Korpus A9 Mark II został zasadniczo zapożyczony od A7R IV i uzupełniony o pewne elementy sterujące z A9. Mamy zatem do czynienia z nieco większą obudową niż u poprzednika, wykonaną oczywiście z wytrzymałych stopów magnezu i uszczelnioną (w lepszym stopniu niż A9). Warto również dodać, że do A9 II nie podłączymy dodatkowego uchwytu do zdjęć pionowych od A9. Potrzebujemy nowego modelu, VG-C4EM, kompatybilnego z A9 II, A1, a także A7R IV i A7S III. Jakość użytych tworzyw oraz wykonania korpusu nie budzą jakichkolwiek zastrzeżeń, producent trzyma się odpowiedniego, wysokiego standardu w tej kategorii.

Zasilanie i gniazda

Aparat zasilany jest takim samym jak u poprzednika litowo-jonowym akumulatorem o oznaczeniu NP-FZ100, pojemności 2280 mAh i napięciu 7.2 V. Ogniwo to ma zapewniać możliwość wykonania 500 zdjęć przy korzystaniu z EVF i 690 zdjęć przy korzystaniu z LCD. Przy mieszanym używaniu wizjera i wyświetlacza można uzyskać ponad 700 zdjęć na jednym ładowaniu. Poziom naładowania ogniwa wyświetlany jest na żywo, z dokładnością do jednego procenta. Ładowanie odbywa się w odpowiedniej ładowarce lub przez złącze USB, można zatem wykorzystać do tego celu powerbank. Opcjonalnie, dostępny pionowy uchwyt VG-C4EM mieści dwa akumulatory.

----- R E K L A M A -----

Komora na ogniwo znajduje się w dolnej części korpusu, po prawej stronie. Nie zachodzi więc konieczność odłączania aparatu od złączki statywowej, by wyjąć akumulator.

Po tej samej stronie, na bocznej ściance umieszczono podwójny slot na karty pamięci SD (SDHC, SDXC). Względem poprzednika zmieniono kolejność gniazd (górne ma obecnie oznaczenie „1”), ponadto oba obsługują szybki standard UHS-II. Co więcej, zlikwidowano blokadę (w formie suwaka) otwierania klapki osłaniającej sloty kart pamięci.

Na lewej ściance korpusu, pod trzema zaślepkami, umieszczono złącza komunikacyjne. Są to:

• pierwsza zaślepka:
  • złącze Ethernet,
  • gniazdo przewodu synchronizacyjnego do lampy błyskowej,
• druga zaślepka:
  • wejście mikrofonu zewnętrznego,
  • wyjście słuchawkowe,
  • mikrozłącze HDMI (typ D),
• trzecia zaślepka:
  • złącze USB 3.2 typu C,
  • złącze wielofunkcyjne (USB, gniazdo wężyka spustowego RM-VPR1).

Przy omawianiu złącz warto również dodać, że stopka Multi Interface współpracuje z mikrofonem ECM-B1M, który posiada w swojej budowie konwerter analogowo-cyfrowy. Dzięki temu cyfrowe przetwarzanie sygnału odbywa się już na poziomie mikrofonu, a do aparatu przekazywany jest sygnał cyfrowy. To pozwala uzyskać nie tylko wysoką jakość dźwięku, ale także realizację funkcji dodatkowych. Wśród nich możemy wyróżnić redukcję szumu, odcięcie częstotliwości poniżej 300 Hz, a także zmianę charakteru pracy mikrofonu. Może on pracować w trzech trybach – kierunkowym, normalnym oraz dookólnym. Zastępuje tym samym trzy urządzenia, a co więcej – nie wymaga zasilania bateryjnego.

Przyciski

Układ elementów sterujących nie zmienił się względem poprzednika, choć pewne modyfikacje związane z samymi manipulatorami możemy zaobserwować. Tylne koło nastawcze wyniesiono na górny panel, a pokrętło kompensacji ekspozycji zyskało przycisk blokujący. Na tylnej ściance z kolei powiększono dżojstik punktów AF i zmieniono wykończenie jego wystającej części. Obecnie ma on chropowatą powierzchnię, lepiej wyczuwalną pod kciukiem. Większy jest również guzik AF-ON.

Opis elementów rozpoczniemy jak zwykle od górnej ścianki.

