X-Pro2 w dużej mierze przypomina swojego poprzednika. Zachowano podobny kształt korpusu, a większość różnic odnajdziemy w detalach – przede wszystkim w elementach sterujących. Aparat wykonano ze stopów magnezu, a jego szkielet składa się z czterech elementów. Całość uszczelniono, mamy zatem zapewnioną ochronę przed kurzem i wilgocią.

Nowy bezlusterkowiec Fujifilm sprawia bardzo dobre ogólne wrażenie. Jakość jego wykonania należy do wysokich. Większą część obudowy pokrywa tworzywo sztuczne o fakturze skóry, a pozostała część to gładki metal. Na gripie znajdziemy niewielką nakładkę ułatwiającą trzymanie, po części wykonaną z gumy.

----- R E K L A M A -----

W poniższej tabelce zgromadziliśmy dane dotyczące rozmiarów modeli X-Pro1 i X-Pro2. Widać, że nowy bezlusterkowiec jest niewiele większy i cięższy, aczkolwiek owe różnice najlepiej widać przy bezpośrednim porównaniu.

Aparat	Wymiary	Waga
Fujifilm X-Pro1	139.5 × 81.8 × 42.5 mm	450 g
Fujifilm X-Pro2	140.5 × 82.8 × 45.9 mm	495 g

Zasilanie i złącza

Aparat zasilany jest dedykowanym akumulatorem o oznaczeniu NP-W126 i parametrach 7.2 V oraz 1260 mAh. Ładowanie odbywa się w dedykowanej ładowarce BC-W126 i trwa około 2 godzin. Według producenta pojemność tego akumulatora wystarcza na wykonanie 350 zdjęć. Podczas testów nie stwierdziliśmy znaczących odchyłek od tej deklaracji. Gniazdo baterii znajdziemy na spodzie korpusu. Warto także wspomnieć, że zostało ono zabezpieczone przed przypadkową próbą włożenia akumulatora w nieprawidłowy sposób.

Zestaw złącz komunikacyjnych zebrano na lewej ściance korpusu (zamknięte pod wspólną, uszczelnioną klapką), a obejmuje on:

• wyjście HDMI,
• gniazdo USB 2.0 (z możliwością podłączenia elektronicznego wężyka spustowego),
• wejście mikrofonu (z możliwością podłączenia wężyka spustowego innych producentów).

Nad nimi mamy jeszcze złącze synchro typu PC, przeznaczone do podłączenia zewnętrznych lamp błyskowych.

Zdjęcia i filmy zapisywane są na dwóch kartach SD/SDHC/SDXC. Jedynie gniazdo oznaczone jako „1” obsługuje szybki standard UHS-II. Funkcje dotyczące zapisu zdjęć na karty oferują możliwość wybrania karty podstawowej i pomocniczej. Dodatkowe opcje obejmują:

• zapis na kartę podstawową i automatyczne przełączanie na kartę pomocniczą w przypadku przepełnienia,
• zapis kopii zapasowej na karcie pomocniczej,
• zapis RAW-ów na karcie podstawowej i JPEG-ów na pomocniczej.

Gniazdo kart pamięci zlokalizowano na prawej ściance aparatu.

Opcjonalnym akcesorium jest uchwyt MHG-XPRO2 . Nie ma on jednak żadnych dodatkowych elementów sterujących, ani możliwości zamontowania dodatkowego akumulatora.

Przyciski

Fuji X-Pro2 został wyposażony w dość dużą liczbę przycisków i pokręteł. Omawianie poszczególnych elementów zaczniemy od górnej części aparatu.

