Z uwagi na fakt, że obudowy Nikona D3300 i D3400 są niemalże jednakowe, oba modele charakteryzują się praktycznie identyczną ergonomią. Mamy do dyspozycji niewielką rękojeść, która oferuje wystarczają wygodę uchwytu przy używaniu niewielkich i lekkich obiektywów (np. kitowego 18–55mm f/3.5–5.6G VR). Podpięcie cięższych instrumentów, takich jak np. AF-S 24–70 mm f/2.8, czy Sigma A 35 mm f/1.4 wiąże się z koniecznością mocniejszego zaciskania palców na rękojeści oraz konieczności podtrzymania zestawu drugą ręką. Najczęściej w segmencie prostych, amatorskich aparatów, ich producenci nie oferują dodatkowych uchwytów do zdjęć pionowych (tzw. „gripów”) – tak też jest w przypadku Nikona D3400. Dostępne są jednak produkty firm trzecich (np. Meike).

Testowana lustrzanka nie sprawia większych problemów w obsłudze. Nieco irytujący natomiast jest naszym zdaniem fakt, że aparat nie zapamiętuje ustawień samowyzwalacza – po wykonaniu zdjęcia z użyciem tej funkcji musimy aktywować ją drugi raz, jeśli chcemy jej użyć ponownie. Warto także zwrócić uwagę, że możliwości konfiguracyjne D3400 nie są tak bogate jak np. w bezlusterkowcach Panasonika, Olympusa, czy Sony, bowiem mamy do dyspozycji tylko jeden konfigurowalny przycisk Fn. Lista opcji, jakie możemy do niego przyporządkować, jest bardzo krótka i obejmuje zaledwie cztery pozycje. Naszym zdaniem najlepszym rozwiązaniem będzie przypisanie mu funkcji zmiany czułości ISO, ponieważ tego przycisku brakowało nam najbardziej. Obecność ekranu informacyjnego wraz z opcją zmiany kilkunastu parametrów można niewątpliwie uznać za plus. Amatorom powinno spodobać się także stosunkowo rozbudowane menu retuszu, pozwalające na korektę wyglądu zdjęć (a także wywoływanie plików NEF) od razu w aparacie.

Seria D3xxx od początku została wyposażona w tryb GUIDE. Przeznaczony on jest dla bardzo początkujących użytkowników, prowadząc krok po kroku przez większość funkcji aparatu. Dotyczą one zarówno fotografowania, jak i ustawień aparatu oraz edycji zdjęć. Mimo, iż tryb ten może się okazać naprawdę przydatny, zachęcamy przede wszystkim do lektury instrukcji obsługi aparatu.

Obiektywy

Nikon D3400 nie posiada wbudowanego silnika AF, dlatego poprawnie działającymi obiektywami Nikkor są te z wbudowanym silnikiem ustawiania ostrości – z oznaczeniami AF-P, AF-S i AF-I. Pozostałe obiektywy, między innymi z oznaczeniami AF, po podłączeniu do D3400 wymagają ręcznego ustawienia ostrości. Pomocny wówczas staje się wskaźnik potwierdzenia ostrości (widoczny w lewym dolnym rogu w wizjerze), lub – w trybie live view – opcja powiększenia kadrowanego obrazu.

Warto wspomnieć, że w obiektywach typu D (posiadających pierścień przysłony) nie możemy sterować przysłoną z poziomu aparatu. Efektem tego aparatem można wykonywać zdjęcia jedynie w trybie M, ustawiając przysłonę za pomocą pierścienia na obiektywie. W EXIF-ie nie pojawia się informacja odnośnie użytego otworu względnego, zapisywana jest jednak ogniskowa oraz maksymalna przysłona obiektywu. Co więcej, w takim wypadku nie działa również światłomierz.

Jeśli chodzi o obiektywy niezależnych producentów, to zarówno Sigma, Tamron, jak i Tokina posiadają w swojej ofercie modele wyposażone we własny silnik AF. Oczywiście warto upewnić się w specyfikacji obiektywu, że interesujący nas model będzie współpracował z naszym aparatem.

Szybkość

Szybkość pracy aparatu nie budzi zastrzeżeń. Włączanie oraz takie operacje jak formatowanie karty pamięci, przeglądanie i powiększanie zdjęć odbywają się szybko i sprawnie. Kilkusekundowe zwłoki czasowe zauważymy podczas zapisywania zdjęć w niektórych ustawieniach trybu EFFECTS, nie są one jednak uciążliwe.

Zdjęcia seryjne

W Nikonie D3400 znajdziemy tylko jeden tryb zdjęć seryjnych. Rejestracja odbywa się z maksymalną szybkością 5 kl/s w każdym formacie.