Po lewej stronie można zauważyć znane z poprzednika pokrętło odpowiadające za tryb wyzwalania migawki. Aby móc zmienić pozycję, należy wcisnąć i przytrzymać środkowy przycisk. Na pokrętle umieszczono następujące pozycje:

• zdjęcie pojedyncze,
• tryb seryjny H – wysoka szybkość,
• tryb seryjny M – średnia szybkość,
• tryb seryjny L – niska szybkość,
• samowyzwalacz,
• bracketing.

Tuż pod nim mamy kolejny pierścień – trybów ustawiania ostrości – którego obrót wymaga przytrzymania niewielkiego przycisku przełącznika, leżącego po przeciwnej stronie niż znacznik. Znajdziemy na nim takie nastawy:

• AF-S – autofokus pojedynczy,
• AF-C – autofokus ciągły,
• DMF – autofokus pojedynczy z korekcją ręczną (pozwalający na ręczne doostrzenie po automatycznym ustawieniu ostrości),
• MF – manualne ustawianie ostrości.

Po prawej stronie złącza Multi Interface znajduje się koło trybów (z przyciskiem blokady pośrodku), oferujące następujące funkcjonalności:

• AUTO – tryb automatyczny,
• P – tryb półautomatyczny,
• A – tryb preselekcji przysłony,
• S – tryb preselekcji czasu naświetlania,
• M – tryb manualny,
• 1, 2, 3 – tryby użytkownika,
• tryb filmowy,
• tryb S&Q (Slow and Quick motion) – filmowanie w trybie zwolnionym i przyspieszonym.

Po prawej stronie pokrętła znajdziemy dwa programowalne przyciski, oznaczone C1 i C2, które domyślnie odpowiadają za, kolejno, wybór trybu pola autofokusa oraz ustawienia balansu bieli. Powyżej, na wysuniętym względem korpusu uchwycie umieszczony został przycisk wyzwalania migawki zintegrowany z włącznikiem oraz przednia tarcza nastawcza. Z kolei w dolnym prawym rogu górnej ścianki zlokalizowano pokrętło kompensacji ekspozycji (z blokadą), które pozwala na ustawienie wartości od −3 do +3 z podziałką 1/3 EV. Pomiędzy nim a kółkiem trybów pracy mamy drugą tarczą nastawczą. Z kolei przy wizjerze mamy pokrętło regulacji dioptrii. Zerknijmy teraz na tylną ściankę aparatu:

Zaczynając od lewej strony, znajdziemy programowalny przycisk C3, który domyślnie odpowiada za tryb ostrości (a w trybie odtwarzania zabezpiecza zdjęcia), a także guzik uruchamiający główne MENU. Przy wizjerze znajduje się przycisk filmowania. Z jego prawej strony umieszczone zostały dwa przyciski o podwójnej funkcji: AF-ON, który w trybie odtwarzania odpowiada za przybliżanie zdjęć oraz blokujący ekspozycję AEL, odpowiednio o funkcji oddalania zdjęć i przechodzenia do widoku miniatur. Poniżej, z prawej strony ekranu LCD znajduje się dżojstik, którego funkcją jest przełączanie punktów autofokusa. Jest on jednocześnie programowalnym przyciskiem. Niżej odnajdziemy guzik Fn uruchamiający podręczne menu i odpowiadający za wysyłanie zdjęć do smartfona w trybie odtwarzania. Następnie, idąc w dół, natkniemy się na wybierak wielokierunkowy. Zarówno przycisk środkowy, jak i kierunkowe są (z wyjątkiem górnego) – tak jak większość guzików A9 II – programowalne. Dwa z przycisków kierunkowych posiadają domyślne funkcje: prawy odpowiada za regulację czułości ISO, a lewy za tryb pracy migawki. Dolny nie ma predefiniowanej funkcji, górny natomiast przełącza widok zarówno w trybie fotografowania, jak i odtwarzania. Wstępną funkcją przycisku środkowego jest powiększenie obrazu. Na samym dole znajdziemy tradycyjnie dwa przyciski: pierwszy odpowiada za przejście do trybu odtwarzania zdjęć, drugi z kolei, programowalny C4, w trybie odtwarzania służy do usuwania fotografii.

Na przodzie korpusu znajdziemy tylko przycisk zwalniający blokadę obiektywu, leżący po lewej stronie bagnetu.