Wszystkie elementy sterujące umieszczono po prawej stronie. Największy z nich to pokrętło, służące do ustawiania czasu naświetlania. Wyposażono je w blokadę, którą musimy zwolnić gdy ustawiono je w pozycji A (auto), a chcemy ustawić inną wartość. W oczy rzuca się niewielkie okienko z wartościami czułości ISO. Aby ją zmienić, należy unieść pierścień okalający pokrętło czasów otwarcia migawki, a następnie go przekręcić. Zaraz obok znajduje się spust migawki, który posiada gwintowany otwór, służący do wkręcania mechanicznego wężyka spustowego. Bezpośrednio przy spuście migawki umieszczony został włącznik aparatu. Poniżej odnajdziemy pokrętło kompensacji ekspozycji, pozwalające na regulację tego parametru w zakresie ±3 EV. Dodatkowo, ustawienie C pozwala na poszerzenie zakresu do ±5 EV, wówczas regulacji dokonujemy przednim pokrętłem sterującym. Nieopodal mamy także przycisk funkcyjny oznaczony symbolem Fn.

Spójrzmy teraz na tylną ściankę aparatu, której wygląd mocno odbiega od tego co widzieliśmy w modelu X-Pro1.

Nad ekranem LCD umieszczono przycisk VIEW MODE, za pomocą którego możemy wybrać tryb widoku:

• tylko LCD,
• tylko EVF,
• tylko EVF (aktywowany czujnikiem zbliżeniowym),
• LCD/EVF (wybór czujnikiem zbliżeniowym).

Obok niego mamy guzik trybu pomiaru światła oraz AE-L. Dalej na prawo zlokalizowano tylne pokrętło sterujące.

Obok prawego górnego rogu ekranu widzimy 8-kierunkowy dżojstik służący do zmiany pól AF (można użyć do też do nawigacji po menu głównym i podręcznym). W menu aparatu możemy ustawić, by jego działanie było aktywne dopiero po wciśnięciu go, lub całkowicie zablokować. Poniżej mamy kolejne trzy przyciski: wejścia do trybu przeglądania zdjęć, usuwania fotografii i filmów, a także DISP BACK umożliwiający zmianę informacji wyświetlanych na ekranie (podczas używania menu aparatu służy jako przycisk wstecz).

Po prawej mamy wybierak wielokierunkowy. Górny przycisk DRIVE pozwala na wybranie trybu migawki (zdjęcia pojedyncze, seryjne, bracketing, filtry efektowe). Pozostałe natomiast są programowalne. W środku natomiast umieszczono guzik MENU/OK uruchamiający menu aparatu i służący do zatwierdzania dokonywanych ustawień. Ostatnie elementy sterujące znajdują się na prawej krawędzi (niewielkim wybrzuszeniu) obudowy. Jest to przycisk blokady ostrości AF-L oraz guzik Q, który uruchamia podręczne menu.

Rzućmy teraz okiem na przednią ściankę aparatu. Poza standardowym przyciskiem zwalniającym blokadę bagnetu, odnajdziemy na niej także przełącznik trybu ustawania ostrości (pojedynczy AF, ciągły AF lub ręczne ustawianie ostrości). Podobnie jak u poprzednika z przodu aparatu znajduje się charakterystyczna dźwignia, przełączająca obraz pomiędzy wizjerem optycznym i elektronicznym (ruch w prawo) lub uruchamiająca wycinek podglądu obrazu w prawym dolnym rogu wizjera (ruch w lewo, tylko w trybie optycznym wizjera). U podstawy ww. dźwigni znajdziemy kolejny guzik programowalny. Ostatni element sterujący to przednie pokrętło sterujące, widoczne w okolicach lewego górnego rogu przedniej ścianki.

Warto zauważyć, że pokrętła nastawcze można wciskać. Krótkie wciśnięcie tylnego pozwala na włączenie wspomagania manualnego ogniskowania, natomiast dłuższe – wybór rodzaju tegoż wspomagania (powiększenie obrazu, powiększenie + focus-peaking, cyfrowy podział zdjęcia). Przednie natomiast umożliwia zmianę wielkości pola AF, choć to samo możemy zrobić również za pomocą tylnego pokrętła.

