Pomiary szumu na zdjęciach JPEG potwierdzają to, co nasze oczy widziały w poprzednim rozdziale. Szum w Sony zaczyna stawać się dostrzegalny w okolicach ISO 1600. To nagłe pojawienie się szumu przy ISO 1600, o którym wspominaliśmy wcześniej, tutaj mamy ładnie zobrazowane na wykresie. Pomiędzy ISO 800 a 1600 szum w barwie niebieskiej i czerwonej wzrasta z granicy widzialności o blisko 1%.

Mimo, że odszumianie i tak działa na zdjęciach JPEG, nawet przy jego wyłączeniu w menu, to można je dodatkowo wzmocnić. Konstruktorzy opracowali cztery stopnie, które należy stosować według własnego uznania. Efekty działania tych procesów zobrazowaliśmy poniżej.

3200 ISO
NR 0
NR 1
NR 2
NR 3

Teraz następuje jeden z najciekawszych momentów w teście lustrzanki. Przyszedł czas na ocenę jakości obrazu zapisanego jako RAW i wywołanego programem dcraw. Znów należy pamiętać o przesuniętych zakresach czułości w Canonie i Sony, a także o zastosowaniach średniego formatu. Na aparat należy bowiem patrzeć z perspektywy naszych potrzeb. Nie można dyskwalifikować za duże szumy na wysokich czułościach aparatu używanego w studio, ale taka krytyka należy się reporterskiemu sprzętowi, który szumi niemiłosiernie na wysokich ISO.

50 ISO
1Ds MkIII
ZD
100 ISO
A900
1Ds MkIII
ZD
200 ISO
A900
1Ds MkIII
ZD
400 ISO
A900
1Ds MkIII
ZD
800 ISO
A900
1Ds MkIII
1600 ISO
A900
1Ds MkIII
3200 ISO
A900
1Ds MkIII
6400 ISO
A900

Pierwsze co rzuca się w oczy, to szum na zdjęciach z A900. Nie ma ''placków'', a zdjęcia wraz ze wzrostem czułości pokrywa drobne ziarno i to nawet przy najwyższej czułości ISO 6400. Brawo Sony! To ważne, że producent po niefortunnych decyzjach z A700, uczy się na swoich błędach. Porównanie wycinków JPEG-ów z poprzedniego rozdziału i RAW-ów zaprezentowanych tutaj, pokazuje jak uciążliwe i degradujące szczegóły są placki powstałe po odszumianiu. Zdecydowanie lepiej jest pozostawić szum nietknięty, który w tak drobnoziarnistej postaci jaką notujemy w A900, nie degraduje szczegółów. Gdy jego natężenie nam przeszkadza, zawsze możemy obraz odszumić dedykowanym do tego programem, który dysponując swoimi algorytmami i pełną mocą obliczeniową naszego komputera, zrobi to zdecydowanie lepiej niż mały procesorek w aparacie. Zachowanie ZD na wysokich czułościach pozostawiamy bez komentarza z wiadomych przyczyn. W tym zestawieniu należy traktować to bardziej jako ciekawostkę. Aczkolwiek porównanie na czułościach w okolicach ISO 100 jest jak najbardziej wskazane. Co więcej, pokazuje ono dość iluzoryczną przewagę cyfrowych ścianek o liczbie pikseli na poziomie 20 milionów. Warto jednak pamiętać, że wyniki, które tutaj dyskutujemy dotyczą centrum kadru. Prawdziwe zalety średniego formatu wynikają z dużej średnicy bagnetu i możliwości stosowania obiektywów, które nawet w rogach stawiającej wysokie wymagania matrycy, nie zejdą poniżej pewnego poziomu.

Widoczne jest słabsze wyregulowanie ISO 50 w 1Ds. W A900 podobnie jest z ISO 100, które tutaj dało zauważalnie ciemniejszy obraz. Szum zaczyna być dostrzegalny na ISO 400 zarówno w Sony jak Canonie. W przypadku tego pierwszego szybciej jednak wzrasta. Różnice zauważalne, choć nadal minimalne, występują przy ISO 800. Przy przejściu do ISO 1600 znów widać ten nagły wzrost szumu w A900. Jak pokazuje wykres poniżej, na RAW-ach sięga on aż 2%. W tym miejscu różnica w ilości szumu w stosunku do 1Ds jest już duża.

Pomimo tego, że w Canonie czułość ISO 3200 jest sztuczna, zdecydowanie lepiej prezentuje się w stosunku do A900. Skrajne ISO 6400 należy traktować marketingowo.

