Rozdzielczość

Testy rozdzielczości przeprowadzamy na podstawie zdjęć tablicy ISO12223 robionych dla różnych długości ogniskowych i różnych wartości przysłony. Następnie dokonujemy obliczeń dla centrum i brzegu kadru. Wyniki prezentujemy w postaci wartości funkcji MTF50. Tradycyjnie pomiarom podlegały zarówno pliki JPEG, jak i surowe pliki RAW.

Zacznijmy od wyników otrzymanych dla plików RAW z centrum kadru.

Osiągi zmierzone w centrum kadru są w większości przypadków lepsze niż u poprzednika. Poziom przyzwoitości (1400 LW/PH) jest osiągany już dla maksymalnego otworu (dla szerokiego kąta), a przymykanie przysłony oraz użycie dłuższych ogniskowych dodatkowo sytuację poprawia. Wynik maksymalny obiektyw notuje dla kombinacji ogniskowej 18.1 mm i przysłony f/2.8 – wynosi on nieco ponad 1900 linii. Domykanie przysłony powyżej wartości f/5.6 powoduje degradację zdolności rozdzielczej w wyniku coraz silniejszego wpływu dyfrakcji.

Nie zauważyliśmy, by pliki RAW były wyostrzane. Stosunkowo wysokie odpowiedzi w częstości Nyquista sugerują, że mamy do czynienia z brakiem filtra antyaliasingowego. Owe wartości nie są jednak identyczne, co najprowdopodobniej oznacza astygmatyzm.

Przejdźmy do zachowania obiektywu na brzegu kadru.

Wykresy dla brzegu są spłaszczone, widzimy także wyraźny spadek zdolności rozdzielczej w stosunku do centrum kadu. Jedynie dla najdłuższej ogniskowej przekroczony został poziom przyzwoitości. Dość zaskakujący jest również spadek wartości dla f/4 i ogniskowych 18.1 mm (ekwiwalent 50 mm). Wpływ różnych wad optycznych jest zatem wyraźny.

Poniżej zamieszczamy wyniki pomiaru rozdzielczości przeprowadzonego na plikach JPEG z wyostrzaniem ustawionym na minimalną wartość.

Wykresy dla formatu JPEG zasadniczo przypominają swoją charakterystyką to, co widzieliśmy już przy RAW-ach. Zanotowaliśmy natomiast odrobinę wyższe wartości MTF50, co sugerowałoby niewielkie wyostrzanie. Z drugiej strony jego śladów nie widać na wykresach wygenerowanych w Imateście. Tak czy inaczej, nie obserwujemy tutaj żadnych niespodzianek.

Poniżej prezentujemy wycinki zdjęć tablicy testowej (w formacie JPEG) w skali 1:1 z okolic centrum kadru dla maksymalnej i minimalnej rozdzielczości.

16.8 mm f/4

36.8 mm f/11

Aberracja chromatyczna

Przypomnijmy, że w naszej ocenie wartości aberracji wykraczające ponad 0.15% są uznawane za bardzo silne i widoczne na zdjęciach. Wyniki w przedziale 0.08–0.14% uznajemy za umiarkowane, a te z zakresu 0.04–0.07% za nieznaczące. Poniżej 0.04% możemy potraktować aberrację jako niezauważalną.

Gdy będziemy korzystać z formatu JPEG, aberracja chromatyczna nie będzie stanowić praktycznie żadnego problemu. Bardzo nieznaczne kolorowe przebarwienia na kontrastowych krawędziach zobaczymy jedynie dla szerokiego kąta.

Analiza plików RAW pozwala zobaczyć faktyczny poziom aberracji chromatycznej obiektywu testowanego aparatu. Najgorzej pod tym względem wypada najkrótsza ogniskowa, gdzie notujemy wadę od średniej do wysokiej. Jak widać jednak na podstawie wcześniejszego wykresu, korekcja tej aberracji okazuje się skuteczna. W przypadku pozostałych ogniskowych, wspomniana wada nie powinna zbytnio przeszkadzać, choć kolorowe przebarwienia będą w pewnym stopniu dostrzegalne przy dużym powiększeniu zdjęć.

