Rzućmy okiem na poniższy wykres i zobaczmy, jak na tym tle wyglądają osiągi testowanego obiektywu w centrum i na brzegu kadru.

Trudno się oprzeć wrażeniu, że optycy Sigmy od pewnego czasu zaczęli grać w innej lidze. Panasonic zaprosił do pomocy Leikę, Sony wspiera się Zeissem, na rynku walczy także Voigtlander, do którego należał rekord rozdzielczości w systemie Mikro 4/3. A jak przychodzi co do czego, to na rynek wchodzi Sigma i w obiektywie tańszym niż konkurenci oferuje rozdzielczość, o której inni mogą pomarzyć. Niniejszym informujemy więc, że rekord nie należy już do Voigtlandera 0.95/25, ale z wynikiem 83.8 lpmm, od dzisiaj, dzierży go Sigma.

Czy możemy wobec tego mieć jakieś zastrzeżenia do Sigmy 1.4/30 DN? Przy tak wysokiej rozdzielczości na przysłonach f/2.8 i f/4.0, moglibyśmy oczekiwać ciut lepszych osiągów na maksymalnym otworze względnym. One nie są na pewno złe, ale warto przypomnieć, że Panaleica 1.4/25, która wyraźnie przegrywa z Sigmą pojedynek na maksymalną rozdzielczość osiągając tylko 75 lpmm, na maksymalnym otworze względnym wypada o 5 lpmm lepiej.

Co ciekawe, na brzegu kadru sytuacja się odwraca. Panaleica na przysłonach f/1.4 i f/2.0 była po prostu słaba. Sigma nawet na f/1.4 osiąga wyniki, które możemy określić mianem przyzwoitych – to spore osiągnięcie. Na przysłonach w okolicach f/2.8 oba obiektywy wyrównują swoje osiągi, a po dalszym przymknięciu to Panaleica jest ciut lepsza.

Podsumowując, Sigma C 30 mm f/1.4 DC DN nie ma słabych punktów. Nie dość, że bije rekordy rozdzielczości, to na maksymalnym otworze względnym daje w pełni użyteczny obraz, i to w całym kadrze. Zadajcie sobie trud przejrzenia naszych testów i spróbujcie znaleźć inny obiektyw o podobnym kącie widzenia, któremu taka sztuka się udała.

Na końcu tego rozdziału tradycyjnie przedstawiamy wycinki zdjęć naszej tablicy do pomiarów rozdzielczości pobrane z plików JPEG, zapisywanych równolegle z RAW-ami użytymi do powyższej analizy.

Olympus E-PL1, JPEG, f/1.4

Olympus E-PL1, JPEG, f/2.8