Testy zakresu tonalnego przeprowadzamy w oparciu o zdjęcia tablicy Stouffer T4110, zapisane w formacie RAW i przekonwertowane do 48-bitowych TIFF-ów za pomocą programu dcraw. Wyniki otrzymane dla X-Pro1 prezentujemy na poniższym wykresie. Tradycyjnie wyznaczyliśmy wartości zakresu tonalnego dla wysokiej, dobrej, średniej i niskiej jakości obrazu. Odpowiada to stosunkom sygnału do szumu na poziomie 10, 4, 2 i 1. Pokazujemy również całkowity zakres tonalny, który został policzony z plików TIFF wywołanych programem dcraw przy współczynniku gamma równym jeden.

Dla najlepszej jakości obrazu przy czułości ISO 200 bezlusterkowiec Fujifilm notuje wartość zakresu tonalnego na poziomie 6.6 EV. Jest to całkiem dobry wynik, choć musimy przyznać, że liczyliśmy na trochę więcej. Z drugiej jednak strony, porównując tę wartość do osiągów innych bezlusterkowców w tej kategorii, X-Pro1 nie ma się czego wstydzić. Olympus OM-D E-M5 również przy czułości ISO 200 zanotował praktycznie identyczną wartość. Także Sony NEX-5N osiągnął w tej kategorii maksymalny wynik na porównywalnym poziomie (6.7 EV). Co więcej, w jego przypadku dotyczył on czułości ISO 100. Sony NEX-7 także nie popisał się lepiej notując przy ISO 100 wartość 6.5 EV, a przy ISO 200 wypadł nawet o około 1 EV gorzej niż X-Pro1. Testowany bezlusterkowiec przegrywa jednak pojedynek z Pentaksem K-01, którego maksymalny wynik w tej kategorii, przy ISO 100, wyniósł 7.5 EV. Z drugiej jednak strony dla ISO 200 zanotował jedynie 6 EV. Pozostaje więc żałować, że matryca Fujifilm nie daje nam natywnej czułości ISO 100, bo maksymalne osiągi w kwestii zakresu tonalnego na pewno byłyby jeszcze lepsze.

Maksymalne wyniki X-Pro1 dla pozostałych kryteriów są również na dobrym poziomie. W tej kategorii aparat ma minimalną przewagę nad Olympusem OM-D E-M5 i wypada porównywalnie z Sony NEX-7 (biorąc pod uwagę jego wyniki dla ISO 100). Z drugiej strony przegrywa, aczkolwiek nieznacznie, z Sony NEX-5N. Pentax K-01 natomiast ma przy ISO 100 nieznaczną przewagę w przypadku dobrej jakości obrazu (stosunek sygnału do szumu na poziomie 4), jednak dla pozostałych kryteriów wypada bardzo podobnie do X-Pro1

Zakres tonalny na plikach zapisanych w formacie JPEG możemy ocenić wizualnie na wycinkach zdjęć tablicy Stouffer T4110. Odległość pomiędzy sąsiednimi polami szarości wynosi 0.3 EV.

ISO	Granica bieli
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
ISO	Granica czerni
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600

W rozdziale omawiającym zakres tonalny pokazujemy tradycyjnie, jak zachowują się zdjęcia przy obróbce komputerowej, kiedy chcemy rozjaśnić je lub przyciemnić. Zdjęcia wykonaliśmy przy czułości ISO 200 i przysłonie f/22 oraz ISO 1600 i przysłonie f/16. Czasy otwarcia migawki w tych dwóch przypadkach wynosiły odpowiednio 30 i 2 s. Następnie zdjęcia wywołaliśmy jako 48-bitowe TIFF-y dcrawem i w Lightroomie rozjaśniliśmy o +4 EV oraz przyciemniliśmy o −4 EV, po czym zapisaliśmy jako zdjęcia 24-bitowe. Porównania dokonujemy z analogicznymi zdjęciami wykonanymi w tym samym czasie Canonem 50D.

200 ISO
	0 EV	+4 EV
X-Pro1
50D
1600 ISO
X-Pro1
50D

Przy rozjaśnianiu ciemnych partii obrazu na zdjęciach wykonanych na ISO 200, bezlusterkowiec Fujifilm ma przewagę nad leciwym już Canonem 50D. Widać, że w przypadku X-Pro1 udało się wydobyć więcej szczegółów, a szum nie uwydatnił się tak mocno jak w 50D. Przy czułości ISO 1600 efekt końcowy w obu aparatach jest kiepski. Można się jednak dopatrzeć pewnych zarysów obrazu w przypadku X-Pro1, podczas gdy w 50D szum niemal skutecznie wszystko zakrył.

Efekt przyciemniania jasnych partii obrazu wygląda bardzo podobnie w przypadku obu aparatów, zarówno przy ISO 200, jak i ISO 1600. Minimalne różnice wynikają raczej z faktu nieznacznie różnego naświetlenia oryginalnego obrazu w obu tych aparatach.

200 ISO
	0 EV	−4 EV
X-Pro1
50D
1600 ISO
X-Pro1
50D