Na poniższym zdjęciu testowana Sigma 2.8/30 stoi obok Sigmy 1.4/30.

Testowany obiektyw zaczyna się metalowym bagnetem wyposażonym w styki. Bagnet otacza tylną soczewkę obiektywu, która ma średnicę około 15 mm i jest schowana na głębokość niespełna 1 cm wewnątrz obudowy.

Sam korpus obiektywu jest bardzo ascetyczny. Najpierw natrafiamy na wąski, nieruchomy i karbowany pierścień, za którym znajduje się gładki fragment obudowy z nazwą obiektywu i jego numerem seryjnym oraz zakresem pracy mechanizmu ustawiającego ostrość. Kolejny element to pierścień do manualnego ustawiania ostrości. Ma on szerokość prawie 17 mm i jest pokryty gumowanym karbowaniem. Pracuje on z przełożeniem elektronicznym. Po odłączeniu obiektywu od korpusu aparatu, ruch pierścieniem nie powoduje ruchu soczewek. Po podłączeniu do aparatu i ustawieniu go w tryb manualnego ustawiania ostrości pierścień pracuje z właściwym oporem pozwalając na precyzyjne nastawy. Przebieg całej skali odległości wymaga obrotu o kąt wynoszący około 90 stopni.

Za pierścieniem do ustawiania ostrości obiektyw się kończy. Z przodu znajdziemy nierotujące mocowanie filtrów o średnicy 46 mm, które otacza napis z nazwą obiektywu oraz informacją, że został on wyprodukowany w Japonii. Przednia soczewka obiektywu jest nieruchoma, niewielka i zauważalnie wypukła. Jej średnica wynosi około 20 mm.

Szkoda, że konstruktorzy Sigmy nie przewidzieli na obudowie miejsca na skalę odległości oraz skalę głębi ostrości. W obiektywie stałoogniskowym tej klasy obie rzeczy byłyby zdecydowanie mile widziane.

Jeśli chodzi o konstrukcję wewnętrzną mamy tutaj do czynienia z 8 soczewkami ustawionymi w 6 grupach. Trzy soczewki mają kształt asferyczny. Wewnątrz znajdziemy jeszcze przysłonę o siedmiu listkach, którą możemy domknąć do wartości f/22.

Kupujący dostaje w zestawie dekielki, osłonę przeciwsłoneczną oraz gustowny futerał.