Fujifilm GFX 100 posiada 9-stopniową skalę odszumiania JPEG-ów. W poniższej tabelce prezentujemy wycinki zdjęć obrazujące intensywność odszumiania na minimalnym (−4), średnim (0) oraz maksymalnym (+4) poziomie, na zdjęciach wykonanych przy czułości ISO 12800 i 25600.

ISO 12800
Odszumianie −4
Odszumianie 0
Odszumianie +4
ISO 25600
Odszumianie −4
Odszumianie 0
Odszumianie +4

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z GFX 100 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Dla porównania prezentujemy zdjęcia z aparatów Panasonic S1R oraz Sony A7R III. Na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne aktualnie w naszej bazie.

Sprawdźmy teraz, jak nasza wizualna ocena przekłada się na konkretne liczby. Wyniki naszych pomiarów poziomu szumu na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów, prezentujemy na poniższym wykresie.

Szum rośnie równomiernie wraz ze wzrostem wartości ISO i nie dostrzegamy niepokojących załamań.

Spójrzmy jeszcze na porównanie poziomu szumu pomiędzy testowanym modelem a kilkoma pełnoklatkowymi bezlusterkowcami. W tym celu zestawiamy ze sobą na wykresie wartości składowej luminancji.

Aż do ISO 12800 zebrane aparaty wypadają podobnie. Różnice pomiędzy GFX 100 a najmocniej szumiącym dla ISO 6400 Nikonem Z7 nie przekraczają 1/3 EV, a w pozostałych przypadkach są jeszcze mniejsze.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Poziom prądu ciemnego testujemy na podstawie zdjęć wykonanych z 3-minutową ekspozycją bez dopływu światła. Zdjęcia wykonujemy zarówno w formacie JPEG, jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Natomiast surowe pliki wywołujemy programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób TIFF-y konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W GFX 100 przy czułościach od ISO 50 i 100 mamy do czynienia z biasem na poziomie ok. 64, podczas gdy dla pozostałych wynosi on około 1024. W związku z tym w poniższych przykładach dla trzech najniższych czułości ograniczyliśmy sygnał do przedziału 0–127, a dla pozostałych 500–1500. Identyczne zakresy zostały również odłożone na poziomej osi odpowiednich histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą dla wszystkich czułości 100 000 zliczeń.

50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400

W zasadzie w całym zakresie czułości histogramy swoim kształtem przypominają z grubsza rozkład Poissona, choć widoczne są pewne nieregularności. Dla trzech ostatnich czułości rozkłady są dość szerokie, warto jednak pamiętać, że nastawy 51200 i 102400 są rozszerzone.

Wygląd darków możemy pochwalić, bowiem nie dostrzegamy ani oznak bandingu, ani nierównomierności naświetlania matrycy.

Dla porządku prezentujemy również darki w formacie JPEG.

50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400