Testy optyczne były przeprowadzane zarówno w dzień jak i w nocy. W trakcie dnia lornetki były ustawiane w odległości kilku metrów od równomiernie oświetlonego ekranu, na którym umieszczono dużą płaszczyznę papieru milimetrowego. Siedem osób niezależnie od siebie oceniało wtedy rzeczywiste pole widzenia lornetki, stratę ostrości przy brzegu pola widzenia oraz dystorsję pola (poprzez podanie odległości od centrum pola widzenia pierwszej zakrzywionej linii). W trakcie dnia sprawdzano także odwzorowanie bieli, aberrację chromatyczną, a także zmierzono sprawność optyczną lornetki. Sprawność, mówiąca o tym ile procent światła przechodzi przez dany sprzęt, była mierzona poprzez rzutowanie na ekran obrazu Słońca. Rozmiar obrazu naszej dziennej gwiazdy był mierzony w momencie, gdy jego jasność powierzchniowa zrównywała się z jasnością ekranu bezpośrednio oświetlonego światłem słonecznym. Stosunek powierzchni obrazu Słońca do rzeczywistej powierzchni obiektywu był szukaną sprawnością optyczną.

Aberracja chromatyczna była mierzona poprzez ocenę zabarwienia brzegów obrazu Słońca zrzutowanego na ekran ustawiony za lornetką. Obrazy te były fotografowane aparatem cyfrowym. Ocen dokonywaliśmy poprzez odpowiednią obróbkę wykonanych zdjęć.

W nocy spoglądając przez lornetkę na jasne gwiazdy mierzyliśmy astygmatyzm, komę, pociemnienie na brzegu pola widzenia oraz sprawdzaliśmy kolimację osi lornetki.

Także w nocy umieszczaliśmy lornetkę w ciemnym pomieszczeniu i kierowaliśmy ją na jasny i równomiernie oświetlony biały ekran. Robiąc zdjęcia źrenic wyjściowych i ich okolic przy różnych czasach ekspozycji byliśmy w stanie ocenić jakość materiałów zastosowanych przy wyczernieniu wnętrza lornetki (odblaski) oraz jakość i rodzaj szkła zastosowanego w pryzmatach. Ponadto zdjęcia te pozwalały na ocenę winietowania, czyli stopnia w jakim elementy optyki i mechaniki lornetki wpływają na bieg promieni świetlnych. Źrenica wyjściowa była ponadto mierzona poprzez sfotografowanie jej wraz z przyłożoną przy niej suwmiarką. Ten ostatni pomiar wraz z dokładną oceną średnicy obiektywu pozwalał nam bezpośrednio zmierzyć powiększenie uzyskiwane przez lornetkę.

Kierując snop ostrego światła na lornetkę zarówno od strony obiektywu jak i okularów byliśmy w stanie ocenić ilość granic ośrodków pokrytych warstwami antyodbiciowymi i ich jakość. Zaglądając do podświetlonego tubusa lornetki ocenialiśmy też klasę materiałów zastosowanych w ich wnętrzach oraz ilość znajdujących się tam zanieczyszczeń.

Dokonaliśmy także pomiarów minimalnego i maksymalnego rozstawu okularów, minimalnej odległości ostrego widzenia oraz sprawdziliśmy czy lornetka ma wyjście na statyw.