W klasie jasnych obiektywów o ogniskowej 55-56 mm przeznaczonych do bezlusterkowców z matrycami APS-C spory wybór zapewnili producenci niezależni. Nie mieliśmy więc problemów, żeby zestawić następującą tabelę.

Nowy Fujinon jest w tym zestawieniu obiektywem największym i najcięższym. Jest to do pewnego stopnia zrozumiałe, bo jest najbardziej skomplikowany optycznie, jako jedyny ma uszczelnienia, a od 7Artisans, Sigmy i Tokiny jest jaśniejszy. Natomiast w porównaniu do modelu z 2014 roku ma wyraźnie lepszy minimalny dystans ustawiania ostrości oraz więcej listków przysłony, a także nowy, liniowy silnik autofokusa.

Na poniższym zdjęciu Fujinon XF 56 mm f/1.2 R WR stoi obok swojego poprzednika oraz Sigmy C 30 mm f/1.4 DC DN, która niedawno doczekała się bagnetu Fuji X.

----- R E K L A M A -----

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki i tylną soczewkę o średnicy około 22 mm. Soczewka ta jest nieruchoma i i znajduje się na wysokości bagnetu, będąc umieszczona w dodatkowej, wyczernionej tulejce. Całe okolice bagnetu i tylnej soczewki są prawidłowo wyczernione i zmatowione, a jednocześnie nie ma tam żadnych szpar. Od tej strony wszystko jest w jak najlepszym porządku, a obiektyw zachowuje pełną szczelność.

Właściwy korpus obiektywu jest metalowy i zaczyna się nieruchomym, gładkim i zwiększającym swoją średnicę pierścieniem, na którym widnieje czerwony prostokąt ułatwiający mocowanie obiektywu, znacznik ogniskowej, numer seryjny i informacja, że obiektyw jest odporny na warunki atmosferyczne oraz że wyprodukowano go w Tajlandii.

Kolejny element to pierścień do zmiany wartości przysłony, który ma szerokość 14 mm i jego większą część zajmuje metalowe karbowanie. Praca pierścienia jest prawidłowa i pozwala na nastawy z krokiem 1/3 EV. Oprócz wartości przysłony mamy tam ustawienie A, które pozwala na automatyczny wybór przysłony przez aparat. Gdy ustawimy wartość A, pierścień blokuje się w tej pozycji i żeby zdjąć blokadę, musimy nacisnąć znajdujący się obok przełącznik.

Następnym elementem jest metalowy, nieruchomy i czarny element obudowy, który ma szerokość tylko 3 mm. Za nim znajdziemy pierścień do manualnego ustawiania ostrości, który ma szerokość 20 mm i jest w całości pokryty drobnym karbowaniem. Pracuje on z przełożeniem elektronicznym i pozwala na dość precyzyjne nastawy (które swoją drogą potrafią być zniweczone idiotycznym oprogramowaniem korpusu, który podczas podglądu zdjęcia potrafi sam z siebie zmieniać ostrość nawet wtedy, gdy mamy wybrany tryb MF). Na obiektywie nie znajdziemy niestety żadnej skali głębi ostrości. Przebieg całego zakresu odległości wymaga obrotu pierścieniem o kąt około 120 stopni. To trochę za mała wartość, tym bardziej że nawet gdy ruszamy pierścieniem płynnie, mechanizm sam z siebie porusza się w sposób lekko skokowy.

Za pierścieniem do ustawiania ostrości mamy kolejny metalowy i nieruchomy fragment obudowy, który przechodzi płynnie w bagnet do mocowania osłony przeciwsłonecznej.

Przednia soczewka obiektywu jest nieruchoma, lekko wypukła, ma średnicę 46 mm i otacza ją napis z nazwą oraz parametrami instrumentu i nierotującym mocowaniem filtrów o średnicy 67 mm.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, mamy tutaj do czynienia z 13 soczewkami ustawionymi w 8 grupach (choć szerze powiedziawszy na dołączonym przez producenta schemacie widzę tylko 7 grup). Jedną soczewkę wykonano z niskodyspersyjnego szkła ED, a dwóm innym nadano kształt asferyczny. Wewnątrz znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o aż jedenastu listkach, którą możemy domknąć maksymalnie do wartości f/16.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki, osłonę przeciwsłoneczną oraz miękkie etui.