Na początku tego rozdziału prezentujemy wyniki pomiaru poziomu szumu na zdjęciach tablicy Kodaka Q-14, zapisanych w formacie JPEG. Porównując go do analogicznego wykresu z testu modelu D600 można zauważyć, że szum w obu aparat jest faktycznie na porównywalnym poziomie niemal w całym zakresie czułości. Dopiero na ISO 25600 nowszy model ma wyraźniejszą przewagę. Dane potwierdzają również to, że na wysokich czułościach D610 ustępuję nieco 6D. Główna różnica sprowadza się jednak do tego, że w lustrzance Canona redukcja szumu zrównuje praktycznie zupełnie wartości dla poszczególnych składowych, podczas gdy w D610 składowe RGB szumu są wyraźnie rozdzielone.

W menu fotografowania testowanego aparatu odnajdziemy funkcję redukcji szumu przy wysokich czułościach. Dostępne ustawienia obejmują: wyłączona, umiarkowana, normalna, zwiększona. Okazuje się jednak, że odszumianie „wyłączone” nie oznacza zupełnego braku redukcji szumu. W instrukcji aparatu znajdziemy bowiem dla tego ustawienia następujący opis: „Redukcja szumów jest przeprowadzana tylko przy czułości wynoszącej ISO 2500 lub wyższej. Intensywność redukcji szumów jest mniejsza, niż w przypadku wybrania ustawienia umiarkowana.” Przypatrując się dokładnie powyższemu wykresowi daje się faktycznie zauważyć minimalne załamanie przy przejściu od ISO 1600 do 3200. Jak zwykle musimy napisać, że takie zachowanie nam się nie podoba. Po pierwsze, nie widzimy powodów, aby w aparacie, który będzie używany przez świadomych użytkowników robić coś za nich i to bez ich wiedzy. Po drugie, jak się pisze, że coś jest wyłączone, to ma być wyłączone.

Jak jednak działa odszumianie w D610 przy poszczególnych ustawieniach, można przekonać się na podstawie poniższej tabelki. Zdjęcia wykonaliśmy dla maksymalnej natywnej czułości ISO 6400 oraz czułości rozszerzonej ISO 12800.

ISO 6400
Odszumianie wyłączone
Odszumianie umiarkowane
Odszumianie normalne
Odszumianie zwiększone
ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie umiarkowane
Odszumianie normalne
Odszumianie zwiększone

W Nikonie D610 proces odszumiania działa tak jak w modelu D600. Widać, że z jednej strony w miarę zwiększania intensywności tego procesu szum się obniża, a z drugiej działanie procedur odszumiających nie jest szczególnie inwazyjne dla jakości obrazu i pozwala zachować całkiem dużą ilość szczegółów.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z D610 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Sony A99 oraz Canonem 6D. Przypominamy jednocześnie, że na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne na dzień dzisiejszy w naszej bazie.

Pod względem jakości obrazu RAW-y z D610 utrzymują poziom, do którego trudno mieć większe zastrzeżenia. W miarę wzrostu czułości szum zwiększa się stosunkowo powoli. Nawet przy ISO 6400 (najwyższa natywna czułość) wciąż nie jest szczególnie intensywny, a jego wpływ na pogorszenie jakości obrazu wydaje się być umiarkowany. W zasadzie dopiero dla ISO 25600 zaszumienie obrazu jest znaczne, a negatywny wpływ na jakość obrazu wyraźny.

W pojedynku na szumy z 6D oba aparatu zdają się iść łeb w łeb mniej więcej do czułości ISO 6400. Dopiero przy ISO 12800 i 25600 lustrzanka Canona wydaje się wysuwać minimalnie na prowadzenie. Trzeba jednak pamiętać, że w D610 są to już czułości programowe.

Wyraźniejsze różnice widać natomiast przy porównaniu D610 i A99. Oba aparaty utrzymują podobny poziom mniej więcej do ISO 1600. Dla wyższych czułości testowany Nikon zaczyna wysuwać się na prowadzenie. Co prawda przy ISO 3200 różnica wydaje się być minimalna, jednak w miarę wzrostu czułości staje się ona wyraźniejsza.

Przejdźmy teraz do sprawdzenia, co w temacie szumów pokażą nam konkretne liczby. Wyniki pomiarów poziomu szumu na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów prezentujemy poniżej.

W pierwszej kolejności warto stwierdzić, że szum w D610 i w poprzednim modelu są na porównywalnym poziomie. Co prawda dla najwyższych czułości da się zauważyć pewne różnice, jednak dotyczą one głównie poszczególnych składowych RGB i utrzymują się raczej na minimalnym poziomie (najbardziej wyraźne różnice widać dla składowej zielonej). Ogólnie jednak można powiedzieć, że w tej kategorii matryca w nowym modelu zachowuje się bardzo podobnie do tej z D600.

Na wycinkach zdjęć, na dwóch najwyższych czułościach Canon 6D wydawał się mieć delikatną przewagę nad D610. Co ciekawe jednak, nie ma to wyraźnego odzwierciedlenia w wynikach pomiarów. Jedynie przy ISO 25600 widać, że wartości dla poszczególnych składowych w 6D przyjmują nieco niższe wartości, dając mu przewagę na poziomie maksymalnie 1/3 EV.

Pomiary natomiast wyraźnie potwierdzają obserwacje dotyczące porównania testowanego aparatu z A99. Co więcej nieznaczną przewagę D610 daje się już zauważyć przy ISO 1600. W miarę wzrostu czułości staje się na coraz wyraźniejsza, i przy najwyższych ISO zaczyna nawet przekraczać 1 EV.

Tradycyjnie, na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów. Otrzymane w ten sposób wyniki są konsystentne z tym, co do tej pory powiedzieliśmy.

Darki

Wspominaliśmy już wcześniej, że Nikon D610 może zapisywać RAW-y między innymi w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast wywołujemy programem dcraw do postaci czarnobiałej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W poniższych przykładach ograniczyliśmy sygnał do przedziału 0–511, czyli do szerokości 512. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą milion zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600

Wyniki D610 w tej kategorii nie są właściwie dla nas żadnym zaskoczeniem. Producent nie stosuje biasu o z góry określonej wartości, w wyniku czego histogramy stworzone na podstawie darków nie mają kształtu przypominającego dzwon, a na wykresach widzimy w zasadzie tylko połowę rozkładu. Rezultatem jest również to, że średnie wartości sygnału oraz odchylenia standardowe (zaprezentowane w tabelce poniżej) nie mają statystycznych właściwości, bowiem w całym zakresie czułości te pierwsze przyjmują wartości mniejsze od tych drugich.

Do wyglądu samych darków nie mamy poważniejszych zastrzeżeń. Nawet na najwyższych czułościach nie widać typowych oznak bandingu czy innych wyraźnych niejednorodności. Na najwyższych ISO daje się jednak zauważyć, że brzegi kadru "świecą" nieco bardziej choć efekt ten jest naprawdę umiarkowany. Warto dodać, że w przeciwieństwie do D600 nie widać również jasnej plamy, która w tamtym modelu była widoczna przy prawym brzegu. Widać jednak dość ciekawą (choć minimalną) pionową niejednorodność pośrodku zdjęcia, która sprawia wrażenie jakby cały kadr był podzielony na dwie równe części. Podobne zachowanie dało się też zauważyć w D600, choć tym razem efekt zdaje się być nieco wyraźniejszy.

Na zakończenie prezentujemy jeszcze darki w formacie JPEG, w przypadku których również daje się zauważyć wspomniane wcześniej niejednorodności pojawiające się na najwyższych czułościach.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600