W Pentaksie 645 zastosowano matrycę typu CMOS, o całkowitej liczbie 52.99 milionów pikseli i rozmiarze 43.8×32.8 mm (średni format), pozbawioną filtra antyaliasingowego. Efektywna liczba pikseli wynosi 51.4 milionów, co pozwala na zapis zdjęć o maksymalnej rozdzielczości wynoszącej 8256×6192 pikseli. Surowe zdjęcia w 645Z zapisywane są jako pliki DNG lub PEF. Mamy także możliwość rejestracji zdjęć w formacie TIFF.

Testowany Pentax posiada pełnoprawną funkcję wstępnego podnoszenia lustra (MLU). Jej obsługę przypisano do oddzielnego pokrętła znajdującego się w przedniej części aparatu. Można korzystać z niej wyzwalając aparat spustem migawki, wężykiem zdalnego sterowania lub pilotem bezprzewodowym – a także z użyciem samowyzwalacza.

Rozdzielczość układu jako całości

----- R E K L A M A -----

Używając plików JPEG z wyostrzaniem ustawionym na najmniejszą możliwą wartość, wyznaczyliśmy rozdzielczość (MTF50) układu aparat plus obiektyw, obliczając ją w programie Imatest. Wartości wyrażone w liniach na wysokość obrazu pozwalają na porównanie z analogicznymi wykresami dla aparatów kompaktowych oraz ocenę stopnia wyostrzania zastosowanego przez producenta. Zdjęcia pomiarowe zostały wykonane z obiektywem Pentax smc D FA 645 55 mm f/2.8 AL IF SDM AW.

Maksymalne, zmierzone na JPEG-ach wyniki, przekraczają nieco 2800 lw/ph. To sporo więcej niż w Canonie 5D Mark III, natomiast podobnie jak w przypadku Nikona D810. Z kolei bezlusterkowiec Sony A7R uzyskał ponad 4100 lw/ph, aczkolwiek JPEG-i z tego aparatu są wyostrzane nawet na minimalnym poziomie tego parametru. W Pentaksie nie stwierdziliśmy oznak stosowania tego procesu, o czym świadczą gładkie profile na granicy czerni i bieli oraz przebiegi funkcji MTF. Odpowiednie wykresy zamieściliśmy poniżej.

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy (a dokładniej rzecz biorąc rozdzielczość układu matryca plus odcięty od wpływu aberracji optycznych dobrej klasy obiektyw) wyznaczamy w oparciu o funkcję MTF50, a pomiarów dokonujemy na niewyostrzonych plikach RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Zdjęcia wykonaliśmy przy użyciu dwóch obiektywów: Pentax smc D FA 645 55 mm f/2.8 AL[IF] SDM AW oraz Pentax smc FA 645 120mm f/4 Macro. Uzyskane przez nas wyniki prezentujemy na poniższym wykresie.

Spoglądając na powyższy wykres można odnieść wrażenie, że 645Z nie radzi sobie najlepiej w tej kategorii. Należy jednak mieć na uwadze, że zestawione tu aparaty posiadają matryce o różnych gęstościach liniowych pikseli. I tak, w przypadku D810 i A7R wynosi ona ok. 205 pix/mm, 5D Mark III – 160 pix/mm, a w Pentaksie – 189 pix/mm. W takim wypadku łatwiej nam będzie porównać wartości (maksymalne) wyrażone w liniach na wysokość kadru. Spójrzmy na poniższą tabelkę:

Aparat	Wynik [lw/ph]
Pentax 645Z	3400
Canon 5D Mark III	2198
Nikon D810	3437
Sony A7R	2954

Widać zatem, że 645Z nie stoi na straconej pozycji i wypada nieznacznie gorzej od Nikona D810. Nie sposób oczywiście nie zauważyć, że ta małoobrazkowa lustrzanka ma przewagę nad modelem średnioformatowym. Widać również kolejną ciekawą rzecz – Pentax osiąga maksimum dla f/8, a nie f/4 czy f/5.6 jak konkurencja.

Ostatnią kwestią, którą należy brać pod uwagę przy ocenie zdolności rozdzielczej sensora, to filtr antyaliasingowy. Jak wiadomo, modele Nikona, Pentaksa i Sony go nie posiadają, natomiast w Canonie jest on osłabiony, choć niesymetrycznie. Co ciekawe, wartości odpowiedzi w częstości Nyquista nie są w przypadku 645Z tak wysokie, jak zazwyczaj notujemy. Wynoszą one bowiem ok. 20% dla obu składowych, natomiast zwykle obserwujemy wartości oscylujące wokół 30%.

Na wykresach wygenerowanych w Imateście nie ma śladów wyostrzania RAW-ów.

Tradycyjnie, w testach aparatów pozbawionych filtra AA, przyglądamy się, czy na zdjęciach występują skutki zjawiska mory. W przypadku aparatu mającego aż 51.4 megapikseli problem ten nie powinien być zanadto dokuczliwy, co nie znaczy jednak, że nie istnieje. Spójrzmy na poniższy wycinek przykładowego zdjęcia naszej tablicy do pomiaru zdolności rozdzielczej.

Jak widać mora jest obecna, aczkolwiek jej intensywność nie jest szczególnie intensywna. Warto pamiętać, że w testowanym aparacie mamy możliwość programowej redukcji tego efektu, choć można jej dokonać tylko na zdjęciach w formacie JPEG. Nie jest to niestety funkcja sprzętowa, której działanie bazuje na mikroruchach matrycy (tak jak w modelach K-3, K-3 II, K-S1, czy K-S2), możliwych dzięki zastosowaniu stabilizacji sensora światłoczułego.