Wspominaliśmy o przyciskach programowalnych. Przypomnijmy, że należą do nich trzy guziki wybieraka (prawy, lewy, dolny), Fn, przycisk trybu pomiaru światła oraz nieoznaczony guzik znajdujący się u podstawy dźwigni leżącej na przedniej ściance i obsługującej funkcje wizjera. Lista dostępnych opcji, jakie możemy pod każdy z nich przypisać wygląda następująco:

• podgląd głębi pola,
• ustawienia Auto ISO,
• samowyzwalacz,
• rozmiar zdjęcia,
• jakość zdjęcia,
• zakres dynamiczny,
• symulacja filmu,
• efekt ziarnistości,
• balans bieli,
• fotometria,
• tryb AF,
• obszar ostrości,
• tryb lampy błyskowej,
• korekcja błysku,
• wybór ustawień specjalnych,
• filmowanie,
• wykrycie twarzy/oczu,
• RAW,
• ustawienia przysłony,
• komunikacja bezprzewodowa,
• typ migawki,
• podgląd naświetlenia / balansu bieli,
• podgląd efektu zdjęcia,
• symulator jasnej ramki,
• jasność jasnej ramki.

Warto także dodać, że wciśnięcie i przytrzymanie któregokolwiek z programowalnych przycisków spowoduje otwarcie powyższej listy i dzięki temu daje możliwość szybkiego przeprogramowania go.

Menu

Menu aparatu poddano wyraźnej modyfikacji w stosunku do wcześniej zaprezentowanych produktów firmy Fujifilm. Opcje zgromadzono w siedmiu zakładkach: ustawienia jakości obrazu, AF/MF, zdjęć, lampy, filmu, konfiguracji oraz odtwarzania zdjęć (aktywna w trybie odtwarzania), dodatkowo mamy także sekcję „Moje menu”. Zawartość tej ostatniej ustalamy dodając odpowiednie pozycje (maksymalnie 16) z pierwszych pięciu zakładek.

Menu jakości obrazu:

Menu ustawień AF/MF:

Menu zdjęć:

Menu lampy błyskowej:

Menu filmów:

Menu konfiguracji:

Moje menu:

Ważnym elementem obsługi jest menu podręczne aktywowane klawiszem Q. Jego wciśnięcie powoduje wyświetlenie na ekranie siatki, za pomocą której możemy podglądać i zmieniać wiele parametrów aparatu.

Istotną jego zaletą jest możliwość samodzielnego określenia zawartości. Lista dostępnych pozycji wygląda następująco:

• wybór ustawień specjalnych,
• zakres dynamiczny,
• balans bieli,
• redukcja zakłóceń,
• rozmiar zdjęcia,
• jakość zdjęcia,
• symulacja filmu,
• efekt ziarnistości,
• podświetl ton,
• przyciemnij ton,
• kolor,
• wyostrzenie,
• samowyzwalacz,
• wykrycie twarzy/oczu,
• fotometria,
• tryb AF,
• tryb lampy błyskowej,
• korekcja błysku,
• MF assist,
• tryb filmu,
• regulacja poziomu nagrywania mikrofonu,
• jasność EVF/LCD,
• kolor EVF/LCD,
• typ migawki.

Wyświetlacz

W X-Pro2 zastosowano 3-calowy ekran LCD o rozdzielczości 1.62-miliona punktów. Podobnie jak u poprzednika nie zdecydowano się ani na możliwość zmiany jego położenia, ani dotykowy interfejs.

Jakość wyświetlanego obrazu jest bardzo dobra, a padające na ekran promienie słoneczne nie dały nam okazji do narzekania. W menu aparatu możemy regulować jasność ekranu oraz nasycenie kolorów w skali ±5 jednostek.

Przycisk DISP/BACK służy między innymi do przełączania pomiędzy różnymi konfiguracjami ekranu w trybie podglądu na żywo oraz przy przeglądaniu zdjęć.

W trybie podglądu na żywo do dyspozycji mamy następujące widoki:

• wyświetlacz INFO,
• informacje wybrane przez użytkownika,
• brak informacji.