Test zdjęć seryjnych wykonaliśmy z kartą SanDisk SDHC UHS-II Extreme PRO 16 GB 1867x przy ustawionej czułości wynoszącej 1600 ISO i migawce 1/1000 sekundy. 12-bitowe zdjęcia RAW zajmowały 27 MB, a pliki JPEG LARGE FINE o rozdzielczości 6000×4000 pikseli około 12.5 MB. Otrzymaliśmy następujące rezultaty dla serii trwającej 30 sekund:

• 145 zdjęć JPEG LARGE FINE (4.83 kl/s),
• 86 zdjęć RAW (2.83 kl/s).

Osiągi D3400 w tej kategorii są niemalże takie same jak u poprzednika. W przypadku JPEG-ów zapis na kartę jest na tyle szybki, że deklarowane 5 kl/s utrzymuje się praktycznie przez cały czas fotografowania. Wąskie gardło stanowi jedynie ograniczenie wykonania 100 zdjęć w serii (stąd też przerwa w okolicy 20 sekundy). Gdy zdecydujemy się na zapis RAW, wówczas zapełnienie bufora następuje dość szybko, bowiem już po niespełna dwóch sekundach aparat wyraźnie zwalnia.

Stabilizacja obrazu

Nikon D3400 nie posiada systemu stabilizacji matrycy. Osoby, którym zależy na tej funkcji, muszą zaopatrzyć się w obiektywy wyposażone w optyczną stabilizację obrazu oznaczoną symbolem VR lub VR II w obiektywach Nikon Nikkor, OS w przypadku Sigmy, VC dla Tamrona, czy VCM Tokiny.

Czyszczenie matrycy

Aparat nie posiada automatycznego systemu czyszczenia matrycy. Pozostaje nam zatem czyścić ją samodzielnie w razie potrzeby. W tym celu uruchamiamy menu i znajdujemy opcję podniesienia lustra. Przedmuchanie powierzchni sensora np. gruszką fotograficzną powinno w większości wypadków załatwić sprawę. Jeśli tak się jednak nie stanie, będziemy musieli wykonać czyszczenie „na mokro” lub oddać aparat do serwisu.

Łączność Bluetooth

SnapBridge to nowa platforma, pozwalająca na stałą, bezprzewodową łączność aparatu poprzez standard Bluetooth. W przypadku D3400, jej możliwości ograniczają się do przeglądania fotografii obecnych na karcie pamięci za pomocą urządzenia mobilnego, a także natychmiastowego ich przesyłania na smartfon lub tablet.

Sparowanie smartfona z aparatem trwało za pierwszym razem niespełna pół minuty. Później, łączenie zajęło zauważalnie mniej, należy jednak pamiętać o tym by za każdym razem wejść do menu aparatu i wybrania opcji „Połącz z urządzeniem inteligentnym”.

Fotografie mogą być automatycznie zapisywane na smartfonie, ich rozdzielczość jest jednak ograniczona do 2 MPix. Proces kopiowania pojedynczego zdjęcia trwa kilkanaście sekund. Podczas jednego spaceru, gdy wykonywaliśmy zdjęcia przykładowe, mieliśmy aktywne przesyłanie zdjęć z aparatu na smartfon. Wszystkie pliki zostały prawidłowo przesłane. Co ciekawe, w menu dostępna jest opcja przesyłania zdjęć nawet po wyłączeniu aparatu. Do zdjęć mogą być także dołączane dane GPS.

Lampa błyskowa

Nikon D3400 ma wbudowaną lampę błyskową o mniejszej niż u poprzednika liczbie przewodniej wynoszącej 8 m (ISO 100 w trybie M) i czasie synchronizacji błysku 1/200 sekundy. Moc błysku dobierana jest w oparciu o pomiar i-TTL, a funkcja kompensacji pozwala na jej regulację w zakresie od −3 do +1 EV, z krokiem 1/3 EV. W zależności od trybu fotografowania do wyboru jest kilka opcji pracy lampy błyskowej:

• błysk wypełniający,
• błysk z redukcją efektu czerwonych oczu,
• synchronizacja z długimi czasami ekspozycji + redukcja efektu czerwonych oczu,
• synchronizacja z długimi czasami ekspozycji,
• synchronizacja z tylną kurtyną migawki.

