Zobaczmy więc, jak na tym tle prezentują się wyniki testowanego obiektywu.

Myślę, że wszyscy Czytelnicy naszych testów wiedzą już o tym, że od obiektywu o świetle f/5.6, zaprojektowanego pod pełną klatkę, nie możemy oczekiwać rekordów rozdzielczości. Te są bowiem bite na przysłonach f/2.8–4.0 przez obiektywy o świetle w okolicach f/1.4. W przypadku testowanego Nikkora konstruktorzy nie mieli łatwego zadania, bo stosując nowatorską technologię musieli zagwarantować świetną jakość obrazu na przysłonach f/5.6–8.0, które są najbliższymi okolicami maksymalnego otworu względnego, a więc obszarem, gdzie wciąż wiele do powiedzenia mają wady optyczne, a jednocześnie daje o sobie znać już dyfrakcja. Idealnie skorygowany obiektyw, czyli taki pracujący w limicie dyfrakcyjnym, w przypadku Nikona D3x, na przysłonie f/5.6, powinien dawać rezultaty sięgające około 47–48 lpmm. Testowany Nikon dotarł do prawie 43 lpmm, a więc zdecydowanie zasłużył na pochwały, bo pogorszenie w stosunku do ideału jest niewielkie. Warto jeszcze nadmienić, że to mniej więcej taki sam poziom, do którego docierał wcześniejszy Nikon AF-S 300 mm f/4E PF ED VR, a jednocześnie są to też wyniki trochę lepsze od tego, co prezentuje na 500 mm Nikkor AF-S 200–500 mm f/5.6E ED VR (test już niedługo).

W samych superlatywach możemy wypowiadać się także o zachowaniu na brzegu kadru. Tutaj także, niezależnie od tego, czy mówimy o brzegu detektora APS-C/DX, czy o brzegu pełnej klatki, najlepiej wypada maksymalny otwór względny lub jego najbliższe okolice, co znów pokazuje, jak dobrze skorygowano nowego Nikkora.

Mały, zgrabny, poręczny, lekki i ostry od maksymalnego otworu względnego i to w całym kadrze – to najkrótsza charakterystyka nowego Nikkora. Czego chcieć więcej?

Na końcu tego rozdziału tradycyjnie przedstawiamy wycinki zdjęć naszej tablicy do pomiarów rozdzielczości pobrane z plików JPEG, zapisywanych równolegle z RAW-ami użytymi do powyższej analizy.

Nikon D3x, JPEG, 500 mm, f/5.6