Fujifilm X-E2s posiada 5-stopniową skalę odszumiania JPEG-ów. W poniższej tabelce prezentujemy wycinki zdjęć obrazujące intensywność odszumiania na minimalnym (−2), średnim (0) oraz maksymalnym (+2) poziomie, na zdjęciach wykonanych przy czułości ISO 6400 i 12800.

ISO 6400
Odszumianie −2
Odszumianie 0
Odszumianie +2
ISO 12800
Odszumianie −2
Odszumianie 0
Odszumianie +2

Naszym zdaniem rezultaty odszumiania prezentują się nieco lepiej niż w modelu X-T10. Nawet przy ustawieniu „+2” ilość zachowanych szczegółów jest przyzwoita, a poziom zakłóceń został delikatnie zredukowany.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z X-E2s wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Dla porównania prezentujemy zdjęcia z aparatów Canon EOS M3 oraz Olympus OM-D E-M10 Mark II. Na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne aktualnie w naszej bazie.

Można śmiało powiedzieć, że zdjęcia z X-E2s charakteryzują się bardzo dobrą jakością. Szczegółowość obrazu jest satysfakcjonująca, choć ze względu na większą rozdzielczość matrycy EOS M3 wypada nieco lepiej w tej kategorii. Bezlusterkowiec Fujifilm nie ma sobie równych, gdy weźmiemy pod uwagę poziom szumu. Ten jest bowiem najniższy w powyższym porównaniu, całkiem przyjemna jest także jego struktura. Pewną wadą może być natomiast węższy niż u konkurentów zakres dostępnych czułości w formacie RAW.

Sprawdźmy teraz, jak nasza wizualna ocena przekłada się na konkretne liczby. Wyniki naszych pomiarów poziomu szumu na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów, prezentujemy na poniższym wykresie.

Szum rośnie równomiernie wraz ze wzrostem wartości ISO i nie dostrzegamy niepokojących załamań.

Spójrzmy jeszcze na porównanie poziomu szumu pomiędzy testowanym modelem a aparatami konkurencji. W tym celu zestawiamy ze sobą na wykresie wartości składowej luminancji.

Najmniejsze różnice zanotowaliśmy pomiędzy EOS-em M3 oraz OM-D E-M10 Mark II. Przewaga X-E2s nad każdym z nich to ok. 0.5 EV. Nieco większą przewagę zauważamy w stosunku do A6000 – tu bezlusterkowiec Fujifilm wypada lepiej o ok. 1 EV.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Poziom prądu ciemnego testujemy na podstawie zdjęć wykonanych z 3-minutową ekspozycją bez dopływu światła. Zdjęcia wykonujemy zarówno w formacie JPEG, jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Natomiast surowe pliki wywołujemy programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób TIFF-y konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku X-E2s zakres ten wynosi od 800 do 1200. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 500 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
200
400
800
1600
3200
6400

Histogramy swoim kształtem przypominają rozkład Poissona, choć widoczne jest niewielkie zaburzenie. Darki nie wykazują cech bandingu, a szum jest jednorodny. Widzimy też, że zastosowano stały sygnał dodawany na wejściu przetwornika ADC. Na plus należy zaliczyć fakt, że poziom szumu jest dość niski, choć przy maksymalnej czułości mamy do czynienia z redukcją sygnału.

W przeciwieństwie do modeli X-T1 i X-E2, czy X-Pro2, obszar wykorzystany na czujniki fazowe autofokusa jest na darkach praktycznie niewidoczny.

Dla porządku prezentujemy również darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200