Testowany Pentax posiada pełnoprawną funkcję wstępnego podnoszenia lustra (MLU). Znajduje się ona pośród trybów pracy migawki, czyli w łatwo dostępnym i intuicyjnym miejscu. Można korzystać z niej wyzwalając aparat spustem migawki, wężykiem zdalnego sterowania lub pilotem bezprzewodowym – a także z użyciem samowyzwalacza.

Rozdzielczość układu jako całości

Używając plików JPEG z wyostrzaniem ustawionym na najmniejszą możliwą wartość wyznaczyliśmy rozdzielczość (MTF50) układu aparat plus obiektyw, obliczając ją w programie Imatest. Wartości wyrażone w liniach na wysokość obrazu pozwalają na porównanie z analogicznymi wykresami dla aparatów kompaktowych oraz ocenę stopnia wyostrzania zastosowanego przez producenta. Zdjęcia pomiarowe zostały wykonane z obiektywem Pentax smc DA* 55 mm f/1.4 SDM.

Maksymalne osiągi Pentaksa K-70 są o ok. 100 lw/ph wyższe niż w teście K-S2. Z kolei wszyscy konkurenci notują lepsze osiągi od K-70. Na etapie analizy JPEG-ów, uwagę zwracamy głównie na wyostrzanie. Ono bowiem ma duży wpływ na rejestrowane wyniki, a każdy z producentów inaczej podchodzi do możliwości wyłączenia go. Jak zatem sytuacja wygląda w K-70? Spójrzmy na poniższe wykresy.

Na górnym wykresie widoczny jest przebieg profilu na granicy czerni i bieli dla jednego z pomiarów wykonanych podczas testu. Nie widać na nim typowych lokalnych ekstremów, a funkcja MTF nie przyjmuje wartości większych od 1. Na tej podstawie możemy przyjąć, że JPEG-i w K-70 nie są wyostrzane, gdy wybierzemy najniższą dostępną wartość tego parametru (czyli -4).

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy (a dokładniej rzecz biorąc rozdzielczość układu matryca plus odcięty od wpływu aberracji optycznych dobrej klasy obiektyw) wyznaczamy w oparciu o funkcję MTF50, a pomiarów dokonujemy na niewyostrzonych plikach RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Zdjęcia wykonaliśmy przy użyciu trzech obiektywów: Carl Zeiss Makro-Planar T* 50 mm f/2, Pentax smc DA* 55 mm f/1.4 SDM oraz Sigma A 35 mm f/1.4 DG. Najwyższe uzyskane przez nas wyniki prezentujemy na poniższym wykresie.

Dla przysłon f/4 i f/5.6 K-70 i Sony A68 idą praktycznie łeb w łeb, natomiast nad wszystkimi porównywanymi lustrzankami góruje Nikon D5600. Canon 800D, jako jedyny z powyższego zestawienia, ma filtr antyaliasingowy który, choć niesymetryczny, ogranicza nieco osiągi w tej kategorii. Ogólnie rzecz biorąc, zmierzone osiągi Pentaksa K-70 stoją na odpowiednio wysokim poziomie.

Spójrzmy jeszcze na wykresy wygenerowane przez program Imatest. Nie dostrzegamy na nich śladów wyostrzania RAW-ów, o czym świadczy pozbawiony lokalnych ekstremów przebieg profilu na granicy czerni i bieli. Wartości odpowiedzi w częstości Nyquista dla poszczególnych składowych przekraczają wyraźnie 20%, co jest typowe dla aparatów bez filtra AA.

Pixel Shift Resolution

Niewątpliwie ciekawą funkcją, która wykorzystuje mikroruchy matrycy, jest Pixel Shift Resolution. Jej działanie polega na wykonaniu czterech ekspozycji (przy użyciu elektronicznej migawki) z kolejnymi przesunięciami sensora tylko o jeden sensel, składanych potem w jedno zdjęcie. Dzięki temu każdy piksel zawiera pełne dane kolorów RGB. To istotna zaleta, bowiem w klasycznej matrycy światłoczułej z filtrem Bayera pojedynczy sensel mierzy natężenie światła tylko jednej barwy (czerwonej, zielonej lub niebieskiej). To powoduje, że brakujące dane musimy uzupełnić, dlatego zachodzi konieczność ich interpolacji.

Funkcja Pixel Shift Resolution stanowi pewne obejście powyższego problemu. Finalne zdjęcie ma się charakteryzować lepszą rozdzielczością koloru i szczegółowością, nie zmienia się jednak jego wielkość w pikselach.

