Na początku tego rozdziału pokazujemy tradycyjnie wykres prezentujący wyniki pomiaru szumu zarejestrowanego na zdjęciach JPEG. Na jego podstawie widzimy, że odszumianie na zdjęciach JPEG z pewnością jest obecne i całkiem wyraźne. Szczególnie od ISO 1600 gdzie poszczególne składowe przyjmują bardzo zbliżone wartości. Załamania w przebiegach krzywych nie są natomiast zbytnio widoczne, choć do wykładniczego charakteru wzrostu trochę brakuje.

----- R E K L A M A -----

Fujifilm X-H2 posiada 9-stopniową skalę odszumiania JPEG-ów. W poniższej tabelce prezentujemy wycinki zdjęć obrazujące intensywność odszumiania na minimalnym (−4), średnim (0) oraz maksymalnym (+4) poziomie, na zdjęciach wykonanych przy czułości ISO 6400 i 12800.

ISO 6400
Odszumianie −4
Odszumianie 0
Odszumianie +4
ISO 12800
Odszumianie −4
Odszumianie 0
Odszumianie +4

Ze względu na całkiem wyraźne odszumianie przy stopniu „−4”, naszym zdaniem nie ma potrzeby ustawiać odszumiania na poziomie wyższym niż „0”. Po jej przekroczeniu, obraz zaczyna przypominać przysłowiową „akwarelę”.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z X-H2 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Podobnie jak w poprzednim rozdziale, dla porównania prezentujemy zdjęcia z aparatów OM System OM-1 oraz Panasonic Lumix GH6. Na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne aktualnie w naszej bazie.

W kategorii rozdzielczości i odtworzenia szczegółów obrazu, aparat Fujifilm jest niewątpliwie liderem powyższego zestawienia. Nie ma w tym oczywiście niczego zaskakującego, sensor X-H2 oferuje w końcu aż 40 megapikseli, ustanawiając tym samym rekord dla aparatów APS-C.

Oceniając wizualny poziom szumu to X-H2 z pewnością nie góruje nad konkurencją. O ile zaszumienie obrazu w testowanym modelu oraz OM-1 jest stosunkowo podobne, tak GH6 wypada trochę lepiej w tej kategorii.

Sprawdźmy teraz, jak nasza wizualna ocena przekłada się na konkretne liczby. Wyniki naszych pomiarów poziomu szumu na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-14, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów, prezentujemy na poniższym wykresie.

Do przebiegu wykresu nie mamy zastrzeżeń. Wraz ze wzrostem czułości szum rośnie wykładniczo i nie widzimy niepokojących załamań. Dodatkowo, poszczególne składowe szumu są wyraźnie oddzielone. Nic zatem nie wskazuje na to, by surowe pliki były odszumiane.

Spójrzmy jeszcze na porównanie poziomu szumu pomiędzy testowanym modelem a aparatami konkurencji. W tym celu zestawiamy ze sobą na wykresie wartości składowej luminancji.

Tak jak stwierdziliśmy na podstawie porównania zdjęć scenki, także w Imateście można zauważyć, że najniższy poziom szumu luminancji występuje w przypadku GH6. Dla ISO 6400, jego przewaga nad X-H2 to ok. 1/2 EV. Z kolei OM-1 i testowany aparat Fujifilm generują bardzo zbliżony poziom szumu, przez co na wykresie ich punkty praktycznie się pokrywają.

Prezentujemy również wykres wykonany na postawie 48-bitowych TIFF-ów.

Darki

Poziom prądu ciemnego testujemy na podstawie zdjęć wykonanych z 3-minutową ekspozycją bez dopływu światła. Zdjęcia wykonujemy zarówno w formacie JPEG, jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Natomiast surowe pliki wywołujemy programem dcraw do postaci czarno-białej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób TIFF-y konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku X-H2 zakres ten wynosi od 800 do 1200. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą 1 000 000 zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
64
125
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200

Na początek warto zauważyć, że matryca X-Trans CMOS HR piątej generacji posiada bias na tym samym, dość wysokim poziomie około 1024, co jej czwarta implementacja.

Jeżeli chodzi o wygląd histogramów, to do ISO 3200 ich kształt nie budzi większych zastrzeżeń. Dalej widzimy zaburzenie kształtu rozkładu Poissona. Same darki natomiast wyglądają naprawdę dobrze, a niejednorodności, jakie obserwujemy, są w zasadzie minimalne. Nasze pomiary pokazują, że trzy ostatnie nastawy ISO, tj. 12800, 25600 i 51200 to de facto ta sama wartość czułości.

Zarówno X-H2, jak i X-H2S to kolejne modele, w których zauważyliśmy błąd wskazań czasu naświetlania. Do 120 sekund, wszystko jest w porządku. Gdy naświetlamy 150 sekund, w EXIF-ie zdjęcia pojawia się informacja o ekspozycji o 10 sekund dłuższej. Z kolei w przypadku naszych darków, zamiast 180 sekund widzimy 200 sekund. Co ciekawe, zegar w aparacie odliczający czas przy dłuższych ekspozycjach działa bez zarzutu, co potwierdza równoległy pomiar zewnętrznym stoperem.

ISO	średni poziom sygnału	odchylenie standardowe
64	1018	2.2
125	1018	2.3
200	1018	3.3
400	1013	6.1
800	1011	9.5
1600	1010	20.3
3200	1003	36.4
6400	1004	71.2
12800	1008	138
25600	1005	136
51200	1009	138

Dla porządku prezentujemy również darki w formacie JPEG.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
64
125
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200