W menu aparatu możemy dość dokładnie określić, jakie elementy będą widoczne na ekranie w trybie użytkownika. Lista obejmuje m.in. cyfrową poziomicę, histogram, wskaźnik odległości (AF i MF), dane ekspozycji, tryb ostrości i pomiaru światła, czy wskaźnik naładowania akumulatora. Osobno włączamy siatkę kadrowania (3 rodzaje).

W trybie przeglądania zdjęć dostępne widoki to:

• informacje włączone,
• informacje wyłączone,
• szczegółowe informacje,
• ulubione.

Przyciskając klawisz kierunkowy GÓRA, możemy modyfikować ekran informacji szczegółowych. Oprócz kilku ekranów z dokładnymi informacjami EXIF aparat pokazuje też użyty punkt nastawy ostrości.

Zdjęcia można powiększać (przy pomocy tylnej rolki) lub przeglądać w postaci miniaturek (3×3 lub 10×10). Istnieje także możliwość przewijania zdjęć w powiększeniu, wykorzystując przednie pokrętło sterujące.

Filmowanie

Aparat oferuje jedynie dwa formaty zapisu: HD (1280×720 pix) i Full HD (1920×1080 pix). Rejestracja odbywa się z szybkością 60, 50, 30, 25 lub 24 kl/s bez przeplotu. Filmy zapisywane są kodekiem MPEG-4 AVC / H.264 ze stereofonicznym dźwiękiem, skompresowanym za pomocą liniowej modulacji PCM, w plikach z rozszerzeniem MOV. Nagrywanie rozpoczyna i zatrzymuje się przez wciśnięcie dedykowanego przycisku na tylnej ścianie aparatu. W menu aparatu wyregulujemy też czułość mikrofonu.

Podczas filmowania możemy regulować stopień otwarcia przysłony, a także czas naświetlania (jeśli przed rozpoczęciem nagrywania pokrętło czasów ustawimy na innej pozycji niż A). Korekty ekspozycji możemy dokonać za pomocą koła jedynie przed włączeniem nagrywania. Podobnie postępujemy z balansem bieli i trybem symulacji filmu. Czułość ustawiamy w zakresie 200–6400 ISO, możemy też zdać się na automatykę. Autofocus w trybie ciągłym (AF C) pracuje niestety dość losowo. Niejednokrotnie system się poddaje mimo, że w kadrze znajdują się kontrastowe, dobrze oświetlone obiekty. Istnieje oczywiście możliwość wyłączenia autofokusu – wystarczy ustawić przełącznik w pozycji MF. Podczas filmowania dźwięk rejestrowany jest przy pomocy wbudowanego mikrofonu stereofonicznego. Dodatkowo istnieje możliwość podłączenia mikrofonu zewnętrznego.

Poniżej przedstawiamy przykłady filmy nagrane testowanym aparatem wraz z obiektywem XF 18–55 mm f/2.8–4 R OIS:

• film 1 – H.264/AVC 1920×1080 pix 60p, 96.6 MB,
• film 2 – H.264/AVC 1920×1080 pix 50p, 110.1 MB,
• film 3 – H.264/AVC 1920×1080 pix 30p, 106.7 MB,
• film 4 – H.264/AVC 1920×1080 pix 25p, 119.2 MB,
• film 5 – H.264/AVC 1920×1080 pix 24p, 110.1 MB,
• film 6 – H.264/AVC 1280×720 pix 60p, 50.8 MB,
• film 7 – H.264/AVC 1280×720 pix 50p, 69.7 MB,
• film 8 – H.264/AVC 1920×1080 pix 25p, 105.7 MB, symulacja filmu: Arcos (żółty),
• film 9 – H.264/AVC 1920×1080 pix 25p, 119.6 MB, symulacja filmu: Velvia,
• film 10 – H.264/AVC 1920×1080 pix 25p, 105.3 MB, symulacja filmu: Classic Chrome,
• film 11 – H.264/AVC 1920×1080 pix 25p, 73.7 MB, ISO 6400.