Model A9 II, tak jak inne aparaty Sony z tej linii, posiada szerokie możliwości konfiguracyjne. Zaprogramować możemy aż 13 przycisków w trybie fotografowania i filmowania oraz 3 guziki w trybie odtwarzania. W dwóch pierwszych są to: kółko sterujące, przyciski własne C1, C2, C3, C4, guzik dżojstika, przyciski wybieraka kierunkowego (wraz ze środkowym, ale bez górnego), guzik AEL, AF-ON oraz przycisk blokady ostrości. Lista funkcji, jakie możemy przypisać przyciskom, ma układ znany z poprzednika i dla trybu fotografowania podzielona jest na 27 tematycznych zakładek.

Przyciski kierunkowe przy wybieraku mają nieco okrojoną możliwość konfiguracji. Liczba funkcji, które możemy im przypisać, pogrupowana jest bowiem w 22 zakładkach i brakuje kilku funkcjonalności dotyczących głównie autofokusa oraz ekspozycji.

Podobnie jest w trybie filmowania: lista opcji dla przycisków kierunkowych obejmuje 18 zakładek, natomiast dla pozostałych – 22.

W trybie odtwarzania konfigurować możemy przyciski C1, C2, C3 oraz Fn.

Menu

Układ menu jest taki sam jak w większości bezlusterkowców Sony Alpha, z wyłączeniem tych najnowszych (A1 i A7S III). Mamy więc pięć zakładek (których poszczególne strony są dodatkowo pogrupowane) oraz Moje Menu.

Menu ustawień fotografowania I:

Menu ustawień fotografowania II:

Menu sieci:

Menu odtwarzania:

Menu ustawień:

W Moim Menu dostępnych jest do 5 zakładek, a w każdej z nich może mieścić się 6 pozycji. Dodawanie kolejnych pozycji do Mojego Menu jest bardzo proste – po wciśnięciu „dodaj pozycję” wystarczy wybrać żądaną nastawę menu z 32 opisanych zakładek, wybrać dla niej miejsce w pięciu dostępnych zakładkach Mojego Menu, a następnie, jeśli w tej zakładce są już zapisane inne pozycje, wybrać kolejność. Możliwe jest również sortowanie stworzonych wcześniej pozycji, a także usuwanie tych niechcianych, jak również wybranych stron, a nawet całego menu.

Menu podręczne Fn daje nam do dyspozycji 12 slotów (dwa rzędy po 6 ikon). Jego istotną zaletą jest możliwość samodzielnego określenia jego zawartości. Ponadto, osobno ustalamy opcje w trybie fotografowania oraz filmowania.

Wyświetlacz

W A9 II zastosowano taki sam jak u poprzednika, 3-calowy wyświetlacz ciekłokrystaliczny typu TFT o rozdzielczości wynoszącej 1 440 000 punktów. Jakość wyświetlania nie daje w zasadzie powodów do narzekań, do momentu aż porównamy go z 3.2-calowymi układami o wyższej rozdzielczości u konkurencji, tj. we flagowcach Canona czy Nikona. Ręcznej nastawy jasności można dokonywać w pięciostopniowej skali (od −2 do +2). Najsilniejsze podświetlenie zapewni opcja „Słoneczny dzień”.

Ekran w A9 II wyposażono w dotykowy interfejs. Jego funkcjonalność jest jednak ograniczona. Funkcja ta pozwala bowiem wskazywać punkt lub obszar ostrości, jednak bez możliwości połączenia tego z ustawieniem ostrości. W trybie odtwarzania możemy powiększać zdjęcia (przez podwójne puknięcie ekranu), ale już samo przeglądanie kolejnych plików nie jest możliwe. Podobnie zresztą jak obsługa menu głównego, czy funkcyjnego. Jest również możliwość określenia, czy dotyk ma działać tylko przy kadrowaniu na LCD, wizjerze, bądź obu oraz jaka część powierzchni ekranu pozostanie aktywna. W tej ostatniej kwestii do wyboru mamy:

• cały ekran,
• 1/2 po prawej lub lewej,
• 1/4 po prawej lub lewej,
• róg górny lewy / górny prawy / dolny lewy / dolny prawy.

LCD umieszczony jest na odchylanym przegubie, co zwiększa jego funkcjonalność. Zyskujemy możliwość odchylenia go o 107 stopni w górę lub 41 stopni w dół.

