Wspomniane na wstępie obiektywy zmiennoogniskowe przeznaczone do pełnoklatkowych bezlusterkowców, których ogniskowa kończy się na 600 mm, są zestawione w niniejszej tabeli. Sony najłatwiej porównać do Nikkora, bo oba modele nie zmieniają swoich rozmiarów podczas zmieniania ogniskowej. Nikkor wypada tutaj lepiej od Sony, bo pomimo większego zakresu ogniskowych jest krótszy i trochę lżejszy. Dla odmiany obie Sigmy zwiększają swoje rozmiary wraz ze zwiększaniem ogniskowej.

Na poniższym zdjęciu Sony FE 200-600 mm f/5.6-6.3 G OSS stoi pomiędzy Sigmą S 150-600 mm f/5-6.3 DG DN OS w pozycji złożonej i Voigtlanderem Apo-Lantharem 2/50.

Aby obraz tego, jak rozmiarowo prezentuje się Sony na tle Sigmy był pełny, warto jeszcze sprawdzić jak wygląda to porównanie, gdy Sigmę ustawimy na ogniskową 600 mm. Odpowiednie zdjęcie znajduje się poniżej.
----- R E K L A M A -----

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki i ciemny, dobrze zmatowiony i wykarbowany wewnętrzny tubus. W środku tego tubusu, na głębokości około 2 cm, znajduje się czarna ramka o rozmiarach 26x20 mm. Tuż pod tą ramką umieszczono tylną soczewkę obiektywu, która jest nieruchoma i ma średnicę około 27 mm. Od tej strony wszystko wygląda więc bardzo dobrze, a obiektyw jest szczelny.

Właściwy korpus obiektywu rozpoczyna się białym, metalowym pierścieniem, na którym znajdziemy napis „Optical Steady Shot” oznaczający zastosowanie mechanizmu optycznej stabilizacji obrazu. Dodatkowo znajdziemy tam oznaczenie bagnetu (E-mount), białą kropkę ułatwiającą mocowanie obiektywu do aparatu, numer seryjny i modelowy instrumentu, a także informację o miejscu produkcji, którym w tym przypadku są Chiny.

Następnie, omawiany pierścień zwiększa zauważalnie swoją średnicę. Na powiększonej części znajdziemy nazwę i parametry obiektywu, a po lewej stronie całą serię przełączników. Pierwszy, AF/MF, służy do wyboru trybu pracy mechanizmu ustawiającego ostrość, a drugi pozwala na wybór zakresu dla autofokusa. Producent przewidział tutaj przedziały FULL, od 2.4 do 10 metrów oraz od 10 metrów do nieskończoności. Trzeci przełącznik – OSS ON/OFF – służy do sterowania optyczną stabilizacją obrazu, a czwarty (MODE 1,2,3) do wyboru trybu jej pracy.

Kolejnym elementem jest duży i obracany fragment obudowy, na którym znajdziemy zaczepy do paska na szyję oraz mocowanie łącznika statywowego. Łącznik jest dołączany w zestawie i sprawia solidne wrażenie. Po jego zdjęciu, w stopce umieszczonej na obiektywie ukazuje się dodatkowe mocowanie gwintowe, które pozwala umocować obiektyw na statywie nawet bez zdejmowanego łącznika. To bardzo dobre, przemyślane i użyteczne rozwiązanie.

Następnie natrafiamy na pierścień do manualnego ustawiania ostrości. Jest on spory, bo ma szerokość aż 39 mm i prawie w całości pokrywa go czarne, gumowane i wygodne w dotyku karbowanie. Pracuje on w przełożeniu elektronicznym z równym, ale stosunkowo niewielkim, wciąż jednak akceptowalnym, oporem. Przebieg całego zakresu odległości wymaga obrotu nim o kąt około 260 stopni, który bardzo słabo zależy od tempa obrotu. To spora wartość, która pozwala na precyzyjne nastawy.

Idąc dalej natrafiamy na nieruchomy pierścień, na którym znajduje się logotyp producenta oraz trzy okrągłe, programowalne przyciski blokady ostrości. Następnie, mamy ogromny pierścień do zmiany ogniskowej. Ma on szerokość aż 63 mm i w znaczniej większości pokrywa go wygodne, gumowane karbowanie. Na dole umieszczono znaczniki ogniskowych dla wartości 200, 250, 300, 400, 500 i 600 mm.

Pierścień ten pracuje z równym, ale jednocześnie trochę zbyt małym oporem. Jest on na tyle mały, że pomimo tego, iż obiektyw nie zmienia swoich rozmiarów poprzez wysuwany przedni układ soczewek, i tak przydałby się tutaj przełącznik blokady ogniskowej. Obiektyw ustawiony na ogniskowej 200 mm i postawiony do pionu samoczynnie opada, co powoduje, że ogniskowa zmienia się na okolice 300 mm. Chcąc sfotografować coś znajdującego się wysoko nad naszymi głowami i użyć przy tym najkrótszych ogniskowych, trzeba przytrzymać pierścień palcem, albo użyć jakieś taśmy samoprzylepnej.

Kolejna, potężna część to biały, nieruchomy pierścień, na którym znajdziemy dwa znaczniki serii czyli duże litery G. Przechodzi on w czarny i nieruchomy element obudowy, który kończy się bagnetem do mocowania osłony przeciwsłonecznej. Tutaj znajdziemy jeszcze oznaczenie średnicy filtrów wynoszącej 95 mm oraz informację o minimalnym dystansie ustawiania ostrości czyli 2.4m/7.88ft.

Przednia soczewka jest nieruchoma, ma średnicę prawie 90 mm i otacza ją nierotujący gwint filtrów o wspomnianej przed chwilą średnicy 95 mm. Obiektyw jest więc całkowicie zamkniętą konstrukcją, w której zarówno zmiana ogniskowej jak i ustawianie ostrości odbywają się wewnątrz obudowy.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, mamy tutaj do czynienia z 24 soczewkami ustawionymi w 17 grupach. Zastosowano pięć elementów wykonanych z niskodyspersyjnego szkła ED oraz jeden, któremu nadano kształt asferyczny. Wewnątrz znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o aż jedenastu listkach, którą można domknąć do wartości od f/32 do f/36.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki, potężną osłonę przeciwsłoneczną, odpinany łącznik statywowy oraz futerał ze sztywnym spodem.

Stabilizacja optyczna

Skrót OSS w nazwie i na obudowie obiektywu wskazuje, że został on wyposażony w mechanizm optycznej stabilizacji obrazu. Zdecydowaliśmy się więc sprawdzić jego skuteczność i w tym celu wykonaliśmy po kilkadziesiąt zdjęć na każdym z czasów ekspozycji od 1/800 do 1/8 sekundy zarówno dla stabilizacji włączonej jak i wyłączonej. Dla każdego z tych czasów wyznaczyliśmy odsetek zdjęć poruszonych i wykreśliliśmy go w zależności od czasu ekspozycji wyrażonego w EV (przy czym 0 EV odpowiada czasowi 1/640 sekundy).

Maksymalna odległość obu krzywych od siebie lekko przekracza 4 EV i na taką właśnie wartość określamy skuteczność stabilizacji testowanego Sony 200-600 mm. To bardzo dobry wynik, który pozwala na skuteczne używanie tego obiektywu w gorszych warunkach oświetleniowych.