W opisywanym aparacie obiektyw to zupełnie nowa konstrukcja w porównaniu do poprzednich modeli linii RX100. Zakres ogniskowych uległ zmniejszeniu, a jasność obiektywu została poprawiona tak, że przy maksymalnej ogniskowej dostępna jest przysłona f/2.8.

Rozdzielczość

Testy rozdzielczości przeprowadzamy na podstawie zdjęć tablicy ISO12223 robionych dla różnych długości ogniskowych i różnych wartości przysłony. Następnie dokonujemy obliczeń dla centrum i brzegu kadru. Wyniki prezentujemy w postaci wartości funkcji MTF50. Tradycyjnie pomiarom podlegały zarówno pliki JPEG, jak i surowe pliki RAW.

Zacznijmy od wyników otrzymanych dla plików RAW z centrum kadru.

Jak widać na powyższym wykresie, testowany aparat osiąga najwyższą rozdzielczość dla przysłony f/4 jedynie dla szerokiego kąta. Dla każdej z testowanych ogniskowych należy przymknąc przysłonę o dwie działki, by cieszyć się najlepszymi wynikami. Jednak gdy weźmiemy pod uwagę poziom przyzwoitości dla tego aparatu, który wynosi 74 pary linii na milimetr (LP/MM), co przekłada się na 1300 linii na wysokość kadru (LW/PH), okaże się, że jedynie środkowe nastawy przysłon dla krótkich i średnich ogniskowych wybijają się ponad tę granicę – pozycja teleobiektywu nie oferuje dobrej jakości obrazu.

Spójrzmy na przebieg funkcji MTF dla składowych poziomej i pionowej dla plików RAW. Krzywa czerwona pokazuje przebieg dla surowego i niewyostrzonego pliku, a niebieska dla standardowego wyostrzania (R=2).

Na przedstawionych wykresach nie można dostrzec wyostrzania plików RAW. Także trudno doszukać się dysproporcji w sile filtru antyaliasingowego. Duże różnice między składowymi pionową i poziomą występują jedynie przy średniej ogniskowej.

Przejdźmy do zachowania obiektywu na brzegu kadru.

Od razu rzuca się w oczy różnica pomiędzy centrum oraz brzegiem wynosząca około 200–300 linii. Oznacza to, że jakość obrazu na brzegu nie zachwyca. Wyniki pokazują, że zastosowany w aparacie Sony obiektyw niezależnie od użytej ogniskowej daje obraz ostry w centrum kadru i miękki na jego bokach, a w pełni przyzwoity obraz w całym kadrze otrzymamy jedynie dla szerokiego kąta i przysłony f/4–f/5.6.

Poniżej zamieszczamy wyniki pomiaru rozdzielczości przeprowadzonego na plikach JPEG z wyostrzaniem ustawionym na minimalną wartość.

Zarówno w centrum, jak i na brzegu kadru wyniki notowane dla plików JPEG są wyraźnie lepsze niż w wypadku RAW-ów (maksymalnie o 800 linii!). Oznacza to, że nawet na minimalnym poziomie proces wyostrzania JPEG-ów jest dość wyraźny. Tak jak i w wypadku plików RAW, notujemy sporą dysproporcję między centrum a brzegiem kadru.

Poniżej prezentujemy wycinki zdjęć tablicy testowej (w formacie JPEG) w skali 1:1 z okolic centrum kadru dla maksymalnej i minimalnej rozdzielczości.

8.8 mm f/5.6

25.7mm f/11

Aberracja chromatyczna

Przypomnijmy, że w naszej ocenie wartości aberracji wykraczające ponad 0.15% są uznawane za bardzo silne i widoczne na zdjęciach. Powyżej 0.8% uznajemy je za umiarkowane, a powyżej 0.04% za nieznaczące. Poniżej 0.04% możemy potraktować aberrację jako znikomą, czyli trudno dostrzegalną.

Aberracja chromatyczna w aparacie RX100 III nie stanowi większego problemu. Pliki JPEG wykazują największy poziom tej wady dla najkrótszej ogniskowej i przysłony f/4, ale nawet tam osiąga ona wartości niskie. W każdej innej kombinacji uzyskane wyniki plasują wadę na poziomie pomijalnym.

Spójrzmy teraz, jak prezentuje się ta wada w plikach surowych.

Okazuje się, że niezależnie od użytej przysłony dla szerokiego kąta aberracja utrzymuje się na poziomie niskim i średnim. To przyzwoite wyniki.

W tabelce poniżej prezentujemy w skali 1:1 wycinki zdjęć tablicy testowej przestawiające krawędzie czerni i bieli z najwyższym i najniższym poziomem aberracji chromatycznej według wyników otrzymanych dla surowych plików wywołanych programem dcraw.

8.8 mm f/2.8	18.5 mm f/5.6

Dystorsja

Pomiary dystorsji prezentuje poniższa tabela.

Plikom JPEG trudno cokolwiek zarzucić. Dystorsja jest utrzymywana w ryzach niezależnie od testowanej ogniskowej. Dla szerokiego kąta mamy praktyczny brak zniekształceń, co w porównaniu do zachowania w plikach surowych należy uznać za stosunkowo silną modyfikację programową. Wymiar tej wady w plikach RAW, który nieco przekracza 12%, jest jest po prostu ogromny. Tak duże zakrzywienie beczkowe (które na dodatek ma charakterystykę falową) na drodze korekty programowej musi nieść ze sobą straty jakości obrazu w jego rogach.

