Wizualnie, Lumix S5 II wyraźnie przypomina swojego poprzednika, bowiem oba modele niewiele się od siebie różnią. Jakość wykonania obudowy nowego bezlusterkowca Panasonika stoi na wysokim poziomie i nie daje żadnych powodów do narzekań. Zastosowano tu magnezowy szkielet oraz uszczelnienia. Uchwyt oraz inne miejsca istotne z punktu widzenia chwytania pokryto chropowatą i dobrze przyczepną gumą. Do modelu S5 II zaprojektowano nowy, dodatkowy uchwyt do zdjęć pionowych, oznaczony symbolem DMW-BG1. Warto także wspomnieć o obecności układu aktywnego chłodzenia elektroniki aparatu. Został on sprytnie wpasowany w konstrukcję obudowy, że nie rzuca się przesadnie w oczy. Przeznaczono go głównie do filmowania, ale może się także przydać przy dłuższych naświetlaniach.

Zasilanie i gniazda

Panasonic Lumix S5 II zasilany jest akumulatorem litowo-jonowym DMW-BLK22 o napięciu 7.2 V i pojemności 2200 mAh. Ogniwo to, zgodnie ze specyfikacją, starczyć ma na wykonanie około 370 zdjęć (przy użyciu wizjera lub ekranu). Przy mieszanym użyciu, można uzyskać wynik trochę przekraczający 400 zdjęć na jednym ładowaniu, więcej, jeśli pracujemy w trybie seryjnym. Komora akumulatora znajduje się standardowo na spodzie korpusu. Ten może być ładowany zarówno w aparacie (przez USB), jak i w opcjonalnej ładowarce DMW-BTC15.

Lumix S5 II współpracuje z kartami SD/SDHC/SDXC i oba sloty są zgodne ze standardem UHS-II. W menu ustawień wybrać możemy współpracę obu gniazd. Mamy więc do wyboru:

• przekazanie nagrywania – po zapełnieniu jednego nośnika aparat automatycznie przełącza się na drugi,
• nagrywanie kopii zapasowej – aparat nagrywa filmy/zapisuje zdjęcia na obu nośnikach jednocześnie,
• nagrywanie z przypisaniem – można ustawić rejestrowanie zdjęć/filmów na osobnych kartach.

Możemy również ustawić docelowe gniazdo do zapisu danych. Slot na karty znajduje się na prawej ściance.

----- R E K L A M A -----

Na lewej ścianie korpusu znalazły się (w kolejności od góry):

• wejście mikrofonu minijack 3.5 mm,
• wejście słuchawkowe minijack 3.5 mm,
• wyjście HDMI (pełnowymiarowe).
• USB typu C 3.2,

Na prawej ścianie (u góry) znajduje się złącze wężyka spustowego mini-jack 2.5 mm. Nie jest ono w pełni kompatybilne z uniwersalnym wężykiem z tą końcówką i pozwala uruchomić jedynie nagrywanie filmu.

Przyciski

Sprawdźmy teraz, jak prezentuje się rozkład elementów sterujących. Zwyczajowo zaczniemy od górnego panelu.

Po lewej stronie znajduje się pokrętło trybów pracy migawki. Zawiera on pięć pozycji:

• tryb pojedynczy,
• tryb seryjny 1 (do wyboru zdjęcia seryjne SH, H, M, L),
• tryb seryjny 2 (jw.),
• tryb wysokiej rozdzielczości,
• interwałometr,
• samowyzwalacz.

Na nadbudówce wizjera umieszczono pokrętło regulacji dioptrii. Z kolei symetrycznie po prawej stronie wizjera mamy koło trybów pracy aparatu. Do wyboru mamy:

• M – tryb w pełni manualny,
• S – preselekcji czasu otwarcia migawki,
• A – preselekcji przysłony,
• P – preselekcji czasu,
• iA – inteligentna automatyka,
• C1, C2, C3 – tryby własne,
• S&Q – tryb filmowania w zwolnionym i przyspieszonym tempie,
• manualny tryb filmowy.

