Szum na zdjęciach JPEG, zmierzony za pomocą programu Imatest, przedstawiamy na wykresie poniżej. W 500D, zachowanie szumu wraz ze wzrostem czułości należy ocenić pozytywnie. Po pierwsze, poszczególne składowe trzymają się blisko siebie, po drugie przebieg jest gładki i nawet dla rozszerzonych czułości ISO 6400 i ISO 12800 nie obserwujemy podejrzanych załamań. W przypadku 50D obserwowaliśmy podobne zachowanie, a sam poziom szumu był na porównywalnym poziomie.

Już w poprzednim rozdziale można było się przekonać, że pod względem poziomu szumów na JPEG-ach 500D ma przewagę nad E-620. Powyższy wykres to potwierdza. Porównując go z analogicznym wykresem szumów dla E-620, widać, że dla wszystkich czułości 500D notuje niższe wyniki. Co ciekawe dla najwyższej dostępnej w E-620 czułości, czyli ISO 3200, szum jest większy niż dla ISO 12800 w Canonie.

W Canonie 500D odnajdziemy ten sam system redukcji szumów jaki zastosowano w 50D. Mamy zatem czterostopniową regulację: redukcja wyłączona, poziom standard, słaby lub mocny. Efekt działania każdego z tych stopni przedstawiamy na przykładzie zarówno najwyższej natywnej czułości ISO 3200 oraz rozszerzonej czułości ISO 6400.

3200 ISO
NR Wyłączony
NR Standard
NR Słaby
NR Mocny
6400 ISO
NR Wyłączony
NR Standard
NR Słaby
NR Mocny

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z 500D wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Dla porównania prezentujemy również wycinki zdjęć naszej scenki z 50D i E-620.

100 ISO
500D
50D
E-620
200 ISO
500D
50D
E-620
400 ISO
500D
50D
E-620
800 ISO
500D
50D
E-620
1600 ISO
500D
50D
E-620
3200 ISO
500D
50D
E-620
6400 ISO
500D
50D
12800 ISO
500D
50D

Trzeba przyznać, że nabywcy nowego modelu Canona nie powinni mieć powodów do narzekań. Dostają bowiem aparat wyposażony w matrycę o tej samej rozdzielczości i bardzo podobnej konstrukcji jak w modelu wyższej klasy i co potwierdzają nasze testy, zdjęcia z obu aparatów nie różnią się jakością. Jak już wspominaliśmy, dodatkowe 3 miliony pikseli w 500D w porównaniu z E-620, niczego nie dają z punktu widzenia rozdzielczości. Widać jednak wyraźnie, że dla wyższych czułości 500D ma przewagą nad swoim konkurentem pod względem szumów.

Spójrzmy jednak na poniższy wykres, pokazujący pomierzone przez nas na tablicy Kodaka Q-13 wartości szumu dla poszczególnych czułości. Wyniki pochodzą z 24-bitowych TIFF-ów wywołanych z surowych plików.

Widać wyraźnie, że w miarę wzrostu czułości składowa czerwona i niebieska dominują i stanowią główny wkład do poziomu szumu. Przy ISO 400 szum zaczyna przekraczać wartość 1% ale i tak jego wzrost w miarę zwiększania czułości jest mniejszy niż ma to miejsce w przypadku E-620. Potwierdza się jednocześnie to, co mogliśmy zauważyć wcześniej na wycinkach zdjęć. Dokładne porównanie z 50D pokazuje, że dla wyższych czułości w 500D notujemy nieznacznie mniejsze wartości szumu.

Standardowo w naszych testach pokazujemy również wykres poziomu szumu zmierzony na 48-bitowych plikach TIFF. W zasadzie wykres ten potwierdza wszystko to, co zostało powiedziane już wcześniej. Poziom szumu w 500D jest porównywalny jak w 50D, przy czym również w tym przypadku dla wyższych czułości widać niewielką przewagę tego pierwszego.

Darki

Przejdźmy teraz na "ciemną stronę mocy" i spójrzmy jak 500D prezentuje się w tej kategorii. Mówiąc nieco jaśniej i poważniej sprawdźmy jak zachowuje się matryca Canona pod względem prądu ciemnego. W tym celu dla wszystkich dostępnych czułości ISO wykonaliśmy 3-minutowe ekspozycje bez dopływu światła.

Canon 500D generuje 14-bitowe pliki RAW, a więc mogą one zawierać cztery razy więcej informacji niż w przypadku najczęściej występujących 12-bitowych. 14-bitów odpowiada maksymalnemu poziomowi równemu 16384. Zapisane pliki RAW zostały wywołane programem dcraw (bez interpolacji) do 48-bitowych TIFF-ów. Aby lepiej zobrazować zachowanie się matrycy przy rejestrowaniu prądu ciemnego, przy prezentowaniu wyników ograniczyliśmy sygnał do przedziału od 256 do 1279, czyli o szerokości 1023. Oś pozioma histogramów odpowiada temu samemu przedziałowi, a pionowa pokazująca ilość zliczeń w pikselu ma zakres od 0 do 100000. Białe piksele na zdjęciach odpowiadają wartościom większym niż 1279 i dlatego obraz jest taki jasny. W tym przypadku nie należy sugerować się jasnością tych zdjęć, a jedynie patrzeć na względną zmianę obrazu wraz ze wzrostem ISO. Dzięki temu widzimy, że na darkach nie występują niejednorodności, które mogły by świadczyć o obecności obszarów mniej lub bardziej zaszumionych.

W przypadku plików JPEG prezentujemy je w takiej formie w jakiej zostały zapisane przez aparat. Trzeba również wspomnieć, że histogramy dla tych plików są prezentowane w skali logarytmicznej.

ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100 (RAW)
100 (JPEG)
200 (RAW)
200 (JPEG)
400 (RAW)
400 (JPEG)
800 (RAW)
800 (JPEG)
1600 (RAW)
1600 (JPEG)
3200 (RAW)
3200 (JPEG)
6400 (RAW)
6400 (JPEG)
12800 (RAW)
12800 (JPEG)

W tej kategorii Canon 500D zachowuje się prawidłowo i nie widać niczego niepokojącego zarówno w samych zdjęciach jak i w wyglądzie histogramów. Te ostatnie mają typowy kształt zbliżony do gaussowskiego dzwonu, co świadczy o braku ingerencji w surowe pliki. Do takiego zachowania w przypadku Canonów jesteśmy już przyzwyczajeni. Na zdjęciach zapisanych w formacie JPEG widać, że w szumie dominuje składowa niebieska i czerwona.

Prawidłowe zachowanie matrycy potwierdza również statystyka przeprowadzona na plikach RAW. Zarówno średnie wartości sygnału jak i odchylenia standardowe nie wzbudzają szczególnych podejrzeń.