Zmianą wyświetlanych na monitorze parametrów i informacji steruje przycisk DISP. Dostępnych jest 7 wariantów:

• Obraz z parametrami ekspozycji oraz informacjami, między innymi o karcie, na którą następuje zapis, proporcji boków, jakości zdjęć i filmów, procentowy wskaźnik naładowania baterii, ikonki informujące o tym, czy aktywna jest funkcja SteadyShot, sparowanie ze smartfonem czy NFC, a także parametry ekspozycji przedstawione liczbowo oraz graficznie (przysłona i czas naświetlania),
• Obraz z parametrami ekspozycji oraz dwoma pionowymi kolumnami po dwóch stronach kadru, zawierającymi informację o, między innymi, trybie wyzwalania migawki, nastawie ostrości, metodzie ostrości, trybie pomiaru światła, balansie bieli, stanie opcji rozszerzonej dynamiki, a także o strefie twórczej i efekcie wizualnym,
• Obraz czysty, na dolnym panelu wymienione są jedynie parametry ekspozycji, u góry pojawia się również ikonka statusu diody wspomagającej AF,
• j.w. plus histogram,
• j.w., ale zamiast histogramu mamy elektroniczną poziomicę,
• brak podglądu fotografowanego obrazu, widoczne są ikony odnoszące się do wybranych opcji zawartych w menu funkcyjnym, ułożone w formie tabelki, oprócz tego wyświetlane są parametry oraz drabinka ekspozycji, a także cyfrowa poziomica i histogram luminancji,
• ekran wyłączony.

Dostępność każdego z nich możemy wybrać w menu aparatu. Warto również dodać, że przy parametrach ekspozycji w trybie M wyświetlany jest poziom niedoświetlenia/prześwietlenia względem pomiaru ekspozycji przez aparat wyrażony w EV. Jego zakres wynosi od −2 EV do +2 EV.

W trybie przeglądania zdjęć możemy oglądać pojedynczą fotografię w trybie pełnoekranowym oraz z wyświetleniem podstawowych parametrów naświetlania i informacji o pliku, a także w szczegółowym widoku z histogramem luminancji oraz dla poszczególnych kanałów RGB. Powiększenia widoku zdjęć dokonujemy przy pomocy przycisku z symbolem lupy oraz tylnego kółka sterującego (przednie służy wówczas do przeglądania zdjęć w powiększeniu) lub dotykowo. Dotykowo możemy również przewijać w widoku powiększonego zdjęcia. Ekran miniatur obejmuje siatkę 3×3 lub 5×5 szt. W kolejnym widoku możemy zdecydować, czy chcemy oglądać zdjęcia, widok kalendarza, czy katalog z filmami XAVC S (HD lub 4K) lub AVCHD.

Fiilmowanie

Sony A9 II posiada przycisk, który umożliwia rozpoczęcie filmowania nawet w momencie, gdy pokrętło PASM ustawione jest na tryb fotografowania (taką możliwość można również wyłączyć w menu), wtedy rejestracja odbywać się będzie w takim trybie, jaki widnieje na kole nastaw. Za uruchomienie rejestracji wideo odpowiada autonomiczny przycisk, leżący nieopodal wizjera.

Po przełączeniu pokrętła PASM na tryb filmowania można wybrać w menu filmowania sposób pomiaru ekspozycji (automatyczny, manualny, preselekcja przysłony, preselekcja migawki), a także sposób ogniskowania (ciągły lub manualny, nie przewidziano autofokusa pojedynczego). Prędkość autofokusa ciągłego można regulować w trzystopniowej skali: mała, średnia i wysoka. W trakcie filmowania dostępna jest zebra i wspomaganie ogniskowania w postaci focus peaking.

Niestety, podobnie jak poprzednik, A9 II także pozbawiony został znanych z innych aparatów tego producenta profili obrazu S-Log, czy HLG, które pozwalają na zarejestrowanie sceny o większej rozpiętości tonalnej. Tym samym możliwości trybu filmowania zostały ograniczone.

Filmy nagrywane są w formatach XAVC S 4K i HD oraz AVCHD lub MP4 z użyciem kodeka MPEG-4 AVC/H.264. Sony A9 nagrywa wykorzystując pełny sensor, a następnie skalując obraz we wszystkich formatach, za wyjątkiem ustawień XAVC S 4K 30p z przepływnością 100 Mb/s oraz 60 Mb/s – w takim wypadku crop wynosi 1.2. Po podpięciu obiektywów Sony zaprojektowanych pod format APS-C (lub aktywowanie w menu pozycji APS-C/Super 35mm) nastąpi zawężenie pola widzenia 1.5 raza. Dostępne są następujące tryby zapisu (NTSC i PAL):

• XAVC S 4K (3840×2160 pix):
  • 30p/25p/24p, 100 Mb/s,
  • 30p/25p/24p, 60 Mb/s,
• XAVC S HD (1920×1080 pix):
  • 120p/100p, 100 Mb/s,
  • 120p/100p, 60 Mb/s,
  • 50p, 50 Mb/s i 25 Mb/s,
  • 30p, 50 Mb/s i 16 Mb/s,
  • 25p, 50 Mb/s i 16 Mb/s,
  • 24p, 50 Mb/s,
• AVCHD (1920×1080 pix):
  • 60i/50i, 24 Mb/s, FX,
  • 60i/50i, 17 Mb/s, FH.

