na długość ekspozycji wynoszące 2 minuty, stąd byliśmy zmuszeni użyć właśnie takiego czasu. Dodatkowo po zakończeniu ekspozycji przez krótkich kilka sekund na ekranie wyświetlany jest komunikat mówiący o przetwarzaniu, co w połączeniu z informacją zawartą w instrukcji aparatu jasno wskazuje na działanie procesu redukującego szum. Trudno jednak stwierdzić, czy ma on wpływ jedynie na JPEG-i, czy na RAW-y również.

Zdjęcia wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast wywołujemy programem dcraw do postaci czarnobiałej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku V2 zakres ten wynosi od 0 do 255. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 200.000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
160
200
400
800
1600
3200
6400

W tej kategorii obserwujemy podobne zachowanie jak w lustrzankach Nikona. Producent nie stosuje biasu o z góry określonej wartości, w wyniku czego histogramy stworzone na podstawie darków mają kształt tylko połówki typowego rozkładu gaussowskiego. Rezultatem jest również to, że w całym zakresie czułości średnie wartości sygnału są mniejsze od odchylenia standardowego (patrz tabelka poniżej), a tym samym nie mają statystycznych właściwości.

Do samego wyglądu darków trudno mieć jednak większe zastrzeżenia. Jedynie przy najwyższych czułościach można dostrzec pewne niejednorodności w rozkładzie szumu. Widać je przy prawej krawędzi kadru, jednak nie są szczególnie wyraźnie i zajmują niewielki obszar. Warto też zaznaczyć, że nie obserwujemy żadnych oznak bandingu.

Na zakończenie prezentujemy jeszcze darki w formacie JPEG, w przypadku których również daje się zauważyć wspomniane wcześniej niejednorodności pojawiające się na najwyższych czułościach. Widać na nich również, że szum generowany przez matrycę przy dłuższych ekspozycjach potrafi być naprawdę spory, zwłaszcza na wyższych czułościach.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
160
200
400
800
1600
3200
6400