W Nikonie D780 zastosowano matrycę typu CMOS o całkowitej liczbie 25.28 milionów pikseli i fizycznym rozmiarze 35.9×23.9 mm. Efektywna liczba pikseli wynosi 24.5 miliona. Pliki RAW, mające w systemie Nikona rozszerzenie NEF, charakteryzują się rozdzielczością 6048×4024 pikseli. Mogą być zapisywane jako 12- lub 14-bitowe obrazy w dwóch opcjach: skompresowane bezstratnie lub stratnie.

W testowanym aparacie jednym z trybów wyzwalania migawki jest wstępne podnoszenie lustra. Pierwsze wciśnięcie spustu powoduje podniesienie lustra i dopiero kolejne wyzwala migawkę. Jest to bardzo wygodne rozwiązanie, pozwalające wyeliminować drgania aparatu spowodowane pracą lustra i jest przez nas wykorzystywane między innymi podczas testowania rozdzielczości. Oprócz tego mamy funkcję elektronicznej pierwszej kurtyny migawki oraz migawki całkowicie elektronicznej, działającej oczywiście w trybie live view.

Rozdzielczość układu jako całości

Zakres wyostrzania w D780, jest – podobnie jak w Nikonach Z6 i Z7 – rozszerzony względem starszych aparatów tej firmy. Obecnie najniższą możliwą wartością jest −3. W teście Z7 wykazaliśmy, że najpewniej przy takim ustawieniu obraz jest rozmywany. Z tego względu skorzystaliśmy ze stopnia zerowego i wyznaczyliśmy rozdzielczość układu aparat+obiektyw (w rozumieniu wartości funkcji MTF50), obliczając ją w programie Imatest. Wartości zostały wyrażone w liniach na wysokość obrazu. Zdjęcia pomiarowe zostały wykonane z obiektywem Nikkor AF-S 24–70 mm f/2.8G.

----- R E K L A M A -----

Wyniki stoją na niższym poziomie niż w Sony A7 III, czy Panasoniku S1. U obu konkurentów zauważyliśmy jednak wyostrzanie JPEG-ów, które wyraźnie poprawia wyniki w tej kategorii. W Nikonie z kolei nie zauważamy śladów wyostrzania, o czym świadczą poniższe wykresy, wygenerowane w Imateście.

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy wyznaczamy w oparciu o funkcję MTF50, a pomiarów dokonujemy standardowo na niewyostrzonych plikach RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Aby uciec od aberracji optycznych, mierzymy wartości MTF50 tylko dla zakresu przysłon f/4.0–f/16, w którym głównym czynnikiem ograniczającym osiągi obiektywu jest dyfrakcja. Warto również przypomnieć, że na każdej przysłonie wykonujemy od kilkunastu do kilkudziesięciu zdjęć (zarówno z autofokusem, jak i z ręcznym ustawianiem ostrości), po czym wybieramy najlepsze. W tej części testu wykorzystaliśmy trzy obiektywy: Sigma A 35 mm f/1.4, Nikkor 50 mm f/1.8G oraz Nikkor 24–70 mm f/2.8G ED. Najwyższe wyniki otrzymane przy pomocy tych obiektywów prezentujemy na poniższym wykresie.

Nowy Nikon wypadł w naszym teście bardzo korzystnie. Zauważamy jego wyraźną przewagę nie tylko względem poprzednika, ale także konkurencji. Co ciekawe, nawet w siostrzanym Nikonie Z6 nie zanotowaliśmy tak wysokich wyników – notabene testowanym także z obiektywem 2.8/24–70, podłączonym przez przejściówkę FTZ.

Podobnie natomiast jak w Z6, wygląda kwestia filtra antyaliasingowego. Spójrzmy na wykresy z Imatestu, wygenerowane dla przykładowego pliku RAW.

Zauważamy dużą dysproporcję pomiędzy poszczególnymi składowymi. Co więcej, w przypadku poziomej odpowiedź w częstości Nyquista wynosi 38%, podczas gdy dla pionowej 15%. To oznacza, że filtr antyaliasingowy jest niesymetryczny, podobnie zresztą jak w bezlusterkowcu Sony.

Na koniec rozdziału warto jeszcze sprawdzić, czy na zdjęciach z testowanego aparatu można dostrzec efekt mory.

W przypadku bardzo drobnych wzorów widocznych na tablicy testowej bez trudu dostrzeżemy zakłamania kolorystyczne (false color).

Obiektywy Sigma A 35 mm f/1.4 DG HSM wykorzystywane w testach rozdzielczości udostępniła firma Sigma ProCentrum.