Jak widać na podstawie powyższego wykresu, już powyżej ISO 200 pliki są odszumiane. Dostrzegamy nie tylko kilka załamań, ale także to, że poszczególne składowe przyjmują podobne wartości. Jak zobaczyliśmy w poprzednim rozdziale, daje to niezłe efekty w praktyce. Mimo wszystko uważamy, że w tak zaawansowanym aparacie użytkownik powinien mieć większą kontrolę nad wyglądem obrazu. Poza tym, ustawienie „odszumianie wyłączone” wprowadza po prostu w błąd.

Skoro mowa o odszumianiu, to w testowanym Canonie mamy do dyspozycji pięciostopniową skalę redukcji szumu na wysokich czułościach: wyłączona, poziom słaby, standardowy, mocny oraz tzw. wieloklatkowa redukcja szumu. Ta ostatnia opcja polega na wykonaniu czterech ekspozycji i połączeniu ich w jedno zdjęcie o zmniejszonym zaszumieniu. Efekt działania każdego z tych stopni przedstawiamy na przykładzie dwóch wartości czułości: ISO 12800 i 25600.

ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.
ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie słabe
Odszumianie standardowe
Odszumianie mocne
Odszumianie redukcja wielokl.

W miarę wzrostu stopnia intensywności tego procesu zauważalne staje się obniżenie poziomu szumu, co idzie w parze z utratą szczegółów. Nie odbywa się to jednak drastycznie. Naszym zdaniem rozsądny kompromis pomiędzy odszumianiem a zachowaniem szczegółowości daje ustawienie odszumiania „słabe”.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z EOS-a R3 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy również wycinki zdjęć z Nikona Z6 II i Sony A9 II. Na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne na dzień dzisiejszy w naszej bazie.

Wizualnie, każdy z trzech wybranych aparatów zapewnia podobną, a zarazem wysoką szczegółowość. Na wycinku po prawej stronie uwidacznia się wpływ zastosowanego w danym aparacie filtra antyaliasingowego. Zakłócenia są najmniej widoczne dla Sony A9 II, którego filtr jest najbardziej zbliżony do klasycznego. Najbardziej natomiast dają się we znaki w Nikonie, gdzie w jednej składowej filtr został w ogóle zniesiony.

Trzeba przyznać, że także w kategorii zaszumienia obrazu omawiane aparaty idą łeb w łeb, przynajmniej do ISO 6400, gdzie jest ono ogólnie rzecz biorąc raczej umiarkowane. Także dla kolejnej nastawy wpływ szumu na obraz z R3 wydaje się być akceptowalny.

Sprawdźmy teraz wyniki pomiarów poziomu szumu, jakie przeprowadziliśmy na surowych plikach. Dzięki nim będziemy mogli zweryfikować poczynione przed chwilą obserwacje.

Szum narasta wykładniczo całym w zakresie natywnych czułości, a przebieg nie budzi zastrzeżeń. Nie obserwujemy żadnych załamań świadczących o odszumianiu RAW-ów.

Dla uproszczenia porównań poziomu szumu pomiędzy omawianymi aparatami, pokazujemy także wykres z wartościami składowej luminancji.

Dla nastawy ISO 6400, R3 ma przewagę nad konkurentami wynoszącą ok. 1/3 EV nad Z6 II i ok. 1/2 EV nad A9 II. Jak widać, nie są to duże wartości, co widać też przy porównaniu wycinków. Większą różnicę zauważymy względem 50-megapikselowego modelu A1 – ok. 1 i 2/3 EV.

Tradycyjnie prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Jak wspominaliśmy już wcześniej, EOS R3 zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi zliczeń równemu 16384. Standardowo zdjęcia w tym teście wykonujemy zarówno w formacie JPEG jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Surowe pliki natomiast wywołujemy programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób pliki TIFF konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W R3 mamy podobną sytuację jak np. w modelu R5, bowiem przy czułościach od ISO 50 do 200 mamy do czynienia z biasem na poziomie ok. 512, podczas gdy dla pozostałych wynosi on około 2048. W związku z tym w poniższych przykładach dla trzech najniższych czułości ograniczyliśmy sygnał do przedziału 448–576, a dla pozostałych 1023–3072. Identyczne zakresy zostały również odłożone na poziomej osi odpowiednich histogramów. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą dla wszystkich czułości 100 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800

Kształt histogramów nie do końca przypomina rozkład Poissona. Odchylenie standardowe w żadnym przypadku nie przekracza średniej wartość sygnału, aczkolwiek dla dwóch najwyższych nastaw rozkłady są już mocno wypłaszczone. Wygląd darków nie budzi zastrzeżeń do ISO 25600. Powyżej tej nastawy zauważamy niejednorodności w rozkładzie szumu, nie są one jednak szczególnie niepokojące.

Dla porządku prezentujemy również darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
50
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200
102400
204800