Rzućmy okiem na poniższy wykres i zobaczmy jak na tym tle wyglądają osiągi testowanego obiektywu w centrum kadru i na jego brzegu.

Jeśli chodzi o centrum kadru, to Olympus zasłużył na same, bardzo poważne pochwały. Już na maksymalnym otworze względnym obraz jest wyjątkowo ostry i osiągnięty tam rezultat ociera się o bardzo wysoką wartość 78 lpmm. Przymknięcie przysłony o 1 EV powoduje, że osiągi wspinają się na bliski rekordom poziom 81 lpmm. Pięknie!

Jeśli chodzi o brzeg kadru, też nie możemy mieć poważnych zastrzeżeń. Nawet na maksymalnym otworze względnym obraz jest dobrej jakości i dodatkowo polepsza się po lekkim przymknięciu. Ciekawe jest jednak to, jak duża różnica pojawia się w osiągach pomiędzy centrum, a brzegiem kadru. Na tak małym detektorze i przy obiektywie tego typu, nie spodziewałbym się aż takich różnic. Warto odesłać naszych Czytelników do testów Sigm 150 mm f/2.8 OS Macro i 180 mm f/2.8 OS Macro. To też obiektywy makro o dłuższych ogniskowych, zaprojektowane jednak do pracy z bardzo wymagającą pełną klatką. Bardzo interesujące jest więc to, że w ich przypadku różnica pomiędzy centrum i brzegiem kadru jest minimalna, a u Olympusa, który pracuje z dwa razy mniejszą liniowo matrycą, znacząca.

Trudno jednoznacznie stwierdzić co jest przyczyną takiego zachowania, ale pewne podejrzenia lokujemy w bardzo wąskim tubusie Olympusa. Miniaturyzacja w optyce najczęściej wiąże się z poważnymi kompromisami i być może właśnie z takim kompromisem mamy tutaj do czynienia. Dostaliśmy lekki, poręczny i wąski obiektyw, który generuje wybitnie ostre obrazy w centrum kadru – ceną jest troszkę gorsze (ale w żadnym momencie złe) zachowanie na brzegu matrycy. Jesteśmy w stanie zrozumieć to podejście.

Poniżej przedstawiamy wycinki zdjęć naszej tablicy do oceny rozdzielczości pobrane z plików JPEG. Przypominamy, że E-PL1, podobnie jak wiele aparatów firmy Olympus, nawet na najniższym poziomie wyostrzania (który został tutaj użyty), wyostrza obraz dość mocno.