Tuż przy tym kole znajduje się włącznik aparatu. Obok mamy jeszcze pokrętło sterujące i duży, czerwony uruchamiania nagrywania. Wyżej widzimy trzy guziki, umożliwiające zmianę odpowiednio: balansu bieli, czułości ISO i korektę ekspozycji. Przycisk służący do zmiany czułości ma dodatkowo dwa wypukłe punkty, pozwalające wyczuć go, gdy kadrujemy przez wizjer. Owe trzy guziki mogą pracować na trzy różne sposoby:

• wartość / ustawienie parametru można zmienić tylko trzymając wciśnięty dany przycisk,
• wciśnięcie danego guzika wyświetla na ekranie dostępne nastawy, dopiero kolejne wciśnięcie go (lub spustu migawki) pozwala wrócić do trybu live view,
• pierwsze wciśnięcie daje efekt jak powyżej, natomiast drugie zmienia dany parametr (nie dotyczy kompensacji ekspozycji).

Poza tym, na górnej ściance znajduje się kolejne pokrętło sterujące oraz umieszczony wewnątrz niego przycisk spustu migawki.

Przejdźmy teraz do tylnej ścianki.

W lewym górnym rogu umieszczono przycisk wejścia do trybu odtwarzania oraz LVF (przełączanie obrazu pomiędzy wizjerem i ekranem). Z prawej strony wizjera widzimy przełącznik trybu ustawiania ostrości (pojedynczy, ciągły i manualny) z przyciskiem wyboru trybu pola AF pośrodku. Obok znajdują się także: 8-kierunkowy dżojstik do wyboru punktów AF, guzik AF ON i przycisk Q (uruchamiający menu podręczne). Idąc dalej w dół natrafiamy na wybierak wielokierunkowy, zintegrowany z kółkiem nastawczym oraz guzikiem MENU / SET pośrodku. Niżej mamy jeszcze przycisk cofania (w menu) i kasowania zdjęć oraz DISP., pozwalający zmienić ilość wyświetlanych informacji w trybie live view i odtwarzania.

Na przedniej ściance umieszczono kolejny przycisk funkcyjny oraz guzik zwalniający blokadę bagnetu

Dużą liczbę elementów sterujących możemy przemapować, a możliwości w tym zakresie prezentuje poniższy film.

Menu

Układ menu w Lumiksie S5 II jest identyczny jak w innych „S-kach”. Mamy dwa poziomy zakładek: pierwszy (6 zakładek) oraz drugi (do 7 zakładek, niekiedy podwójnych). Każda podzakładka może zawierać maksymalnie 8 opcji. W ten sposób poszczególne ustawienia zostały dodatkowo uporządkowane, co naszym zdaniem jest dobrym pomysłem.

Menu fotografowania

Menu filmowania

Menu ustawień fotografowania

Menu konfiguracji aparatu

Menu odtwarzania

Moje Menu

Moje Menu pozostawia do dyspozycji użytkownika trzy zakładki, w których możemy umieścić w sumie 24 ustawienia. Dodatkowa opcja pozwala wyświetlić Moje Menu jako pierwsze po wciśnięciu guzika MENU / SET.

Tak jak w innych bezlusterkowcach Panasonika, w testowanym Lumiksie poza głównym menu mamy także dostęp do tzw. szybkiego menu, uruchamianego przyciskiem Q.MENU. Może ono pracować w dwóch trybach wyświetlania: z podglądem kadru oraz bez. Mamy naturalnie możliwość samodzielnego dobrania zwartych w nim opcji.

Wyświetlacz

W S5 II zastosowano 3-calowy ekran TFT LCD o identycznej jak w przypadku poprzednika rozdzielczości 1.84 miliona punktów. Wyposażono go w mechanizm zmiany położenia w postaci ruchomego przegubu, dającego możliwość odchylania i obracania wyświetlacza w bardzo szerokim zakresie kątów. To rozwiązanie przydaje się, zarówno przy fotografowaniu z nietypowej perspektywy, jak i filmowaniu.

W menu znajdziemy możliwość regulacji jasności, kontrastu, nasycenia, a także kalibrowania kolorystyki w dwóch zakresach: pomarańcz-zieleń i niebieski-żółty. Możemy także aktywować wyświetlanie obrazu w odcieniach czerwonego („tryb nocny”), co będzie miłym dodatkiem np. dla astrofotografów.

