W Z8 zastosowano taką samą jak w Z9 matrycę BSI CMOS (o architekturze warstwowej, stacked) o rozdzielczości 45.7 Mpix (całkowita liczba pikseli wynosi 52.37 mln). Pozbawiona jest ona filtra dolnoprzepustowego, a jej fizyczny rozmiar to 35.9×23.9 mm. Pliki RAW, mające w systemie Nikona rozszerzenie NEF, charakteryzują się rozdzielczością 8256×5504 pikseli. Mogą być zapisywane jako 14-bitowe obrazy w trzech opcjach: skompresowane bezstratnie, „wysoka wydajność★” lub „wysoka wydajność”.

Rozdzielczość układu jako całości

Używając zdjęć w formacie JPEG w najwyższej jakości, wyznaczyliśmy rozdzielczość układu aparat+obiektyw (w rozumieniu wartości funkcji MTF50), obliczając ją w programie Imatest. Wartości zostały wyrażone w liniach na wysokość obrazu. Zdjęcia pomiarowe wykonaliśmy z obiektywem Nikkor Z 50 mm f/1.8 S. W Nikonie Z8, tak samo jak w innych, nowych „zetkach”, zakres wyostrzania JPEG-ów zaczyna się od −3, a nie jak w starszych modelach od zera. Jak wykazaliśmy w teście Z7, przy −3 obraz jest rozmywany, dlatego korzystaliśmy z ustawienia „0”.

----- R E K L A M A -----

Maksymalne wyniki, jakie notuje Z8 są o ok. 300 lw/ph wyższe niż w Z9. Także w porównaniu do Sony A1 Nikon uzyskał więcej, choć tylko o nieco ponad 100 lw/ph. Sprawdźmy jeszcze kwestię wyostrzania w Z8, w czym pomogą nam poniższe wykresy z Imatestu.

Jak widać, przebiegi funkcji MTF opadają łagodnie, a profile na granicy czerni i bieli nie mają żadnych lokalnych maksimów. Zatem podobnie jak w Z9, czy Sony A1 – pliki JPEG z Nikona Z8 nie są wyostrzane.

Rozdzielczość matrycy

Rozdzielczość matrycy wyznaczamy w oparciu o funkcję MTF50, a pomiarów dokonujemy standardowo na niewyostrzonych plikach RAW, które uprzednio konwertujemy do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Aby uciec od aberracji optycznych, mierzymy wartości MTF50 tylko dla zakresu przysłon f/4.0–f/16, w którym głównym czynnikiem ograniczającym osiągi obiektywu jest dyfrakcja. Warto również przypomnieć, że na każdej przysłonie wykonujemy od kilkunastu do kilkudziesięciu zdjęć (zarówno z autofokusem, jak i z ręcznym ustawianiem ostrości), po czym wybieramy najlepsze. W tej części testu wykorzystaliśmy obiektyw Nikkor Z 50 mm f/1.8 S. Najwyższe otrzymane wyniki prezentujemy na poniższym wykresie.

Dla f/4, Nikon Z8 plasuje się pomiędzy EOS-em R5, a Sony A1. Z tej grupy tylko EOS ma w swojej budowie filtr antyaliasingowy, zatem jego nieco niższe osiągi nie powinny dziwić. Z kolei osiągi 24-megapikselowego sensora Canona R3 trudno równorzędnie porównywać z rywalami. Tak duża różnica w rozdzielczości musi oczywiście mieć swoje odzwierciedlenie w pomiarach, przy czym aktualnie jest to jedyna matryca typu stacked w ofercie Canona.

Spójrzmy jeszcze na wykresy z Imatestu, wygenerowane dla przykładowego pliku RAW z Nikona Z8.

Na powyższych wykresach nie zauważamy niczego niepokojącego, co mogłoby sugerować wyostrzanie RAW-ów. Wysokie wartości odpowiedzi w częstości Nyquista potwierdzają brak wykorzystania w konstrukcji sensora filtra antyaliasingowego.

Na koniec rozdziału warto jeszcze sprawdzić, czy na zdjęciach z testowanego aparatu można dostrzec efekt mory.

Widoczność mory jest niewielka, nie powinna zatem zbytnio przeszkadzać w codziennym użytkowaniu.