Autofokus

Jeśli chodzi o celność autofokusa, możemy się tutaj wypowiadać w samych superlatywach. Obiektywowi praktycznie nie zdarzało się pudłować i to niezależnie od tego czy pracowaliśmy w studio czy w plenerze.

Nie zauważyliśmy także problemów z tendencją do ustawiania ostrości przed lub za właściwym obiektem.

Nikon Z7, 35 mm, f/1.4

Oddychanie

Testy oddychania obiektywu, czyli zmiany zawartości filmowanego kadru przy przeostrzaniu, przeprowadzamy przeostrzając manualnie przy domkniętej przysłonie od minimalnej odległości ogniskowania do nieskończoności i sprawdzając, na ile zmieniło się wskutek tego procesu pole widzenia obiektywu.

Zmianę kadru w zakresie od 0 do 5% uważamy za małą. Między 5 a 10% mówimy o poziomie średnim. Zazwyczaj są to też maksymalne wartości, z jakimi są w stanie poradzić sobie algorytmy kompensacji oddychania obecne w niektórych korpusach. Między 10 a 15% będziemy mówić o poziomie dużym, a powyżej 15% o bardzo dużym.

Tak prezentuje się nagranie testowe dla omawianego instrumentu:

Podobnie jak w przypadku Nikkora Z 50 mm f/1.4, także i tu oddychanie zachowuje się w nietypowy i niejednostajny sposób. Jeśli porównać tylko skrajne pozycje, to w czasie przeostrzenia zawartość kadru zmienia się o ok. 2%. Nie jest to jednak wystarczający opis przebiegu omawianego zjawiska, bowiem przy przejściu od nieskończoności do minimalnej odległości ogniskowania kadr najpierw „kurczy się” o ok. 3%, a następnie „rośnie” o ok. 1%, co po złożeniu daje wspomniane już wyżej 2%. Nadal mówimy tu o wartościach uchodzących za małe, więc w praktycznych sytuacjach testowany obiektyw nie powinien mieć problemu z oddychaniem, niemniej jednak taki pulsujący charakter tej wady jest nieco dziwnym i nietypowym zjawiskiem.