Tradycyjnie na początku tego rozdziału prezentujemy wyniki pomiaru poziomu szumu na zdjęciach tablicy Kodaka Q-14, zapisanych w formacie JPEG.

Od razu zauważyć można, że nawet przy wyłączonym odszumianiu mamy do czynienia z programową redukcją szumu. Z pierwszym załamaniem spotkamy się już dla ISO 200. Nie mamy w zwyczaju chwalić takiego zachowania, zwłaszcza w wysoko pozycjonowanych aparatach – użytkownik, który wyłącza odszumianie, robi to zapewne świadomie.

----- R E K L A M A -----

Sprawdźmy teraz, jak testowana lustrzanka radzi sobie z programowym odszumianiem zdjęć JPEG. Przewidziano trzy stopnie redukcji szumu: wyłączony, niski oraz standardowy. Efekt działania wszystkich stopni przetestowaliśmy na nastawach ISO 12800 oraz 25600.

ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie umiarkowane
Odszumianie normalne
Odszumianie zwiększone
ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie umiarkowane
Odszumianie normalne
Odszumianie zwiększone

Odszumianie w D850 daje całkiem racjonalne rezultaty. Dopiero przy zwiększonym parametrze odszumiania zetkniemy się z akwarelowym obrazem. Poziom umiarkowany wydaje się być najlepszym kompromisem pomiędzy obecnością szumów a zachowaniem szczegółów obrazu.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z D850 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, porównania dokonujemy z Canonem 5Ds R i Sony A7R II. Przypominamy jednocześnie, że na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne na dzień dzisiejszy w naszej bazie.

Wycinki z D850 charakteryzują się znakomitą szczegółowością, porównywalną do aparatów 5Ds R oraz Sony A7R II. Już od ISO 800 widać również przewagę najnowszego aparatu Nikona nad konkurentami pod względem zaszumienia. Z lekkim szumem spotkamy się od ISO 800, natomiast przeszkadzać on zacznie przy ISO 6400. Najwyższą, w pewnych sytuacjach użyteczną nastawą wydaje się ISO 25600 – powyżej tej wartości zaszumienie kompletnie degraduje obraz.

Sprawdźmy, jak wygląda procentowa obecność szumu na surowych plikach RAW przekonwertowanych do 24-bitowych TIFF-ów.

Warto zaznaczyć, że w całym zakresie czułości podstawowych, a także rozszerzonych, krzywa zachowuje wykładniczy charakter, a wraz z kolejnymi nastawami zwiększa się odległość pomiędzy składowymi RGBY. Oznacza to, że Nikon nie stosuje programowego odszumiana plików RAW w modelu D850.

Zerknijmy teraz, jak prezentuje się testowany aparat w porównaniu ze swoim poprzednikiem oraz Canonem 5Ds R oraz Sony A7R II.

W tej kategorii Nikona można jedynie pochwalić. Wydaje się, że zastosowanie technologii BSI przyniosło oczekiwany skutek, bowiem D850 szumi ponad 1 EV mniej od swojego poprzednika – mimo zwiększonej gęstości liniowej pikseli. Brawo!

W zestawieniu z konstrukcjami Canona i Sony D850 również prezentuje się bardzo korzystnie. Testowany aparat charakteryzuje się zaszumieniem mniejszym o 1 1/3 –1 2/3 EV od Sony A7R II oraz szumi 0.5–1 EV mniej niż Canon 5Ds R.

Warto również sprawdzić, czy – i jaki – zysk w zaszumieniu obrazu otrzymamy przy użyciu zdjęć M RAW oraz S RAW. Pliki RAW z uwagi na to, że dcraw nie radzi sobie z poprawnym wywołaniem średnich i małych RAW-ów, wywołaliśmy za pomocą oprogramowania Lighroom do 24-bitowych TIFF-ów, nie modyfikując ich w żaden sposób.

Na początku warto zauważyć, że w obu przypadkach nie spotkamy się z modyfikowaniem danych dla czułości natywnych. Zerknijmy teraz, jak wygląda porównanie klasycznej wielkości plików RAW z M RAW-ami i S RAW-ami.

Zysk z zastosowania plików M RAW jest widoczny i wynosi około 1.5 EV w całym zakresie czułości. Po zmniejszeniu wielkości pliku do S RAW spotkamy się z kolejnym, niewielkim już zyskiem, który wynosi około 1/3 EV względem M RAW-ów.

Tradycyjnie, przedstawiamy również poziom szumu RGBY na plikach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Nikon D850 zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast wywołujemy programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W testowanym aparacie ograniczyliśmy sygnał do przedziału 0–1023. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 10 000 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
32
64
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400

DARK

ISO	średni poziom sygnału	odchylenie standardowe
32	252,8	0.609
64	252.8	0.607
100	252.8	0.797
200	248.6	1.469
400	248.4	1.865
800	237.9	3.461
1600	234.5	5.563
3200	224.5	8.709
6400	171.3	20.412
12800	130.2	33.556
25600	100.8	48.021
51200	77.1	57.384
102400	64.1	59.651

Histogramy dla wszystkich czułości swoim kształtem nie do końca przypominają rozkład Poissona. Już od najniższych czułości obserwujemy pewną asymetrię w postaci mniejszego piku, którego wysokość sygnału zwiększa się wraz ze wzrostem czułości. Jest to stosunkowo typowe dla matryc wykonanych w architekturze BSI. Od ISO 25600 maksimum sygnału znajduje się w zerze. W żadnym jednak przypadku odchylenie standardowe nie przekracza wartości sygnału.

Rozkłady sygnału są jednorodne, nie dojrzymy jaśniejszych plam po żadnej stronie kadru. Darki nie posiadają również żadnych oznak bandingu, co należy zaliczyć na plus. Tradycyjnie, przedstawiam również darki na zdjęciach JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
32
64
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400