• solidna i metalowa obudowa,
• bardzo dobra jakość obrazu w centrum kadru,
• rozsądna jakość obrazu na brzegu kadru (w sensie średniej),
• znikoma poprzeczna aberracja chromatyczna,
• winietowanie bardzo szybko zmniejszające się wraz z przymykaniem przysłony,
• cichy, szybki i skuteczny autofokus.

• wyraźna różnica w ostrości pomiędzy lewą i prawą stroną kadru,
• problemy z podłużną aberracją chromatyczną,
• koma dająca się we znaki w prawej części kadru,
• duża dystorsja na plikach RAW,
• praca pod światło mogłaby być lepsza.

Trudno nie rozpatrywać wyników testowanego obiektywu w świetle jego ceny. Jak prawie wszystko, co ma w nazwie słowo „Leica”, jest on drogi, bo obecnie musimy zapłacić za niego aż 6000 zł. Dla przykładu, Fujinon XF 16 mm f/1.4R WR, który daje taki sam kąt widzenia na większej matrycy APS-C kosztuje niespełna 3500 zł. Podobną kwotę musimy wydać na pełnoklatkową Sigmę A 24 mm f/1.4 DG HSM. Nawet Canon EF 24 mm f/1.4L II USM jest od testowanej Panaleiki minimalnie tańszy. Tylko Nikon, za swojego Nikkora AF-S 24 mm f/1.4G ED, żąda więcej niż 8000 zł i jest najdroższy z opisywanych tutaj obiektywów.

Warto tutaj zaznaczyć, że pełnoklatkowe obiektywy 1.4/24, nie dość, że są trudniejsze do zaprojektowania, to jeszcze walczą z dystorsją za pomocą własnej optyki i nie wspomagają się tutaj oprogramowaniem aparatu jak Panasonic. W tym świetle, nawet gdyby wyniki Panasonika były wybitne w każdej kategorii, należałoby skrytykować go za wygórowaną cenę.

Tymczasem lista wad wymienionych w naszym teście jest spora, a wpadka z nierównym rozkładem ostrości, po raz kolejny, po naszym teście wytrzymałościowym lornetek, w którym produkty z logo Leica wypadły źle, daje do myślenia nad oszczędnościami w kontroli jakości, które dotykają także najbardziej renomowane firmy na rynku. Choć wcale nie jest wykluczone, że tym razem słowa krytyki należą się bardziej firmie Panasonic, bo to chyba właśnie ona odpowiada za kontrolę jakości produktów sygnowanych jednocześnie nazwami Panasonic i Leica.