Zobaczmy jak wygląda zachowanie Canona 70–200 mm f/2.8 w centrum kadru na ogniskowych 70, 135 i 200 mm oraz po zastosowaniu oryginalnego konwertera TC1.4x (wersja II, bo w momencie wykonywania testu wersja III nie była jeszcze dostępna na rynku). Prezentuje to poniższy wykres.

Na pochwałę zasługuje tutaj praktycznie wszystko. Przede wszystkim mamy bardzo równe zachowanie na wszystkich ogniskowych. Co prawda, ogniskowa 200 mm zdaje się odstawać delikatnie w dół, ale jest to efekt mały i w zasadzie na granicy błędów pomiarowych. Co ważne, efekt zauważalnie mniejszy niż u bezpośrednich konkurentów. Druga ważna rzecz to zachowanie na maksymalnym otworze względnym – niezmiernie ważnym dla tego typu obiektywu. Otóż na wszystkich ogniskowych obiektyw osiąga wyniki ponad 40 lpmm, a więc jest w stanie generować bardzo ostre obrazy. Nowego Canona nie musimy wcale przymykać, aby cieszyć się w pełni ostrymi zdjęciami.

Trzecia sprawa, to zachowanie po lekkim przymknięciu. Obiektyw nie ustępuje tutaj najlepszym „stałkom”. Wyniki dla ogniskowej 135 mm i przysłon f/4.0 i f/5.6 są bliskie rekordowym i wiele uznawanych za dobre obiektywów stałoogniskowych może o takich rezultatach pomarzyć.

Czwarty czynnik dotyczy współpracy z konwerterem. Starsze wersje obiektywów 70–200 mm, nawet po podłączeniu oryginalnego konwertera, dawały obrazy o przeciętnej jakości. Tutaj sytuacja uległa znacznej poprawie. Nie mamy co prawda takich osiągów jak w zakresie 70–200 mm, ale i tak bez problemów docieramy do 40 lpmm (i to w okolicach maksymalnego otworu), co gwarantuje nam bardzo ostre obrazy i pełną użyteczność uzyskiwanych zdjęć.

Jeśli chodzi o zachowanie w centrum kadru, do Canona 70–200 mm f/2.8 nie możemy mieć kompletnie żadnych zastrzeżeń. Zobaczmy więc czy jakieś zastrzeżenia znajdą się do zachowania na brzegu matrycy APS-C. Odpowiedni wykres znajduje się poniżej.

Znów wypada bić tylko brawo. W całym zakresie ogniskowych, nawet na maksymalnym otworze względnym obiektyw nie ma problemów aby przekroczyć poziom przyzwoitości, w przypadku testów na 1Ds MkIII ustawiony na 30 lpmm. Po lekkim przymknięciu dostajemy obrazy o bardzo dobrej ostrości.

Wyjątkiem jest zachowanie z konwerterem. O ile w centrum kadru zastrzeżeń nie mieliśmy, brzeg matrycy APS-C, daje nam kilka powodów do kręcenia nosem. Pełna użyteczność jest bowiem osiągana dla okolic przysłony f/8.0. Na szczęście na przysłonach f/4.0 i f/5.6 wartości nie są dużo niższe i ocierają się o owe 30 lpmm. Co ważne, w porównaniu do poprzedników postęp jest i tak znaczny.

Przejdźmy teraz do omówienia zachowania na brzegu kadru pełnoklatkowego. Ze względu na swoją wielkość, połączoną ze sporą liczną pikseli, jego brzeg sprawia sporo problemów nawet współczesnej optyce najwyższej klasy. Przez to, znaczna większość jasnych lub stosunkowo jasnych obiektywów ma problemy, aby w okolicach maksymalnego otworu względnego osiągać tam użyteczną ostrość. Poniższy wykres pokazuje nam jak sytuacja wygląda u testowanego Canona.

Na pierwszy rzut oka widać, że sytuacja jest bardzo dobra. W zakresie 70–135 mm nie możemy mieć żadnych zastrzeżeń, bo tam nawet na maksymalnym otworze względnym obraz jest akceptowalnie ostry. Ogniskowa 200 mm odstaje tutaj trochę bardziej, przez to w jej przypadku, maksymalny otwór znajduje się ciut poniżej progu użyteczności – choć i tak sytuacja tam panująca nie jest zła. Wraz z przymykaniem przysłony wartości MTF50 uzyskane dla maksymalnej ogniskowej nie wspinają się tak szybko jak dla krótszych ogniskowych. Jak zobaczymy w następnym rozdziale, wpływ na to ma poprzeczna aberracja chromatyczna, która dla 200 mm rośnie wraz z przymykaniem i przez to nie pozwala obiektywowi w pełni rozwinąć skrzydeł.

Kryzys współpracy z konwerterem, widoczny na brzegu matrycy APS-C, pogłębia się na brzegu pełnej klatki. W tym przypadku musimy się liczyć ze słabą ostrością i nawet przymykanie nam niezbyt pomoże.

Podsumowując, Canon EF 70–200 mm f/2.8L IS II USM jest najostrzejszym obiektywem klasy 70–200 mm jaki mieliśmy przyjemność testować. Wypada on troszkę lepiej od konkurencyjnego Nikkora 70–200 mm f/2.8 VR II oraz zauważalnie lepiej od nowej Sigmy 70–200 mm OS. Te ostatnie dwa obiektywy są za to wyraźnie lepsze od starszej, stabilizowanej wersji Canona 70–200 mm f/2.8. To wyraźnie pokazuje, jak duży postęp w ostatnich latach zrobiła profesjonalna optyka.

Na zakończenie prezentujemy wycinki zdjęć naszej tablicy testowej, wycięte z centrum kadru, z plików JPEG równolegle zapisywanych z RAW-ami.