Tamron 20 mm f/2.8 Di III OSD M 1:2 - test obiektywu
8. Winietowanie
A7R II, APS-C, f/2.8 | A7R II, APS-C, f/4.0 |
Wadę tę daje się bez specjalnych problemów dojrzeć na maksymalnym otworze względnym, gdzie sięga ona 32% (−1.12 EV). To sporo, bo przecież mówimy o mniejszym detektorze APS-C. Daje się ona we znaki także na przysłonie f/4.0, gdzie wynosi 21% (−0.70 EV) i robi się prawie niezauważalna na f/5.6, gdzie odnotowaliśmy wynik 14% (−0.45 EV).
Zobaczmy teraz, jak wygląda sytuacja, gdy użyjemy pełnej klatki. Odpowiednie miniaturki możemy znaleźć poniżej.
A7R II, FF, f/2.8 | A7R II, FF, f/4.0 |
A7R II, FF, f/5.6 | A7R II, FF, f/8.0 |
W tym przypadku wyniki są złe. Na f/2.8 spadek jasności w rogach kadru wynosi aż 63% (−2.89 EV). Co więcej, przymykanie przysłony pomaga w walce z tą wadą, ale w stopniu mało satysfakcjonującym. Na f/4.0 sięga ona wciąż bardzo wysokiego poziomu 53% (−2.20 EV), na f/5.6 zmniejsza się do 47% (−1.87 EV), a na f/8.0 do 41% (−1.53 EV). Lekki spadek widzimy jeszcze na przysłonach f/11.0 i f/16.0, gdzie odnotowaliśmy wyniki odpowiednio 36% (−1.28 EV) i 35% (−1.25 EV).
Sony A7R II, JPEG, f/2.8 |
Poniżej pokazujemy uśredniony w koncentrycznych kręgach przebieg spadku jasności wraz z oddalaniem się od centrum kadru. Wartość liczbowa podana w procentach na każdym rysunku mówi nam, jaką powierzchnię ma obszar ograniczony od góry i z prawej strony wartością 100%, a z dołu prezentowaną krzywą. Mówi nam ona tym samym, ile całościowo światła jest traconego przez efekt winietowania. Proszę nie mylić tych procentów z procentami podawanymi na początku niniejszego rozdziału, bo nie są one ze sobą bezpośrednio powiązane.