Jakość wyświetlanego obrazu jest wysoka. Szczegółowość, kontrast i kolorystyka stoją na dobrym poziomie. Regulację podświetlenia możemy przeprowadzić ręcznie (w zakresie od −3 do +3) oraz pozostawić automatyce. W słoneczny dzień ustawienie maksymalne jest naszym zdaniem nie do końca wystarczające, bez trudu dostrzeżemy także odbicia otoczenia.

Ekran w S5 II wyposażono w funkcję dotykowej obsługi. Dzięki temu sporą część ustawień możemy dokonywać praktycznie bez użycia przycisków. W menu głównym oraz Q.MENU możemy zmieniać parametry oraz nawigować po nich. W trybie przeglądania zdjęć możemy nie tylko przewijać je palcem, ale również powiększać i pomniejszać. W trybie robienia zdjęć za pomocą dotykowego ekranu możemy wybrać obszar ostrości lub wyzwolić migawkę za pomocą dotknięcia. Warto także dodać, że poza fizycznymi przyciskami konfigurowalnymi, opisanymi wcześniej, w ramach dotykowego interfejsu mamy dostęp do kolejnych pięciu. Oczywiście można je programować tak samo, jak ma to miejsce przy zwykłych przyciskach. Alternatywnie do dżojstika, z ekranu możemy korzystać jako płytki dotykowej, do zmiany punktów AF. Korzystamy wówczas z dwóch trybów działania – dokładna (miejsce dotknięcia wyświetlacza odpowiada położeniu w obrębie kadru) oraz względna. Do działania dotykowego ekranu nie mamy zastrzeżeń, bowiem obsługa za jego pomocą przebiega sprawnie.

Korzystając z przycisku DISP. możemy w trybie fotografowania przełączać tryby wyświetlanych informacji, co opisuje poniższa lista i pokazuje film:

• aktualny kadr + dodatkowe informacje (parametry ekspozycji oraz wybrane ustawienia),
• aktualny kadr bez dodatkowych informacji – widoczne są tylko parametry ekspozycji,
• tablica kontrolna z ustawieniami aparatu,
• wyświetlacz wyłączony.

Dodatkowo możemy także ustawić widoczność wskaźnika poziomu, histogramu, linii siatki (trzy wzory), zebry, użytego punktu AF, czy wyświetlić powidok wybranego zdjęcia.

Istnieje oczywiście możliwość personalizacji szybkiego menu. Odbywa się to w menu ustawień fotografowania, a do dyspozycji mamy maksymalnie 12 slotów.

Również w trybie przeglądania mamy do wyboru kilka wariantów przeglądania zdjęć, a są to:

• samo zdjęcie,
• zdjęcie + podstawowe informacje,
• miniaturka zdjęcia + informacje o parametrach ekspozycji, WB, właściwości obrazu, obiektywu, histogramy RGBY (razem 5 ekranów),
• zdjęcie ze wskaźnikami przepaleń (o ile w menu konfiguracji włączona jest odpowiednia opcja).

Zdjęcia można również powiększać oraz przeglądać w postaci miniaturek (12 lub 30 zdjęć) oraz z poziomu kalendarza.

Tryb wideo

Tryb filmowania został przetestowany w tym materiale.

Wizjer elektroniczny

W wizjerze S5 II wykorzystano ekran OLED-owy o rozdzielczości 3 680 000 punktów. Jego powiększenie wynosi 0.78x, punkt oczny to 21 mm, a korekcja dioptrii jest możliwa w zakresie -4 do +2. W menu możemy wybrać wartość odświeżania obrazu: 120 kl/s lub 60 kl/s. Co więcej, czujnik zbliżeniowy pozwala na wybór dwóch ustawień, determinujących odległość, z jakiej będzie reagował: wysoka (ok. 6 cm) i niska (ok. 4 cm).

Ogólnie, jakość obrazu wyświetlanego w wizjerze jest bardzo dobra. Połączenie dużego powiększenia i rozdzielczości daje spory komfort kadrowania. Szkoda, że korzystanie z podwyższonego odświeżania obrazu wiąże się z lekkim spadkiem szczegółowości i większym „schodkowaniem” ukośnych linii. Nie mamy natomiast zastrzeżeń odnośnie smużenia i zaszumienia obrazu przy ograniczonym oświetleniu – te bowiem są dość umiarkowane.