W menu fotografowania można ustawić tryb pomiaru błysku TTL lub określić moc błysku ręcznie (od 1/1 do 1/32). Nikon D3400 umożliwia pracę z zewnętrznymi lampami błyskowymi kompatybilnymi z kreatywnym systemem oświetlenia (CLS), rozwijanym przez firmę Nikon. Wbudowana lampa nie działa jednak jako sterownik i nie można zdalnie sterować z poziomu menu grupą zewnętrznych lamp błyskowych. Do tego będziemy potrzebować lampy typu MASTER (np. SB-910) lub sterownika SU-800

Siłę błysku zawsze porównujemy wykonując zdjęcie w zupełnie ciemnym pomieszczeniu przy czułości ISO 100, migawce 1/100 sekundy i przysłonie f/8.0. Wszystkie pozostałe ustawienia, jak na przykład kompensacja błysku, są w pozycji neutralnej. Zdjęcia wykonane z obiektywem Sigma A 35 mm f/1.4 w trybie manualnym (M) z opisanymi wcześniej parametrami i w trybie półautomatycznym (P) przy ISO 100 przedstawiamy poniżej. Dla porównania prezentujemy również zdjęcia wykonane w tych samych warunkach i przy tych samych ustawieniach aparatem Canon 1300D.

D3400 (M)		1300D (M)
D3400 (P)		1300D (P)

Autofokus

Nikon D3400 posiada taki sam układ autofokusa jak poprzednik. System AF o nazwie Multi-CAM 1000 działa w oparciu o detekcję fazową TTL. Składa się z 11 punktów AF (w tym jednego krzyżowego – środkowego) o zakresie działania od −1 do +19 EV. W słabych warunkach oświetleniowych autofokus wspomagany jest przez diodę o zasięgu 0.5–3.0 m. AF działa w trzech trybach: pojedynczym (AF-S), ciągłym (AF-C) lub automatycznym (AF-A). W trybie live view oraz podczas filmowania, opcje AF-C i AF-A zastąpiła jedna, oznaczona jako AF-F.

Nikon D3400 został wyposażony w 4 tryby wyboru punktów ustawiania ostrości:

• Wybór pojedynczego pola AF spośród dostępnych 11 punktów,
• Automatyczny wybór pól AF – aparat automatycznie wybiera punkty nastawiania ostrości,
• Dynamiczny wybór pola – w trybie AF-C i AF-A po wybraniu punktu ostrości, gdy obiekt na chwilę go opuści, aparat używa sąsiednich punktów AF do ustawienia ostrości,
• Śledzenie 3D (11 punktów) – w trybie AF-C i AF-A, jeśli obiekt po ustawieniu ostrości poruszy się, aparat używa funkcji śledzenia 3D i ustawia ostrość przy wykorzystaniu jednego z 11 punktów AF.

Standardowo w teście celności autofokusa wykonujemy serię 40 zdjęć. Przysłonę w obiektywie ustawiamy na f/2.8 i fotografujemy tablicę rozdzielczości, każdorazowo przeogniskowując obiektyw. Wyniki przedstawiamy w postaci histogramu, który prezentuje procentowe wartości odchyłek od najlepszego pomiaru MTF50 w serii. Test przeprowadziliśmy przy użyciu obiektywu Nikkor AF-S 24–70 mm f/2.8G ED ustawionym na ogniskowej 70 mm i przysłonie f/2.8.

Celność autofokusa w D3400, podobnie jak u poprzednika, pozostawia sporo do życzenia. Rozstrzał trafień jest bardzo duży. Jedyną pozytywną informacją jest fakt, że 3/4 zdjęć nie wykracza poza przedział akceptowalnej ostrości (odchyłki mniejsze od 20%). Na powyższym wykresie widać wyraźnie, iż Canon i Pentax wypadły znacznie lepiej.

Sprawdziliśmy również jak zastosowany w D3400 moduł radzi sobie przy świetle o temperaturze 3000K.

W świetle żarowym sytuacja wyraźnie się poprawiła, bowiem zanotowaliśmy 13 trafień w punkt, a przekroczenie 20% odchyłki miało miejsce tylko w 3 przypadkach. Nieco lepszą skutecznością wykazał się w tym zestawieniu jedynie Pentax.

Pomiar światła

Za pomiar światła w Nikonie D3400 odpowiada 420-pikselowy czujnik RGB. Pomiar może odbywać się w następujących trybach:

• matrycowym – 3D Color Matrix II (obiektywy typu G/D),
• matrycowym – Color Matrix II (pozostałe obiektywy z procesorem),
• centralnym ważonym – przypisanie 75% wagi pomiaru do koła o średnicy 8 mm w centrum kadru,
• punktowym – obszar o średnicy 3.5 mm na środku wybranego punktu AF (około 2.5% kadru).

Podczas testowania aparatu nie zauważyliśmy szczególnych problemów z pomiarem światła i w większości przypadków zdjęcia były poprawnie naświetlone.