Generalnie, ze względu na specyfikę działania niniejszej funkcji, należy z niej korzystać przy fotografowaniu statycznych scen ze statywu. W przeciwnym razie mamy dużą szansę uzyskać specyficzne zakłócenia, co pokazaliśmy w teście Pentaksa K-3 II. W celu uniknięcia błędów łączenia, producent opracował dodatkową funkcję, zwaną korektą ruchu. Jej działanie można zobaczyć oceniając poniższe wycinki zdjęć kiwającej się na wietrze gałęzi świerku.

Funkcja Pixel Shift Resolution wyłączona

Pixel Shift Resolution – korekta ruchu wyłączona

Pixel Shift Resolution – korekta ruchu włączona

W pokazanym wyżej przypadku, funkcja korekty ruchu spisała się dość dobrze, bowiem nie obserwujemy błędów łączenia. Spadła natomiast ogólna ostrość zdjęcia, co można zaliczyć na minus. Warto jeszcze dodać, że funkcja nie zawsze zapewni pożądane rezultaty. Przy dynamicznie poruszających się obiektach nie ma co liczyć na uzyskanie zdjęć pozbawionych charakterystycznych artefaktów. Widać to np. na zdjęciach przykładowych kaplicy w ostatnim rozdziale (wykonanych w ciągu dnia), gdzie w dynamicznie przesuwających się cieniach obserwujemy liczne błędy łączenia.

Przejdźmy teraz do pomiarów. Najpierw sprawdziliśmy pliki JPEG. Korzystając z obiektywu Sigma A 35 mm f/1.4 DG HSM wykonaliśmy dwie serie zdjęć: z opisywaną funkcją aktywną i wyłączoną. Wyniki zamieściliśmy na poniższym wykresie.

Jak widać, funkcja Pixel Shift Resolution daje ponad 30% wzrost MTF-ów dla przysłon f/4 i f/5.6. To znacząca poprawa, zwłaszcza że pliki nie noszą żadnych śladów wyostrzania.

Przy testowaniu działania ww. funkcji dla formatu RAW napotkaliśmy na istotną trudność – dcraw nie potrafił wywołać poprawnie takiego pliku. Byliśmy w stanie uzyskać tylko jeden obraz z czterech „zaszytych” w pliku DNG. Zmierzyliśmy zdolność rozdzielczą tak uzyskanych TIFF-ów, ale, by dokonać porównania, sięgnęliśmy również po oprogramowanie producenta (Digital Camera Utility 5). Zdjęcia wykonane w trybie Pixel Shift Resolution obsługuje także aplikacja firmy Adobe (DNG Converter). Przekonwertowaliśmy zatem zdjęcia RAW z oryginalnym rozszerzeniem DNG także na format DNG (w którym dokonano jednak "sklejenia" czterech obrazów) i dopiero wywołaliśmy dcraw-em. Wyniki zgromadziliśmy na poniższym wykresie.

Najkorzystniej wypada konwersja przy użyciu oprogramowania producenta, bowiem zapewnia najwyższe MTF-y. Z kolei przy użyciu DNG Convertera zanotowaliśmy najsłabsze osiągi. Należy mieć także świadomość, że oprogramowanie producenta (DCU 5) może wprowadzać jakieś modyfikacje, o których nie wiemy.

Warto odnotować i wyjaśnić jedną kwestię. Otóż powyższe wyniki zmierzone dla plików wywołanych wyłącznie przy pomocy dcraw (punkty na wykresie oznaczone kolorem czerwonym), różnią się od przedstawionych w podrozdziale Rozdzielczość matrycy. Są to dwie różne serie zdjęć, bowiem ta druga (której wyniki zamieściliśmy na powyższym wykresie) została wykonana w trybie Pixel Shift Resolution i pochodzi jedynie z obiektywu Sigma A 35 mm f/1.4 DG HSM.

Poniżej zamieszczamy trzy wycinki tego samego zdjęcia tablicy testowej, wywołanego przy pomocy dcraw (górne), oprogramowania producenta (środkowe) oraz duetu Adobe DNG Converter i dcraw (dolne). Widać wyraźnie, że na drugim i w sporej mierze na trzecim obrazie została zredukowana mora, a konkretnie false colors.

Musimy jednak ponownie wspomnieć o możliwości wprowadzenia modyfikacji przez oprogramowanie producenta. Pozostaje jednak faktem, że nie stwierdziliśmy śladów wyostrzania, a wartości odpowiedzi w częstości Nyquista są na poziomie typowym dla aparatów bez filtra AA.

Obiektywy Carl Zeiss Makro-Planar T* 50 mm f/2 wykorzystywane w testach rozdzielczości udostępniła firma Foto-Technika.