W GH3 odnajdziemy dwie funkcje ułatwiające uzyskanie nieporuszonych zdjęć: opóźnienie ekspozycji (1, 2, 4, 8 s) oraz elektroniczna migawka. W drugim trybie najdłuższy czas naświetlania wynosi wówczas 1 s, a maksymalne ISO – 1600. W obu przypadkach należy oczywiście korzystać ze statywu.

Rozdzielczość układu jako całości

Korzystając z obiektywu Panasonic-G X VARIO 12–35 mm f/2.8 ASPH. P.O.I.S (ustawionego na ogniskowej 18 mm), wyznaczyliśmy rozdzielczość układu aparat+obiektyw (w rozumieniu wartości funkcji MTF50). Pomiary wykonaliśmy za pomocą programu Imatest na zdjęciach tablicy testowej, zapisanych w formacie JPEG, z minimalnym wyostrzaniem, które w przypadku GH3 odpowiada ustawieniu −5. Wyniki prezentujemy na poniższym wykresie, a wartości wyrażone są w liniach na wysokość obrazu.

Producenci aparatów systemu Mikro 4/3 przyzwyczaili nas do mocno wyostrzonych JPEG-ów. W testach zdecydowanej większości Panasoników czy Olympusów obserwowaliśmy wyraźne lokalne maksimum w profilu na granicy czerni i bieli, mimo stosowania najniższego dostępnego poziomu wyostrzania. W przypadku GH3 oznaki występowania tego procesu wprawdzie istnieją, widzimy jednak, że jego intensywność jest bardzo niska. Efektem tego są stosunkowo niskie wyniki rozdzielczości układu w porównaniu do innych modeli tego systemu. Każdy, kto chce uzyskać wyższe wyniki w tej kategorii może oczywiście ustawić wyższe wyostrzanie JPEG-ów.

Rozdzielczość matrycy

Test rozdzielczości matrycy przeprowadziliśmy również z wykorzystaniem obiektywu Panasonic-G X VARIO 12–35 mm f/2.8 ASPH. P.O.I.S. (ustawionego na ogniskowej 18 mm). Kontrolne pomiary zostały wykonane obiektywem Olympus 1.8/45 i dały one podobne wyniki. Wartości wyznaczyliśmy tradycyjnie w oparciu o funkcję MTF50, a pomiary wykonaliśmy na plikach RAW, które uprzednio przekonwertowaliśmy bez wyostrzania do formatu TIFF przy pomocy programu dcraw. Uzyskane przez nas wyniki prezentujemy na poniższym wykresie. Dla porównania pokazujemy również wartości otrzymane dla Olympusa OM-D E-M5 oraz Panasonika GH2 i G5.

Maksymalny wynik, jak otrzymaliśmy dla GH3, jest niższy od tych uzyskanych dla pozostałych porównywanych aparatów. Dla f/4.0 różnica pomiędzy testowanym Panasonikiem a Olympusem OM-D E-M5 wynosi ok. 6 lpmm. Rezultat uzyskany w teście G5 jest porównywalny w granicach błędów pomiarowych. Warto jednak zauważyć następującą rzecz: otóż w przypadku GH3 obserwujemy mniejszy spadek rozdzielczości, jaki dokonuje się wraz z przymykaniem przysłony, niż w innych przytaczanych tu modelach.

Wykres funkcji MTF oraz przebieg profilu na granicy czerni i bieli wygenerowany dla przykładowego pliku RAW pokazuje, że nie mamy do czynienia z wyostrzaniem surowych plików. Po wartościach odpowiedzi w częstotliwości Nyquista (12 i 22%) wnioskujemy, że filtr AA, którego użyto w GH3 został osłabiony podobnie jak w modelach GH2 i G5, lecz nie tak bardzo jak w Olympusie OM-D E-M5. To z pewnością jedna z przyczyn, która powoduje, że MTF-y GH3 są trochę mniejsze niż te uzyskane Olympusem.