Jakość filmów utrzymuje się na dobrym poziomie dzięki zastosowaniu progresywnego skanowania oraz szybkości 60/50 kl/s. Niektórym użytkownikom może brakować trybów tworzących filmy w zwolnionym tempie.

Wizjer

Podobnie jak u poprzednika, również w X-Pro2 zastosowano hybrydowy wizjer, który łączy w sobie zalety wizjera optycznego i elektronicznego. Przypomnijmy, że jest on oparty na konstrukcji zwanej odwróconą lunetą Galileusza. W wizjerze zastosowano niewielki panel LCD, z którego obraz przy pomocy specjalnego układu pryzmatów, może być wyświetlany w wizjerze optycznym. Dzięki takiemu rozwiązaniu, korzystając z wizjera optycznego widzimy dodatkowo wiele istotnych informacji. W szczególności wyświetlana jest elektroniczna jasna ramka, która pokazuje faktyczny obszar uwiecznianego kadru. Widok elektronicznych informacji występuje w dwóch wersjach: standardowej (sama ramka) oraz niestandardowej (konfigurowalnej). Dodatkowo, funkcja ERF (ang. Electronic Range Finder) umożliwia pokazanie w trybie optycznym cyfrowego powiększenia obszaru AF.

Wizjer optyczny charakteryzuje się zmiennym powiększeniem, przy czym w tym zakresie ograniczono się do dwóch trybów (powiększenie x0.36/x0.6). Aparat automatycznie przełącza widok w wizjerze w zależności od podpiętego obiektywu (mowa oczywiście o obiektywach systemu XF, które są rozpoznawane przez aparat). W przypadku Fujinona XF 18 mm f/2 R widok w wizjerze optycznym ustawiany jest na szeroki, a wyświetlana ramka pokazuje obszar obejmowany przez kadr.

Po podpięciu do korpusu obiektywu Fujinon XF 35 mm f/1.4 R wizjer optyczny przełącza się automatycznie w tryb standardowy i ponownie białą ramką zaznaczony zostaje odpowiedni obszar obejmujący rzeczywisty kadr. W przypadku użycia dłuższego obiektywu (np. Fujinon XF 60 mm f/2.4 R Macro) wizjer pozostaje w trybie standardowym, natomiast zmienia się wielkość ramki kadrowania.

Po podpięciu obiektywu zoom XF 16–55 mm f/2.8 R LM WR wizjer ustawia się w trybie szerokim. Gdy regulujemy ogniskową, biała ramka automatycznie zmienia swój rozmiar, dostosowując się do danego kąta widzenia optyki. Dla ogniskowej 16 mm jednak w ogóle się nie wyświetla – pojawia się dopiero przy ok. 18 mm. Proces dostosowania ramki odbywa się różnie – czasem płynnie, a czasem obserwujemy wyraźne przeskoki. Mówimy tu o sytuacji gdy ogniskową zmieniamy dość wolno i jednostajnie.

Na wyświetlenie ramki kadru ma także wpływ wybrane ustawienia adaptera (wartości ogniskowej – maksymalnie do 140 mm). W ten sposób mamy ułatwioną sytuację nie tylko podczas korzystania z adapterów, ale także obiektywów innych firm podpinanych przez przejściówki.

Wizjer elektroniczny ma rozdzielczość 2.36 miliona punktów, 100% pokrycie kadru i dobre odświeżanie (85 kl/s). Wyposażony został w czujnik zbliżeniowy oraz korekcję dioptrii. Do dyspozycji mamy dwa ekrany: z informacjami i bez. W menu X-Pro2 dostępna jest opcja, która powoduje, że po obróceniu aparatu do pozycji pionowej, opisy również zmieniają położenie. W menu aparatu możemy regulować jasność ekranu oraz nasycenie kolorów w skali ±5 jednostek.

Jakość wyświetlanego obrazu jest bardzo dobra. Smużenie i wyraźne zaszumienie pojawiają się dopiero w warunkach bardzo słabego oświetlenia.