Podobnie jak EOS 1D X III, R3 nie zapisuje mRAW-ów, czy sRAW-ów. Zamiast tego mamy format C-RAW (Compact RAW), którego pliki mają tę samą rozdzielczość co zwykłe RAW-y, ale włączoną kompresję.

Rozdzielczość układu jako całości

Używając zdjęć JPEG z zerowym wyostrzaniem wyznaczyliśmy rozdzielczość (MTF50) układu aparat plus obiektyw, obliczając ją w programie Imatest. Wartości wyrażone w liniach na wysokość obrazu (LWPH) pozwalają na porównanie z analogicznymi wykresami dla innych aparatów i ocenę stopnia wyostrzania zastosowanego przez producenta. Zdjęcia pomiarowe zostały wykonane z obiektywem Canon RF 50 mm f/1.2 L USM.

Wyniki zanotowane na podstawie JPEG-ów z R3 stoją na podobnym poziomie jak w Sony A9 II. O ile jednak w Alphie zanotowaliśmy wyostrzanie zdjęć (na minimalnym poziomie tego parametru), o tyle w EOS-ie takowego nie widać. Na potwierdzenie prezentujemy niżej wykresy z Imatesta, utworzone po pomiarach wartości MTF50.

Górne wykresy przedstawiają przebiegi profilu na granicy czerni i bieli, a dolne funkcję MTF. Nie zauważamy typowych lokalnych ekstremów w przebiegach profilów, które mogły by wskazywać na zastosowanie wyostrzania. Jedynie lekkie wybrzuszenia w przebiegach funkcji MTF50 mogą wskazywać na minimalną ingerencję algorytmów uwydatniania.

Podobnie jak w większości nowych EOS-ów, R3 oferuje dwa parametry modyfikujące proces wyostrzania JPEG-ów. Poza klasyczną już 8-stopniową skalą siły wyostrzania, mamy także parametry „Precyzja” oraz „Próg”, oba kontrolowane w 5-stopniowej skali. Pierwszy z nich odpowiada za szczegółowość procesu wyostrzania. Dla mniejszych liczb wyostrzanie odbywa się w mniejszej skali (jest bardziej szczegółowe). Drugi z parametrów określa poziom wyostrzania krawędzi na podstawie różnicy kontrastu. Im mniejsza liczba, tym wyższe wyostrzanie przy niskiej różnicy kontrastu.

Jak owe parametry wpływają na otrzymywane wyniki, sprawdziliśmy szczegółowo podczas testu modelu 5Ds R. W tym miejscu możemy przypomnieć, że przy sile wyostrzania ustawionej na zero, manewrowanie pozostałymi parametrami nie przynosi większych efektów. Dopiero zastosowanie większej siły wyostrzania ujawnia efekty ich działania. Przy wzrastającym parametrze precyzji otrzymujemy wyższe wyniki, a wyostrzanie jest wyraźniejsze. Z parametrem próg natomiast jest odwrotnie. Im wyższa jego wartość, tym niższe wyniki pomiarów, a stopnień wyostrzania słabnie.

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy wyznaczamy w oparciu o funkcję MTF50, a pomiarów dokonujemy standardowo na niewyostrzonych plikach RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Aby uciec od aberracji optycznych, mierzymy wartości MTF50 tylko dla zakresu przysłon f/4.0–f/16, w którym głównym czynnikiem ograniczającym osiągi obiektywu jest dyfrakcja. Warto również przypomnieć, że na każdej przysłonie wykonujemy od kilkunastu do kilkudziesięciu zdjęć (zarówno z autofokusem, jak i z ręcznym ustawianiem ostrości), po czym wybieramy najlepsze. W tej części testu wykorzystaliśmy dwa obiektywy: Canon RF 50 mm f/1.2 IS USM oraz Sigma A 35 mm f/1.4 DG HSM (instrumenty z mocowaniem EF podłączane oczywiście przez adapter RF-EF). Najwyższe wyniki otrzymane przy pomocy tych obiektywów prezentujemy na poniższym wykresie.

Dla każdej wartości przysłony, EOS R3 notuje o małych kilka lpmm lepsze wyniki od Sony A9 II. Zauważalnie lepiej wypada natomiast Nikon Z6 II. Mimo że te wszystkie trzy aparaty mają 24-megapikselowe sensory, występują pomiędzy nimi pewne różnice. A9 II ma dość klasyczny filtr antyaliasingowy (ewentualnie lekko osłabiony), natomiast w Z6 II w jednej składowej jest on w ogóle zniesiony. A jak sytuacja wygląda w R3? Spójrzmy na poniższe wykresy.

Wartości odpowiedzi w częstości Nyquista sugerują, że mamy do czynienia z symetrycznym filtrem antyaliasingowym o nieco osłabionej sile. Gdy spojrzymy na wycinki tablicy ISO 12233, bez trudu dostrzeżemy kolorowe artefakty. Niemniej, warto pamiętać, że owa plansza jest wyjątkowo wymagającym obiektem w tej kwestii.