Zobaczmy więc, jak na tym tle prezentują się wyniki testowanego obiektywu.

Centrum kadru prezentuje się bardzo dobrze. Już na maksymalnym otworze względnym wyniki docierają do prawie 40 lpmm, a po przymknięciu przysłony do f/4.0 docierają do prawie 45 lpmm. W szerokich okolicach maksymalnego otworu względnego Samyang Premium jest więc zauważalnie lepszy od Irixa 2.4/15. Co ciekawe, o ile w okolicach przysłony f/2.8 model Premium wypada bardzo podobnie do poprzedniego Samyanga 2.8/14, to na przysłonach f/4.0–5.6, to starszy i ciemniejszy Samyang jest trochę lepszy.

Brzeg matrycy APS-C/DX też prezentuje się dobrze. Nawet na maksymalnym otworze względnym poziom przyzwoitości jest przekraczany zauważalnie, a po mocniejszym przymknięciu wyniki docierają do okolic 36–38 lpmm. Zła wiadomość jest taka, że to najgorsze osiągi w całej stawce. Starszy Samyang docierał do prawie 40 lpmm, Irix do ponad 41 lpmm, a Sigma 1.8/14 do 39 lpmm.

Rekompensatą jest za to zachowanie na brzegu pełnej klatki, gdzie to właśnie Samyang 2.4/14 Premium wydaje się być liderem. O poziom przyzwoitości ociera się on już na maksymalnym otworze względnym, co jest sporym osiągnięciem przy takich parametrach obiektywu. Trochę łatwiejszy do skonstruowania z uwagi na mniejszy kąt widzenia Irix 2.4/15 notował tutaj wyniki o 4 lpmm gorsze. Co więcej, model Premium po przymknięciu przekracza poziom 35 lpmm, który jest nieosiągalny dla innych konkurentów – nawet dla dużo jaśniejszej i potężniejszej Sigmy 1.8/14.

Podsumowując, z całej stawki przetestowanych przez nas obiektywów pełnoklatkowych klasy 14–15 mm, to właśnie Samyang 2.4/14 Premium wydaje się najrówniejszy, nie dając powodów do narzekań praktycznie na żadnej kombinacji przysłony i położenia w kadrze.

Na końcu tego rozdziału tradycyjnie przedstawiamy wycinki zdjęć naszej tablicy do pomiarów rozdzielczości pobrane z plików JPEG, zapisywanych równolegle z RAW-ami użytymi do powyższej analizy.

Nikon D3x, JPEG, f/2.4

Nikon D3x, JPEG, f/4.0