W tabelce poniżej prezentujemy w skali 1:1 wycinki zdjęć tablicy testowej przestawiające krawędzie czerni i bieli z najwyższym i najniższym poziomem aberracji chromatycznej według wyników otrzymanych dla surowych plików wywołanych programem dcraw.

8.8 mm f/11	36.8 mm f/8

Dystorsja

Wyniki testów w tej kategorii podsumowuje poniższa tabelka.

Dla formatu JPEG wyniki pokazują, że wada ta jest mało zauważalna. Zmierzone wartości oscylują w przedziale od −1.8% do −0.26% (zniekształcenie beczkowate) gdy obiektyw ustawimy w pozycji tele.

Gdy przeanalizujemy pliki RAW zobaczymy, że dla szerokiego kąta dystorsja sięga poziomu 15%, czyli mamy praktycznie zniekształcenie jak w obiektywie typu fish-eye. Tak ogromna wada wiąże się z koniecznością korekty, odcięcia niepetrzebnych fragmentów obrazu, a następnie „dopompowania” pikseli. Zwiększenie ogniskowej do okolic ekwiwalentu 50 mm znakomicie redukuje wielkość zniekształcenia, które wraz z dalszym zwiększaniem ogniskowej zmienia się w niewielkie zniekształcenie poduszkowe.

JPEG	RAW
8.8 mm
18.1 mm
36.8 mm

Koma i astygmatyzm

W aparacie G7 X III koma jest korygowana dostatecznie. Dla każdej kombinacji ogniskowej i maksymalnego otworu przysłony w rogu kadru zobaczymy zniekształcony obraz diody. Po przymnknięciu problem jest redukowany, choć w przypadku szerokiego kąta – najsłabiej.

Centrum	Róg
8.8 mm, f/1.80
8.8 mm, f/2.80
18.14 mm, f/2.50
18.14 mm, f/4
36.8 mm, f/2.80
36.8 mm, f/4

Najwyższy poziom astygmatyzmu (30%) obserwujemy dla środkowej ogniskowej i maksymalnego otworu względnego. Po przymknięciu przysłony do f/11 spada on do 4%. Dość wysoką wartość mamy również dla szerokiego kąta – 20% dla f/2, która spada do 5% dla f/11. Najmniejsze problemy występują przy najdłuższej ogniskowej, bowiem najwyższy poziom tej wady dochodzi o 7%.

Winietowanie

Pomiary winietowania wykonaliśmy w pierwszej kolejności dla plików JPEG.

Winieta w plikach JPEG nie będzie przeszkadzała. Dla wszystkich ogniskowych największa wartość, czyli −0.33 EV, odnotowywana jest jedynie dla maksymalnie otwartej przysłony i najkrótszej ogniskowej. Jej domykanie stopniowo niweluje wielkość tej wady.

Spójrzmy teraz na wyniki pomiarów, które wykonaliśmy na surowych plikach.

Dla surowych plików sytuacja jest zupełnie inna. Dla szerokiego kąta, spadek jasności sięga −10 EV, mamy zatem do czynienia z zaciemnieniem rogów. To zresztą zobaczyliśmy już przy analizie dystorsji. Przy dłuższych ogniskowych problem winietowania jest najbardziej dostrzegalny dla niskich wartości przysłon – szczególnie dla najdłuższej ogniskowej.

RAW	JPEG
8.8 mm
f/1.80	f/1.80
f/2	f/2
f/2.80	f/2.80
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
f/11	f/11
18.14 mm
f/2.50	f/2.50
f/2.80	f/2.80
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
f/11	f/11
36.8 mm
f/2.80	f/2.80
f/4	f/4
f/5.6	f/5.6
f/8	f/8
f/11	f/11

Odblaski

Przypomnijmy, że obiektyw Canona G7 X III składa się z 11 soczewek ułożonych w 9 grupach, czyli posiada aż 18 powierzchni potencjalnie powodujących odblaski na wynikowej fotografii.

Generalnie odblaski mogą wyraźnie dać o sobie znać praktycznie w każdej kombinacji użytej ogniskowej i przysłony. Najwięcej kolorowych artefaktów zobaczymy przy mocno domkniętej przysłonie. Zachowanie aparatu w tej kategorii jak widać nie zachwyca.