Sony A9 II oferuje także tryb S&Q, zlokalizowany na oddzielnej pozycji pokrętła trybów, który umożliwia nagrywanie spowolnionych lub przyspieszonych filmów w rozdzielczości 1920×1080 pix. W efekcie, filmy możemy spowolnić:

• 5-krotnie – 120 kl/s do 24p,
• 4-krotnie – 120 kl/s do 30p oraz 100 kl/s do 25p,
• 2.5-krotnie – 60 kl/s do 24p,
• 2-krotnie – 60 kl/s do 30p oraz 50 kl/s do 25p,
• 1.25-krotnie – 30 kl/s do 24p.

Dostępna jest również możliwość przyspieszenia, które pozwala na ustawienie prędkości nagrywania 1 kl/s, 2 kl/s, 3 kl/s, 4 kl/s, 6 kl/s, 8 kl/s, 12 kl/s, 15 kl/s oraz 30 kl/s i odpowiedniego klatkażu wyjściowego (24p, 25p, 30p, 50p, 60p). W efekcie, przyspieszenie będzie ilorazem wybranego trybu i ustawionej prędkości nagrywania.

Filmy przykładowe

Poniżej przedstawiamy przykładowe filmy nagrane Sony A9 II. Wszystkie nagrane zostały w trybie autofokusa ciągłego i z włączoną stabilizacją obrazu. Wykorzystaliśmy obiektyw Sony Carl Zeiss Sonnar T* FE 55 mm f/1.8 ZA.

• film 1 – 4K, 100 Mb/s, 25p, 228 MB,
• film 2 – 4K, 100 Mb/s, 25p, 200 MB,
• film 3 – 4K, 100 Mb/s, 25p, 248 MB,
• film 4 – 4K, 100 Mb/s, 25p, 156 MB, film nagrany po zmroku,
• film 5 – 4K, 60 Mb/s, 25p, 132 MB,
• film 6 – Full HD, 100 Mb/s, 100p, 224 MB,
• film 7 – Full HD, 50 Mb/s, 50p, 108 MB.

Wizjer

A9 II odziedziczył wizjer po poprzedniku. OLED-owy celownik ma rozdzielczość 3.69 miliona punktów i powiększenie 0.78x. Zapewnia 100-procentowe pokrycie kadru, a jego punkt oczny znajduje się w odległości 23 mm. Korekcja dioptrii jest możliwa w zakresie od −4 do +3. Posiada on dwie szybkości odświeżania, które reguluje się ręcznie: standardową (60 kl/s) oraz szybką (120 kl/s).

Podobnie jak w przypadku wyświetlacza, jasność można regulować ręcznie (w 5-stopniowej skali), bądź zdać się na automatykę aparatu. Informacje i wskaźniki wyświetlane w wizjerze zmieniamy także za pomocą klawisza DISP z wyjątkiem ustawienia „wizjer”, widoki są takie same, jak na wyświetlaczu. Dodatkowo, możliwe jest ustawienie (jednocześnie na ekranie i w wizjerze) linii pomocniczych – siatka kwadratowa, siatka 3×3, siatka kwadratowa + linie poziome oraz brak.

Bezpośrednio nad okularem wizjera umieszczony został czujnik zbliżeniowy, który po przyłożeniu oka do celownika może wygasić ekran LCD (w zależności od ustawienia w menu). Warto zaznaczyć, że przy korzystaniu z wizjera aktywna jest funkcja przybliżenia części kadru, a także focus peaking, co znacznie usprawnia ręczne ostrzenie.

W praktyce, wizjer sprawdza się bardzo dobrze. Choć na chwilę obecną nie imponuje rozdzielczością, to nie daje ona jeszcze powodów do narzekań. Powiększenie obrazu stoi na dobrym poziomie, podobnie jak płynność odświeżania, szczególnie przy ustawieniu 120 kl/s. W słabszym oświetleniu nie dostrzegamy istotnego zaszumienia.