Pomiary na zdjęciach przekonwertowanych do 48-bitowych plików pokazują łagodniejszą krzywą szumu. W stosunku do 24-bitów wartości maleją zauważalnie począwszy od ISO 800.

Trzeba przyznać, że w porównaniu do pierwszych zdjęć z A900, które pokazały się w sieci zaraz po premierze i tego co widzieliśmy w rozdziale o JPEG-ach, obraz jaki pokazały nam RAW-y zdecydowanie nam się podoba. W tym najważniejszym formacie A900 pokazało pełnię swoich możliwości. Ilość detali jest zadowalająca, a szum wcale nie jest taki duży jak wyglądało na początku, a jeśli pojawia się, to ma strukturę drobnoziarnistą nie degradującą szczegółów. Dzięki temu za użyteczny można uznać zakres czułości ISO 200-1600. Biorąc natomiast pod uwagę fakt, że dysponując 24 milionami pikseli możemy skalować je zmniejszając ich ilość, a przez to i szum, czułość ISO 3200 także zaczyna wyglądać rozsądnie.

Na koniec pozostało nam porównanie zdjęć wykonanych w trybie APS-C i zapisanych jako RAW. JPEG-i z poprzedniego rozdziału nie zrobiły na nas dobrego wrażenia. Z RAW-ami jest na szczęście lepiej. Widać jednak to, co pokazały pomiary w rozdziale dotyczącym rozdzielczości na RAW-ach. Ilość szczegółów, którą pokazuje nam A700 jest większa. Widać to dobrze na niższych czułościach, na wyższych różnice mogą się zacierać, że względy na wspomniane poniżej odszumianie zaimplementowana na RAW-ach A700.

Prezentujemy tutaj te same wycinki z A700, które pokazywaliśmy w teście tego aparatu. Wtedy jeszcze nie można było wyłączyć odszumiania RAW-ów, na co pozwala najnowszy firmware tego aparatu. Trudno zatem bezpośrednio porównywać nie odszumione wysokie czułości w A900 z odszumionymi z A700. Patrząc jednak na zdjęcia, możemy chyba śmiało powiedzieć, że ich jakość jest podobna.

100 ISO
A900
A700
200 ISO
A900
A700
400 ISO
A900
A700
800 ISO
A900
A700
1600 ISO
A900
A700
3200 ISO
A900
A700
6400 ISO
A900
A700

Darki

Trzyminutowe ekspozycje wykonane bez dopływu światła pokazują nam zachowanie matrycy przy dłuższym naświetlaniu, a jednocześnie bardzo często obnażają różnego rodzaju sztuczki, które z RAW-ami potrafią robić producenci. Zdjęcia RAW, które Sony zapisuje w postaci 12-bitowej, wywołujemy dcraw-em do postaci 48-bitowych TIFF-ów ale bez interpolacji. Aby zobaczyć strukturę sygnału na całej powierzchni matrycy ograniczamy sygnał do przedziału 127-382. Zatem wartości powyżej 382, na zaprezentowanych zdjęciach nie ma, i w ich miejscu pojawiają się białe punkty. W tym samym zakresie poziomów pokazujemy histogram, w którym pionowa oś pokazująca ilość zliczeń w pikselu ma zakres od 0 do 500000. Logarytmiczny histogram dla JPEG-ów (0-255) pokazujemy, aby bardziej uwidocznić zmiany, które w przypadku liniowej skali są niewielkie.

ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100 (RAW)
100 (JPEG)
200 (RAW)
200 (JPEG)
400 (RAW)
400 (JPEG)
800 (RAW)
800 (JPEG)
1600 (RAW)
1600 (JPEG)
3200 (RAW)
3200 (JPEG)
6400 (RAW)
6400 (JPEG)

W tym miejscu Sony nas zaskoczyło bardzo pozytywnie. Spodziewaliśmy się jakichś machlojek podobnych do tego co stosuje Nikon. Nic podobnego. Pomiary zliczeń pokazują bardzo ładny, czysty sygnał, bez jakichkolwiek wskazań na jego odejmowanie. Najlepiej porównać histogramy, wartości średnie i odchylenia z ostatnio testowanym Canonem 1000D. Średni sygnał jest na tym samym poziomie znajdującym się w okolicach 256. W Sony szybciej on rośnie i jest do tego większe odchylenie standardowe.

Nie widać żadnych świecących rogów, ani niejednorodności na matrycy. To dobrze świadczy o przetworniku i jego implementacji. Bardzo nas te wyniki cieszą. Sony wchodzi na dobrą drogę w tej kwestii i trzymamy kciuki aby z niej nie zboczyło.