JPEG	RAW
8.8 mm
18.5 mm
25.7 mm

Poniżej prezentujemy przykład, jak silna dystorsja wpływa na jakość obrazu. Kadr tablicy ISO12233 dla ogniskowej 8.8 mm został skorygowany w programie Adobe Lightroom tak, by odzyskać prostopadłość linii. Na obrazie zielonym kolorem oznaczyliśmy obszar kadru o proporcjach boków 3:2.

Kilka słów komentarza należy się też wywoływaniu zdjęć w programie Adobe Lightroom. Otóż otworzenie w nim fotografii w formacie RAW wykonanej na najkrótszej ogniskowej nie wykazuje żadnych oznak dystorsji. By dojrzeć tę wadę, należy użyć programu, który nie modyfikuje zdjęcia, np. dcraw.

Koma i astygmatyzm

W aparacie RX100 III koma jest korygowana dostatecznie: obraz diody w rogu kadru jest jedyne zniekształcony dla średnich ogniskowych.

Centrum	Róg
8.8 mm, f/1.8
18.5 mm, f/2.8
25.7 mm, f/2.8

Pomiar astygmatyzmu dla różnych kombinacji przysłony i ogniskowej swoje maksimum ma w wartości 18%. Takie wyniki obserwować możemy jednak jedynie dla średnich wartości przysłony oraz średnich i długich ogniskowych. To wskazuje, że bardziej do czynienia mamy ze słabą konstrukcją mechaniczną, pozwalającą na odchylanie grup soczewek od osi optycznej.

Duży rozrzut pomiarów powoduje, że trudno oszacować poprawnie wielkość astygmatyzmu.

Winietowanie

Pomiary winietowania wykonaliśmy w pierwszej kolejności dla plików JPEG.

Jak widać, dla plików JPEG winietowanie nie stanowi dużego problemu niezależnie od użytej ogniskowej. Co ciekawe, największe wartości (nadal jednak poniżej 1%) zanotowaliśmy dla pozycji teleobiektywu.

Spójrzmy teraz na wyniki pomiarów, które wykonaliśmy na surowych plikach.

W wypadku formatu surowego charakterystyka wyników jest podobna do uzyskanych z analizy plików JPEG, wartości liczbowe są jednak minimalnie wyższe. To znak, że winietowanie nie jest wielkim problemem tego aparatu – nawet dla szerokiego kąta i mocno otwartej przysłony wyniki znajdują się w okolicach 1%. To bardzo dobra wiadomość.

JPEG	RAW
8.8 mm
f/1.8	f/1.8
f/2.8	f/2.8
f/5.6	f/5.6
18.5 mm
f/2.8	f/2.8
f/4	f/4
f/8	f/8
25.7 mm
f/2.8	f/2.8
f/4	f/4
f/8	f/8

Patrząc na przykłady, zauważamy dość nietypowe zachowanie. Dla wielu kombinacji ogniskowej i przysłony widoczne jest ciemniejsze pole w centrum kadru. Jego krawędź zmienia się, a lokalne rozjaśnienie jest wyraźniejsze wraz z domykaniem przysłony. To niefizyczne zachowanie, nietypowe dla testowanej w tym rozdziale wady pokazuje, że wpływ na pomiary ma nie tylko optyka obiektywu, lecz także dodatkowe elementy.

Hipotez przyczyn takiego stanu rzeczy może być kilka. By nie być gołosłownym możemy wspomnieć o wbudowanym filtrze ND, złym profilu programowej korekcji wady czy niedokładności w sklejeniu soczewek asferycznych. Możliwe też jest radialne rozstawienie mikrosoczewek matrycy w celu lepszego zbierania światła pod kątem. By potwierdzić jedną z powyższych tez lub też poznać zupełnie inne źródło charakteru winietowania powinniśmy w zasadzie rozebrać wypożyczony obiektyw na części pierwsze i dokładnie je przeanalizować. Niestety nasz portal nie ma charakteru dochodzeniowego, a jedynie popularno-naukowy, także na tę chwilę musimy pozostać w sferze domysłów.

By dokładnie pokazać to zachowanie, prezentujemy poniżej profile winiety, utworzone przez uśrednienie w koncentrycznych kręgach przebiegu spadku jasności wraz z oddalaniem się od centrum kadru. Wartość liczbowa podana w procentach na każdym rysunku informuje nas, jaką powierzchnię ma obszar ograniczony od góry i z prawej strony wartością 100%, a z dołu prezentowaną krzywą. Mówi nam ona tym samym, ile całościowo światła jest traconego przez efekt winietowania. Proszę nie mylić tych procentów z procentami podawanymi na początku niniejszego rozdziału, bo nie są one ze sobą bezpośrednio powiązane.

Odblaski

Przypomnijmy, że obiektyw modelu Sony RX100 III składa się z 10 soczek ułożonych w 9 grupach, czyli posiada aż 18 powierzchni potencjalnie powodujących odblaski na wynikowej fotografii.

W praktyce okazuje się, że aparat dość słabo radzi sobie z odblaskami. Jest to szczególnie widoczne przy mocno domkniętej przysłonie; wówczas kolorowe promieniste wzory dość mocno zniekształcają rejestrowany obraz. To zachowanie jest niezależne od użytej ogniskowej. Dodatkowym problemem może być utrata kontrastu, gdy źródło światła znajduje się na granicy kadru.